NIKOŁAJEW JAN, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej

Wersja z 17:44, 15 paź 2022

Jan Nikołajew, 1970

JAN NIKOŁAJEW (22 XI 1930 Włodzimierz Wołyński – 26 VI 2004 Gdańsk), działacz partyjny, przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Gdańsku. Syn Juliana Nikołajewa (zm. 1941), z zawodu ślusarza, oraz Katarzyny z domu Garbacz (zm. 1983), miał siostrę Janinę (ur. 4 I 1926).

W ramach powojennej repatriacji wraz z matką i siostrą osiadł w Hrubieszowie, gdzie w 1946 ukończył Publiczną Szkołę Powszechną. Po przyjeździe na Wybrzeże ukończył trzyletnią Szkołę Przemysłową przy Gimnazjum Przetwórstwa Rybnego, kontynuował naukę w Technikum Przetwórstwa Rybnego w Sopocie (przy ul. Wejherowskiej), uzyskując w 1952 tytuł technika przemysłu spożywczego. Od 1967 studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie, gdzie na Wydziale Przemysłu 26 VI 1970 obronił pracę magisterską (Analiza perspektyw rozwojowych zaplecza remontowego floty rybackiej).

Jeszcze jako gimnazjalista podjął pracę w Przedsiębiorstwie Przemysłowo-Handlowym Centrala Rybna w Gdyni. W 1950 wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej (ZMP), szybko obejmując kierownicze funkcje tej organizacji w Sopocie i Gdyni. Od grudnia 1953 był przewodniczącym Zarządu Miejskiego ZMP w Gdańsku, następnie wiceprzewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego ZMP. W 1955 przeszedł do pracy w Komitecie Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w Gdańsku, pełniąc funkcję kierownika Wydziału Organizacyjnego. 14 XI 1958 został pierwszym sekretarzem Komitetu Powiatowego PZPR w Lęborku. Przez partyjne władze wojewódzkie oceniany był jako jeden z najlepszych sekretarzy komitetów powiatowych. W maju 1962 ponownie przejął obowiązki kierownika Wydziału Organizacyjnego KW PZPR w Gdańsku. W latach 1965–1967 był słuchaczem Szkoły Partyjnej przy Komitecie Centralnym PZPR.

W wyniku wyborów do Rad Narodowych 1 VI 1969, w których startował z listy Frontu Jedności Narodowej, wszedł w struktury MRN w Gdańsku. Od 10 VI 1969 do 13 XII 1973 był przewodniczącym Prezydium MRN w Gdańsku. W okresie jego kadencji miały miejsce wydarzenia grudnia 1970. Jego decyzją między innymi 4 VIII 1973 ustanowiono nagrodę kulturalną prezydenta miasta Gdańska „Splendor Gedanensis”, reaktywowano w 1972 Jarmark Dominikański.

W latach 1973-1976 pełnił funkcję radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Od 14 XII 1973 do 1981 był dyrektorem Wojewódzkiego Zjednoczenia Budownictwa Komunalnego w Gdańsku. W latach 1981–1984 na emeryturze. 1 III 1984 otrzymał nominację na dyrektora Gdańskiego Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, pozostał na tym stanowisku do ponownego przejścia na emeryturę w październiku 1998. W tym okresie kierował budową nowej siedziby Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przy ul. Chmielnej. Ponadto uporządkował struktury i usprawnił działalność gdańskiego ZUS, co korzystnie wpłynęło na proces rewaloryzacji emerytur i rent w okresie lat 1990–1994.

Otrzymał odznaczenia, odznaki honorowe i medale: Złoty Krzyż Zasługi (1959), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964), Krzyż Oficerski OOP (1976), Krzyż Komandorski OOP (1985), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1979), Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984), odznakę „Za zasługi dla Gdańska” (1964), złotą odznakę Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego (1973), złotą odznakę honorową Zarządu Głównego Polskiego Związku Emerytów Rencistów i Inwalidów (1995), odznakę honorową i medal Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia „Za zasługi dla rozwoju kultury w Gdańsku” (1988), „Za zasługi dla emerytów rencistów i inwalidów” (1996).

Był adresatem wielu podziękowań za działalność na polu społecznym, złożonych między innymi przez: prof. Janusza Groszkowskiego, przewodniczącego Ogólnopolskiego Frontu Jedności Narodowej za działalność na rzecz Społecznego Funduszu Budowy Szkół i Internatów w 1973, Stowarzyszenie Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę Zarząd Wojewódzki w Gdańsku za aktywną i pełną poświęcenia pracę w 1994, Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego za pomoc w 1994, wojewodę Macieja Płażyńskiego za działalność na rzecz osób w trudnych warunkach życiowych oraz ich godnej egzystencji, za cenny wkład w rozwój społeczeństwa obywatelskiego w 1995, wojewodę Henryka Wojciechowskiego za tworzenie warunków umożliwiających aktywizację i integrację środowisk lokalnych oraz za niesioną pomoc najbardziej potrzebującym w 1997. Jego aktywność wyróżniana była także poprzez dyplomy uznania, które otrzymał miedzy innymi od Związku Inwalidów Wojennych Rzeczpospolitej w 1994, Związku Kombatantów Rzeczpospolitej i byłych Więźniów Politycznych w 1996, Komitetu Organizacyjnego Obchodów 1000-lecia Miasta Gdańska w 1997, Polskiego Związku Emerytów Rencistów i Inwalidów w 2002.

20 I 1951 w Mysłowicach poślubił Blankę Barbarę Downarowicz (ur. 12 I 1933 Wilno), absolwentkę Uniwersytetu Warszawskiego (dyplom z 23 X 1970). W 1951 doczekał się syna Zbigniewa. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko SB

Bibliografia:
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej Gdańsk, sygn. 645/19690, sygn. 734/1734.
Archiwum Państwowe Gdańsk, sygn. 2384/3058, 13514, 13525, 13526.
Archiwum Urzędu Miejskiego w Gdańsku, akta osobowe Jana Nikołajewa.