SCHRÖDER ELIASCH CONSTANTIUS, prawnik, sekretarz królewski
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę SCHRÖDER ELIASCH CONSTANTIUS, uczony, ławnik na SCHRÖDER ELIASCH CONSTANTIUS, prawnik, sekretarz królewski) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File: Elias_Schröder.jpg |thumb| Karta tytułowa jednego z dzieł Eliasa Constanttiusa Schrödera]] | [[File: Elias_Schröder.jpg |thumb| Karta tytułowa jednego z dzieł Eliasa Constanttiusa Schrödera]] | ||
| − | '''ELIASCH CONSTANTIUS SCHRÖDER''' (16 XI 1625 Gdańsk – 24 II 1680 Gdańsk), po uzyskaniu polskiego szlachectwa pisał się: Elias Constantius von Treven Schröder, uczony. W latach 1640–1643 uczeń [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], od 1643 do 1645 studiował prawo, historię i matematykę na uniwersytecie w Rostoku, w 1646 kontynuował studia w Lejdzie. Odbył podróż po Europie, dłużej zatrzymał się w Bourges. Od 1648 pracował w Gdańsku jako adwokat, zdobywając uznanie w mieście. Powołany został w skład [[TRZECI ORDYNEK | Trzeciego Ordynku]], z zasiadania w którym zrezygnował po nieudanych staraniach o urząd [[ŁAWA MIEJSKA | ławnika]]. <br/><br/> | + | '''ELIASCH CONSTANTIUS SCHRÖDER''' (16 XI 1625 Gdańsk – 24 II 1680 Gdańsk), po uzyskaniu polskiego szlachectwa pisał się: Elias Constantius von Treven Schröder, uczony. Syn Eliasa, [[KALWINI W GDAŃSKU | kalwinisty]]. W latach 1640–1643 uczeń [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], od 1643 do 1645 studiował prawo, historię i matematykę na uniwersytecie w Rostoku, w 1646 kontynuował studia w Lejdzie. Odbył podróż po Europie, dłużej zatrzymał się w Bourges. Od 1648 pracował w Gdańsku jako adwokat, zdobywając uznanie w mieście. Powołany został w skład [[TRZECI ORDYNEK | Trzeciego Ordynku]], z zasiadania w którym zrezygnował po nieudanych staraniach o urząd [[ŁAWA MIEJSKA | ławnika]]. <br/><br/> |
Drukami ku czci króla polskiego Jana Kazimierza zwrócił na siebie jego uwagę, z czego skorzystał gdy w przededniu wojny ze Szwecją wydał (anonimowo) utworu ''Preußisches hahnengeschrei'', który spowodował poruszenie w Gdańsku i śledztwo podjęte przez [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]]. Od 1656 sekretarz i dyplomata króla polskiego Jana Kazimierza, w 1658 otrzymał szlachectwo.<br/><br/> | Drukami ku czci króla polskiego Jana Kazimierza zwrócił na siebie jego uwagę, z czego skorzystał gdy w przededniu wojny ze Szwecją wydał (anonimowo) utworu ''Preußisches hahnengeschrei'', który spowodował poruszenie w Gdańsku i śledztwo podjęte przez [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]]. Od 1656 sekretarz i dyplomata króla polskiego Jana Kazimierza, w 1658 otrzymał szlachectwo.<br/><br/> | ||
Autor prac z zakresu prawa publicznego i ustroju Polski, między innymi ''Serenissimo domino Joanni Casimir dei gratia Regi Poloniae'' (1656), ''Fasti Romanorum Liviani, hoc est'' (1875). Najważniejsze dzieło, pierwsza wyczerpująca monografia dziejów ustroju Gdańska ''Ius publicum Dantiscanum'' (''Gdańskie prawo publiczne'') zgodnie z poleceniem [[RADA MIEJSKA | Rady Miejskiej]] pozostało w rękopisie. Zawierało bowiem opinie korzystne dla rozszerzenia królewskich uprawnień w Gdańsku i nie zostało wydane drukiem mimo królewskiego nakazu i poparcia gdańskich cechów. W 1662 przeszedł na wiarę katolicką, był między innymi obrońcą i dobrodziejem gdańskich [[BRYGIDKI | brygidek]], krótko był notariuszem biskupim w [[STARE SZKOTY | Starych Szkotach]], ponownie podróżował po Europie. Po powrocie do Gdańska wszedł w spór z notariuszem gdańskiego oficjała. Jedno z opublikowanych w tym sporze pism decyzją Stanów Pruskich, na