KIELANOWSKI TADEUSZ, lekarz
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:1_Tadeusz_Kielanowski.jpg|thumb|Tadeusz Kielanowski]] | [[File:1_Tadeusz_Kielanowski.jpg|thumb|Tadeusz Kielanowski]] | ||
| − | '''TADEUSZ KIELANOWSKI''' (12 IX 1905 Lwów – 6 V 1992 Gdynia), lekarz, | + | '''TADEUSZ KIELANOWSKI''' (12 IX 1905 Lwów – 6 V 1992 Gdynia), lekarz, . Syn lekarza Bolesława i Marii córki lekarza Leopolda Lityńskiego, brat między innymi Leopold (1907–1988), reżysera teatralnego, redaktora w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa i Jana (1910–1989), zootechnika, genetyka, profesora i dyrektora Instytutu Fizjologii i Żywienia Zwierząt PAN w Jabłonnie. Dzięki stypendium rządu francuskiego w 1923 zdał maturę w Nancy, studiował prawo i nauki polityczne w Paryżu, następnie medycynę na uniwersytecie we Lwowie, w 1931 doktor. W latach 1931–1937 zatrudniony w Zakładzie Anatomii Patologicznej, następnie w Klinice Chorób Wewnętrznych uniwersytetu we Lwowie. W roku akademickim 1935/1936 przebywał na stypendium Funduszu Kultury Narodowej w Niemczech, we Francji i Anglii. |
| + | <br/><br/> | ||
| + | Podczas II wojny światowej pracował we Lwowie w klinikach i szpitalach ftyzjatrycznych (chorób płuc), żołnierz Armii Krajowej, w latach 1944–1945 podpułkownik – lekarz Wojska Polskiego. W 1945–1950 pracował na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (prodziekan i dziekan Wydziału Lekarskiego, 1948–1950 rektor). Organizator Akademii Medycznej w Białymstoku (rektor, 1950–1955 kierownik Kliniki Chorób Płuc).<br/><br/> | ||
W 1956–1975 (do emerytury) pracował w [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] jako kierownik Kliniki Ftyzjatrii. W 1967 powołał w Gdańsku pierwszy polski społeczny telefon zaufania „Anonimowy przyjaciel”; zorganizował pięć Krajowych Konferencji Lekarzy i Humanistów (1976, 1978, 1980, 1983, 1987). Autor publikacji, zwłaszcza z zakresu patologii ogólnej, kliniki gruźlicy płuc i leczenia terminalnego. Doktor honoris causa Akademii Medycznej w Białymstoku (1965) i w Lublinie (1975), członek licznych towarzystw naukowych. <br/><br/> | W 1956–1975 (do emerytury) pracował w [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] jako kierownik Kliniki Ftyzjatrii. W 1967 powołał w Gdańsku pierwszy polski społeczny telefon zaufania „Anonimowy przyjaciel”; zorganizował pięć Krajowych Konferencji Lekarzy i Humanistów (1976, 1978, 1980, 1983, 1987). Autor publikacji, zwłaszcza z zakresu patologii ogólnej, kliniki gruźlicy płuc i leczenia terminalnego. Doktor honoris causa Akademii Medycznej w Białymstoku (1965) i w Lublinie (1975), członek licznych towarzystw naukowych. <br/><br/> | ||
| − | Odznaczony między innymi Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1975), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973), Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1973). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1952), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1975), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973), Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1973). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 18:09, 1 paź 2022
TADEUSZ KIELANOWSKI (12 IX 1905 Lwów – 6 V 1992 Gdynia), lekarz, . Syn lekarza Bolesława i Marii córki lekarza Leopolda Lityńskiego, brat między innymi Leopold (1907–1988), reżysera teatralnego, redaktora w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa i Jana (1910–1989), zootechnika, genetyka, profesora i dyrektora Instytutu Fizjologii i Żywienia Zwierząt PAN w Jabłonnie. Dzięki stypendium rządu francuskiego w 1923 zdał maturę w Nancy, studiował prawo i nauki polityczne w Paryżu, następnie medycynę na uniwersytecie we Lwowie, w 1931 doktor. W latach 1931–1937 zatrudniony w Zakładzie Anatomii Patologicznej, następnie w Klinice Chorób Wewnętrznych uniwersytetu we Lwowie. W roku akademickim 1935/1936 przebywał na stypendium Funduszu Kultury Narodowej w Niemczech, we Francji i Anglii.
Podczas II wojny światowej pracował we Lwowie w klinikach i szpitalach ftyzjatrycznych (chorób płuc), żołnierz Armii Krajowej, w latach 1944–1945 podpułkownik – lekarz Wojska Polskiego. W 1945–1950 pracował na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (prodziekan i dziekan Wydziału Lekarskiego, 1948–1950 rektor). Organizator Akademii Medycznej w Białymstoku (rektor, 1950–1955 kierownik Kliniki Chorób Płuc).
W 1956–1975 (do emerytury) pracował w Akademii Medycznej w Gdańsku jako kierownik Kliniki Ftyzjatrii. W 1967 powołał w Gdańsku pierwszy polski społeczny telefon zaufania „Anonimowy przyjaciel”; zorganizował pięć Krajowych Konferencji Lekarzy i Humanistów (1976, 1978, 1980, 1983, 1987). Autor publikacji, zwłaszcza z zakresu patologii ogólnej, kliniki gruźlicy płuc i leczenia terminalnego. Doktor honoris causa Akademii Medycznej w Białymstoku (1965) i w Lublinie (1975), członek licznych towarzystw naukowych.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1952), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1975), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973), Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1973). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
