DOM TOWARZYSTWA PRZYRODNICZEGO
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:1_Dom_Towarzystwa_Przyrodniczego.jpg|thumb|Dom Towarzystwa Przyrodniczego, [[SCHULTZ JOHANN CARL| Johann Carl Schultz]], 1847]] | + | [[File:1_Dom_Towarzystwa_Przyrodniczego.jpg|thumb|Dom Towarzystwa Przyrodniczego, [[SCHULTZ JOHANN CARL, artysta malarz, pedagog| Johann Carl Schultz]], 1847]] |
| − | [[File:2_Dom_Towarzystawa_Przyrodniczego.jpg|thumb|Dom Towarzystwa Przyrodniczego, [[GRETH JULIUS GOTTHARD BENIAMIN| Julius Gotthard Beniamin Greth]], 1854]] | + | [[File:2_Dom_Towarzystawa_Przyrodniczego.jpg|thumb|Dom Towarzystwa Przyrodniczego, [[GRETH JULIUS GOTTHARD BENIAMIN, artysta plastyk| Julius Gotthard Beniamin Greth]], 1854]] |
| − | [[File:3_Dom_Towarzystwa_Przyrodniczego.jpg|thumb|Dom Towarzystwa Przyrodniczego, jeszcze z hełmem na wieżyczce, 1863, fot. [[KUHN RUDOLF THEODOR ROBERT| Rudolf Theodor Kuhn]]]] | + | [[File:3_Dom_Towarzystwa_Przyrodniczego.jpg|thumb|Dom Towarzystwa Przyrodniczego, jeszcze z hełmem na wieżyczce, 1863, fot. [[KUHN RUDOLF THEODOR ROBERT, fotografik| Rudolf Theodor Kuhn]]]] |
[[File:Dom Towarzystwa Przyrodniczego, widok od strony Motławy, początek XX wieku.JPG|thumb|Dom Towarzystwa Przyrodniczego, z obrotowa kopułą na wieżyczce, widok od strony Motławy, początek XX wieku]] | [[File:Dom Towarzystwa Przyrodniczego, widok od strony Motławy, początek XX wieku.JPG|thumb|Dom Towarzystwa Przyrodniczego, z obrotowa kopułą na wieżyczce, widok od strony Motławy, początek XX wieku]] | ||
[[File:5_Dom_Towarzystwa_Przyrodniczego.jpg|thumb|Domu Towarzystwa Przyrodniczego widziany ul. Mydlarskiej, lata 20. XX wieku]] | [[File:5_Dom_Towarzystwa_Przyrodniczego.jpg|thumb|Domu Towarzystwa Przyrodniczego widziany ul. Mydlarskiej, lata 20. XX wieku]] | ||
Wersja z 12:14, 5 gru 2022
DOM TOWARZYSTWA PRZYRODNICZEGO, Dom Przyrodników, przy ul. Mariackiej 26, obok Bramy Mariackiej, z fasadą od Długiego Pobrzeża, od 1958 siedziba Muzeum Archeologicznego. Wybudowany, prawdopodobnie według projektu Antoniego van Obberghena, w latach 1597–1599 (na miejscu kamienicy gotyckiej) przez kupca Hansa Köpego. Po jego śmierci (1627) odziedziczył go syn Peter (zm. 1637), następnie dom w posiadaniu rodziny Königów, w latach 1771–1839 własność Efraima Sonntaga (właściciela sąsiedniej posesji, obecny nr 25), następnie Johanna Philipsa Maertera i kupca Lemkego.
W 1845 dom nabyło Towarzystwo Przyrodnicze, pozostające jego właścicielem do 1945. W przekształconym wnętrzu budynku urządzono w 1869 wystawę zbiorów przyrodniczych i archeologicznych (przejętą i firmowaną przez Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej), w końcu XIX wieku otwarto ogólnodostępną czytelnię naukową z 20-tysięcznym księgozbiorem Towarzystwa (przekazanym w okresie II Wolnego Miasta Gdańska Technische Hochschule Danzig).
Masywny, sześciokondygnacyjny (wysokość 30 m do kalenicy), ceglany budynek z elewacjami od ul. Mariackiej i Długiego Pobrzeża. Fasada od ul. Mariackiej czteroosiowa, z przylegającą do Bramy Mariackiej wieżyczką klatki schodowej, zwieńczoną manierystycznym hełmem. Elewacja od strony Motławy niesymetryczna, wieloosiowa, ożywiona kilkukondygnacyjnym wykuszem, pierwotnie na kamiennych konsolach, zwieńczonym zdwojonym szczytem. Szczyty kamienicy z bogatą dekoracją manierystyczną. Dach o nieznacznie wygiętych połaciach z kilkoma lukarnami od strony Motławy (pierwotnie z bardzo interesującą konstrukcją więźby dachowej).
W latach 1866–1867 zwieńczenie wieżyczki przebudowano, by urządzić tam obserwatorium astronomiczne, hełm zastąpiono obrotową kopułą (zob. Friedrich Ernst Kayser). Wnętrza zdobiły portrety uczonych, między innymi Mikołaja Kopernika, Nathanaela Matthaeusa Wolfa, Daniela Gralatha, oraz popiersie Jana Heweliusza, otrzymane w darze od króla polskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego. W piwnicy mieściła się restauracja Zum Grünen Gewölbe (Pod Zielonym Sklepieniem). Kamienica zniszczona w marcu 1945 (ocalała frontowa fasada wraz z wieżą), odbudowana według projektu (z 1952) Kazimierza Macura (przy konsultacjach Józefa Chrzanowicza, z konstrukcją wedle planu Wacława Witkiewicza) w latach 1956–1961 w formie zbliżonej do pierwotnej; układu wewnętrznego nie odtworzono.
