CZARLEWSKI SŁAWOMIR, działacz opozycji demokratycznej, dyplomata
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę CZARLEWSKI SŁAWOMIR na CZARLEWSKI SŁAWOMIR, działacz opozycji demokratycznej, dyplomata) |
Wersja z 19:43, 9 wrz 2022
SŁAWOMIR CZARLEWSKI (ur. 7 V 1955 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej, dyplomata. Wnuk pracownika Poczty Polskiej w Gdańsku Floriana Nitki (4 VI 1897 – 29 I 1940), zamordowanego w obozie Stutthof, syn Józefa (13 I 1921 – 8 II 2015 Gdańsk) i Haliny z domu Nitka (4 V 1930 – 24 IX 2015 Gdańsk). W latach 1970–1974 uczył się w II i X Liceum Ogólnokształcącym, w okresie 1975–1980 studiował prawo na Uniwersytecie Gdańskim (w 1978 czasowo usunięty za działalność polityczną w Studenckim Komitecie Solidarność).
W 1980 pracował w Państwowej Inspekcji Handlowej jako młodszy inspektor. Od 1978 działał w Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, od 1979 w Ruchu Młodej Polski. W latach 1980–1981 w Biurze Komisji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (NSZZ „S”) w Gdańsku był kierownikiem działu do spraw współpracy z rządem, po wyjeździe do Francji w latach 1981–1984 członek władz Biura Zagranicznego NSZZ „S” w Brukseli (oficjalna reprezentacja NSZZ „S” za granicą), współzałożyciel i współprzewodniczący Komitetu Koordynacyjnego NSZZ „S” we Francji.
Studiował historię najnowszą w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu. W latach 1986–1990 pracował w Misji Katolickiej we Francji, redaktor pisma „Głos Katolicki”. W latach 1991–1996 konsul generalny Rzeczypospolitej Polskiej (RP) w Lyonie, w okresie 1997–2002 minister pełnomocny w ambasadzie RP w Paryżu. Po powrocie do Polski kierownik projektu Spotkania Europejskie Stowarzyszenia Francja–Polska, w latach 2005–2007 pracował dla Biblioteki Polskiej w Paryżu, równocześnie (2006–2007) – pełnomocnik prezydenta Gdańska do spraw Europejskiego Centrum Solidarności. Od czerwca 2007 do lutego 2012 ambasador RP w Belgii. Po 2012 działa w biznesie.
Autor publikacji historycznych, między innymi Obraz Francji w polskiej prasie katolickiej 1945–1948 (1986). W 2009 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2022 Krzyżem Wolności i Solidarności.
