RUTECKI JERZY, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File: Rutecki_Jerzy.jpg |thumb| Jerzy Rutecki]] | [[File: Rutecki_Jerzy.jpg |thumb| Jerzy Rutecki]] | ||
'''JERZY RUTECKI''' (20 III 1916 Skępe, powiat Lipno – 21 III 1967 Gdańsk), specjalista z zakresu mechaniki, profesor nadzwyczajny (tytularny) [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Bolesława i Zofii z domu Krzemińskiej. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie. Od 1935 do września 1939 student Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W czasie II wojny światowej pracował w handlu w Warszawie, następnie w Sobkowie w powiecie jędrzejowskim, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego. <br/><br/> | '''JERZY RUTECKI''' (20 III 1916 Skępe, powiat Lipno – 21 III 1967 Gdańsk), specjalista z zakresu mechaniki, profesor nadzwyczajny (tytularny) [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Bolesława i Zofii z domu Krzemińskiej. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie. Od 1935 do września 1939 student Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W czasie II wojny światowej pracował w handlu w Warszawie, następnie w Sobkowie w powiecie jędrzejowskim, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego. <br/><br/> | ||
| − | W Gdańsku od 1945. W 1946 absolwent [[WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Mechanicznego]] PG, magister inżynier mechanik. Od czerwca 1945 do 1967 pracownik PG, od 1951 doktor (obrona na Wydziale Mechanicznym PG), od 1953 zastępca profesora, od 1954 docent, od 1963 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1956–1965 kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów na Wydziale Maszynowym, od 1965 do 1967 organizator i prodziekan wieczorowych studiów dla pracujących na Wydziale Budowy Maszyn. W latach 1953–1967 pracował także w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN, w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych. <br/><br/> | + | W Gdańsku od 1945. W 1946 absolwent [[WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Mechanicznego]] PG, magister inżynier mechanik. Od czerwca 1945 do 1967 pracownik PG, od 1951 doktor (promotor: prof. [[HUBER TYTUS MAKSYMILIAN, profesor Politechniki Gdańskiej | Maksymilian Tytus Huber]], obrona na Wydziale Mechanicznym PG), od 1953 zastępca profesora, od 1954 docent (stopień), od 1963 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1956–1965 kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów na Wydziale Maszynowym, od 1965 do 1967 organizator i prodziekan wieczorowych studiów dla pracujących na Wydziale Budowy Maszyn. W latach 1953–1967 pracował także w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN, w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych, oraz w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni w [[CONRADINUM | Technikum Budowy Okrętów w Gdańsku]]. <br/><br/> |
Podczas gdańskich wydarzeń [[PAŹDZIERNIK 1956 W GDAŃSKU | października 1956]] stał na czele delegacji pracowników PG, która zawiozła petycję gdańszczan do Warszawy, po powrocie w auli PG zdał relację z przebiegu wizyty.<br/><br/> | Podczas gdańskich wydarzeń [[PAŹDZIERNIK 1956 W GDAŃSKU | października 1956]] stał na czele delegacji pracowników PG, która zawiozła petycję gdańszczan do Warszawy, po powrocie w auli PG zdał relację z przebiegu wizyty.<br/><br/> | ||