wniosek opata cystersów z Pelplina, zostało publicznie spalone na rynku w Grudziądzu. <br/><br/> | Autor prac z zakresu prawa publicznego i ustroju Polski, między innymi ''Serenissimo domino Joanni Casimir dei gratia Regi Poloniae'' (1656), ''Fasti Romanorum Liviani, hoc est'' (1875). Najważniejsze dzieło, pierwsza wyczerpująca monografia dziejów ustroju Gdańska ''Ius publicum Dantiscanum'' (''Gdańskie prawo publiczne'') zgodnie z poleceniem [[RADA MIEJSKA | Rady Miejskiej]] pozostało w rękopisie. Zawierało bowiem opinie korzystne dla rozszerzenia królewskich uprawnień w Gdańsku i nie zostało wydane drukiem mimo królewskiego nakazu i poparcia gdańskich cechów. W 1662 przeszedł na wiarę katolicką, był między innymi obrońcą i dobrodziejem gdańskich [[BRYGIDKI | brygidek]], krótko był notariuszem biskupim w [[STARE SZKOTY | Starych Szkotach]], ponownie podróżował po Europie. Po powrocie do Gdańska wszedł w spór z notariuszem gdańskiego oficjała. Jedno z opublikowanych w tym sporze pism decyzją Stanów Pruskich, na wniosek opata cystersów z Pelplina, zostało publicznie spalone na rynku w Grudziądzu. <br/><br/> | ||
W 1668 ożenił się z Elisabeth, wdową po Samuelu Edwadsie, kupcu z Torunia pochodzenia szkockiego, z ręką której otrzymał duży kapitał i ziemskie posiadłości. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W 1668 ożenił się z Elisabeth, wdową po Samuelu Edwadsie, kupcu z Torunia pochodzenia szkockiego, z ręką której otrzymał duży kapitał i ziemskie posiadłości. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:58, 6 maj 2023
ELIASCH CONSTANTIUS SCHRÖDER (16 XI 1625 Gdańsk – 24 II 1680 Gdańsk), po uzyskaniu polskiego szlachectwa pisał się: Elias Constantius von Treven Schröder, uczony. Syn Eliasa, kalwinisty. W latach 1640–1643 uczeń Gimnazjum Akademickiego, od 1643 do 1645 studiował prawo, historię i matematykę na uniwersytecie w Rostoku, w 1646 kontynuował studia w Lejdzie. Odbył podróż po Europie, dłużej zatrzymał się w Bourges. Od 1648 pracował w Gdańsku jako adwokat, zdobywając uznanie w mieście. Powołany został w skład Trzeciego Ordynku, z zasiadania w którym zrezygnował po nieudanych staraniach o urząd ławnika.
Drukami ku czci króla polskiego Jana Kazimierza zwrócił na siebie jego uwagę, z czego skorzystał gdy w przededniu wojny ze Szwecją wydał (anonimowo) utworu Preußisches hahnengeschrei, który spowodował poruszenie w Gdańsku i śledztwo podjęte przez Radę Miejską. Od 1656 sekretarz i dyplomata króla polskiego Jana Kazimierza, w 1658 otrzymał szlachectwo.
Autor prac z zakresu prawa publicznego i ustroju Polski, między innymi Serenissimo domino Joanni Casimir dei gratia Regi Poloniae (1656), Fasti Romanorum Liviani, hoc est (1875). Najważniejsze dzieło, pierwsza wyczerpująca monografia dziejów ustroju Gdańska Ius publicum Dantiscanum (Gdańskie prawo publiczne) zgodnie z poleceniem Rady Miejskiej pozostało w rękopisie. Zawierało bowiem opinie korzystne dla rozszerzenia królewskich uprawnień w Gdańsku i nie zostało wydane drukiem mimo królewskiego nakazu i poparcia gdańskich cechów. W 1662 przeszedł na wiarę katolicką, był między innymi obrońcą i dobrodziejem gdańskich brygidek, krótko był notariuszem biskupim w Starych Szkotach, ponownie podróżował po Europie. Po powrocie do Gdańska wszedł w spór z notariuszem gdańskiego oficjała. Jedno z opublikowanych w tym sporze pism decyzją Stanów Pruskich, na wniosek opata cystersów z Pelplina, zostało publicznie spalone na rynku w Grudziądzu.
W 1668 ożenił się z Elisabeth, wdową po Samuelu Edwadsie, kupcu z Torunia pochodzenia szkockiego, z ręką której otrzymał duży kapitał i ziemskie posiadłości.
