CORVIN JOHANN, pastor kościoła NMP
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
'''JOHANN CORVIN''' (Corvinus; Rabe; 4 VIII 1591 Güstrow (Meklemburgia) – 27 III 1646 Lubeka (Lübeck)), drugi pastor [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] (NMP). Studiował w Wittenberdze, Gryfii (Greifswald), Tybindze (Tübingen) i Lejdzie (Leyden). Był kaznodzieją w kościele św. Mikołaja w Strzałowie (Stralsund). W 1617 powołany został przez [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]] Gdańska na urząd pastora kościoła NMP, na jej polecenie i koszt doktoryzował się z teologii na uniwersytecie w Gryfii. Po przybyciu do Gdańska nie wyraził jednak zgody na objęcie proponowanego mu urzędu i w latach 1618–1643 był drugim pastorem kościoła NMP. <br/><br/> | '''JOHANN CORVIN''' (Corvinus; Rabe; 4 VIII 1591 Güstrow (Meklemburgia) – 27 III 1646 Lubeka (Lübeck)), drugi pastor [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] (NMP). Studiował w Wittenberdze, Gryfii (Greifswald), Tybindze (Tübingen) i Lejdzie (Leyden). Był kaznodzieją w kościele św. Mikołaja w Strzałowie (Stralsund). W 1617 powołany został przez [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]] Gdańska na urząd pastora kościoła NMP, na jej polecenie i koszt doktoryzował się z teologii na uniwersytecie w Gryfii. Po przybyciu do Gdańska nie wyraził jednak zgody na objęcie proponowanego mu urzędu i w latach 1618–1643 był drugim pastorem kościoła NMP. <br/><br/> | ||
| − | Był seniorem gdańskiego [[LUTERANIE | Ministerium Duchownego]], wyróżniał się działalnością dobroczynną, między innymi wielokrotnymi wpłatami na rzecz samopomocowej kasy wdowiej (której statut Radę Miejska zatwierdziła 15 V 1634). Jako zadeklarowany zwolennik ortodoksyjnego luteranizmu brał udział w głośnych sporach teologicznych, toczonych zwłaszcza w gronie Ministerium Duchownego, z gdańskim rzecznikiem pietyzmu [[RATHMANN HERMANN | Hermannem Rathmannem]] (1585– 1628), [[HUTZING ENOCH II | Enochem Hutzingiem II]], [[CALOW ABRAHAM | Abrahamem Calowem]] oraz Danielem i jego synem [[DILGER NATHANAEL | Nathanaelem Dilgerami]]. Wobec zaciekłości tych sporów Rada Miejska, w obliczu zbliżającej się w 1643 wizyty króla polskiego Władysława IV, pozbawiła go urzędów, a jednego z jego przeciwników, Daniela Dilgera, wysłała na emeryturę. Jako osoba prywatna powrócił do Lubeki. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Był seniorem gdańskiego [[LUTERANIE | Ministerium Duchownego]], wyróżniał się działalnością dobroczynną, między innymi wielokrotnymi wpłatami na rzecz samopomocowej kasy wdowiej (której statut Radę Miejska zatwierdziła 15 V 1634). Jako zadeklarowany zwolennik ortodoksyjnego luteranizmu brał udział w głośnych sporach teologicznych, toczonych zwłaszcza w gronie Ministerium Duchownego, z gdańskim rzecznikiem pietyzmu [[RATHMANN HERMANN, pastor kościoła św. Katarzyny | Hermannem Rathmannem]] (1585– 1628), [[HUTZING ENOCH II, profesor Gimnazjum Akademickiego | Enochem Hutzingiem II]], [[CALOW ABRAHAM, rektor Gimnazjum Akademickiego | Abrahamem Calowem]] oraz Danielem i jego synem [[DILGER NATHANAEL, pastor kościoła NMP | Nathanaelem Dilgerami]]. Wobec zaciekłości tych sporów Rada Miejska, w obliczu zbliżającej się w 1643 wizyty króla polskiego Władysława IV, pozbawiła go urzędów, a jednego z jego przeciwników, Daniela Dilgera, wysłała na emeryturę. Jako osoba prywatna powrócił do Lubeki. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 13:14, 29 paź 2022
JOHANN CORVIN (Corvinus; Rabe; 4 VIII 1591 Güstrow (Meklemburgia) – 27 III 1646 Lubeka (Lübeck)), drugi pastor kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP). Studiował w Wittenberdze, Gryfii (Greifswald), Tybindze (Tübingen) i Lejdzie (Leyden). Był kaznodzieją w kościele św. Mikołaja w Strzałowie (Stralsund). W 1617 powołany został przez Radę Miejską Gdańska na urząd pastora kościoła NMP, na jej polecenie i koszt doktoryzował się z teologii na uniwersytecie w Gryfii. Po przybyciu do Gdańska nie wyraził jednak zgody na objęcie proponowanego mu urzędu i w latach 1618–1643 był drugim pastorem kościoła NMP.
Był seniorem gdańskiego Ministerium Duchownego, wyróżniał się działalnością dobroczynną, między innymi wielokrotnymi wpłatami na rzecz samopomocowej kasy wdowiej (której statut Radę Miejska zatwierdziła 15 V 1634). Jako zadeklarowany zwolennik ortodoksyjnego luteranizmu brał udział w głośnych sporach teologicznych, toczonych zwłaszcza w gronie Ministerium Duchownego, z gdańskim rzecznikiem pietyzmu Hermannem Rathmannem (1585– 1628), Enochem Hutzingiem II, Abrahamem Calowem oraz Danielem i jego synem Nathanaelem Dilgerami. Wobec zaciekłości tych sporów Rada Miejska, w obliczu zbliżającej się w 1643 wizyty króla polskiego Władysława IV, pozbawiła go urzędów, a jednego z jego przeciwników, Daniela Dilgera, wysłała na emeryturę. Jako osoba prywatna powrócił do Lubeki.