| − | Specjalista z zakresu wytrzymałości materiałów, mechaniki ogólnej i teorii ustrojów cienkościennych powłok. Autor między innymi trzech podręczników, | + | Specjalista z zakresu wytrzymałości materiałów, mechaniki ogólnej i teorii ustrojów cienkościennych powłok. Autor między innymi trzech podręczników, ''Teorii skręcania ustrojów cienkościennych'' (Poznań 1954), ''Wytrzymałość konstrukcji cienkościennych'' (Warszawa 1957), ''Cienkościenne konstrukcje nośne. Obliczenia wytrzymałościowe'' (Warszawa 1966), dwóch skryptów, w tym ''Zbioru zadań z wytrzymałości materiałów. Zagadnienia stereostatystyki'' (Gdańsk 1950). Autor ekspertyz, między innymi dotyczących pontonów do podniesienia wraku pancernika „Gneisenau” zatopionego u wejścia do portu w Gdyni czy o dynamice odłamków po wybuchu kineskopu telewizyjnego. Członek Komitetu Mechaniki Stosowanej PAN i Rady Naukowej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W latach 1945–1947 należał do PPR, od 1948 do 1967 do PZPR.<br/><br/> |
| − | Żonaty był z Danutą z domu Leliwa-Piorun (25 VIII 1924 Warszawa – 10 III 2010 Gdańsk), pielęgniarką, żołnierzem Armii Krajowej, łączniczką Obwodu Sochaczew (pseudonim „Dorota”), porucznikiem Wojska Polskiego w stanie spoczynku, prezeską Koła Armii Krajowej w | + | Żonaty był z Danutą z domu Leliwa-Piorun (25 VIII 1924 Warszawa – 10 III 2010 Gdańsk), pielęgniarką, żołnierzem Armii Krajowej, łączniczką Obwodu Sochaczew (pseudonim „Dorota”), porucznikiem Wojska Polskiego w stanie spoczynku, prezeską Koła Armii Krajowej w Gdańsku–Wrzeszczu.<br/><br/> |
Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 14:52, 10 lut 2023
JERZY RUTECKI (20 III 1916 Skępe, powiat Lipno – 21 III 1967 Gdańsk), specjalista z zakresu mechaniki, profesor nadzwyczajny (tytularny) Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Bolesława i Zofii z domu Krzemińskiej. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie. Od 1935 do września 1939 student Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W czasie II wojny światowej pracował w handlu w Warszawie, następnie w Sobkowie w powiecie jędrzejowskim, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego.
W Gdańsku od 1945. W 1946 absolwent Wydziału Mechanicznego PG, magister inżynier mechanik. Od czerwca 1945 do 1967 pracownik PG, od 1951 doktor (promotor: prof. Maksymilian Tytus Huber, obrona na Wydziale Mechanicznym PG), od 1953 zastępca profesora, od 1954 docent (stopień), od 1963 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1956–1965 kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów na Wydziale Maszynowym, od 1965 do 1967 organizator i prodziekan wieczorowych studiów dla pracujących na Wydziale Budowy Maszyn. W latach 1953–1967 pracował także w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN, w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych, oraz w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni w Technikum Budowy Okrętów w Gdańsku.
Podczas gdańskich wydarzeń października 1956 stał na czele delegacji pracowników PG, która zawiozła petycję gdańszczan do Warszawy, po powrocie w auli PG zdał relację z przebiegu wizyty.
Specjalista z zakresu wytrzymałości materiałów, mechaniki ogólnej i teorii ustrojów cienkościennych powłok. Autor między innymi trzech podręczników, Teorii skręcania ustrojów cienkościennych (Poznań 1954), Wytrzymałość konstrukcji cienkościennych (Warszawa 1957), Cienkościenne konstrukcje nośne. Obliczenia wytrzymałościowe (Warszawa 1966), dwóch skryptów, w tym Zbioru zadań z wytrzymałości materiałów. Zagadnienia stereostatystyki (Gdańsk 1950). Autor ekspertyz, między innymi dotyczących pontonów do podniesienia wraku pancernika „Gneisenau” zatopionego u wejścia do portu w Gdyni czy o dynamice odłamków po wybuchu kineskopu telewizyjnego. Członek Komitetu Mechaniki Stosowanej PAN i Rady Naukowej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W latach 1945–1947 należał do PPR, od 1948 do 1967 do PZPR.
Żonaty był z Danutą z domu Leliwa-Piorun (25 VIII 1924 Warszawa – 10 III 2010 Gdańsk), pielęgniarką, żołnierzem Armii Krajowej, łączniczką Obwodu Sochaczew (pseudonim „Dorota”), porucznikiem Wojska Polskiego w stanie spoczynku, prezeską Koła Armii Krajowej w Gdańsku–Wrzeszczu.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
