WALLENBERG ADOLF, lekarz

Wersja z 17:52, 8 wrz 2022

Adolf Wallenberg

Kamienice przy Heilige-Geist-Gasse 81-82 (ul. św. Ducha 109-111), po lewej Dom Żeglarza, po prawej kamienica Wallenbergów „Dom pod Żółwiem”, widok ze skrzyżowania ul. Mokrej i św. Ducha, po lewej ul. Przędzalnicza, przed 1900

Szczyt kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111), „Domu pod Żółwiem”, z czasów gdy należała ona do Wallenbergów, fot. Rudolf Theodor Robert Kuhn, przed 1900

ADOLF WALLENBERG (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. Syn Abrahama (1839 Starogard Gdański – 1914 Berlin), w 1857 absolwenta Gimnazjum Miejskiego, w latach 1869–1909 prywatnego lekarza ogólnego w Gdańsku, lekarz w jednostkach wojskowych w wojnach Prus z Austrią 1866 i Francją 1870-1871, od 1909 emeryta w Berlinie, zamieszkałego w zakupionej od Karla Theodora Lemckego położonej przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113) kamienicy zwanej „Domem pod Żółwiem” (zob. Christian Heinrich Trosiener). Brat Georga, matematyka, oraz Theodora (4 II 1867 Starogard Gdański – po 1939), okulisty, w 1884 absolwenta Gimnazjum Miejskiego, po studiach w 1892 asystenta w Szpitalu Miejskim (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), w 1914–1918 okulisty w gdańskich lazaretach polowych, w 1897–1937 lekarza prywatnego, w 1908–1936 właściciela prywatnej kliniki okulistyczna przy Reitbahn 4 (ul. Bogusławskiego), zmobilizowanego 1914–1918 okulisty w gdańskich lazaretach polowych, w 1937 emigranta.

Maturę uzyskał w 1881 podobnie jak brat w Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu, gdzie w 1886 otrzymał dyplom lekarza. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku (z gabinetem w ojcowskiej kamienicy, którą sprzedał w 1897), internista, choroby wewnętrzne, neurologia, psychiatria, pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w Szpitalu Miejskim (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu, od maja 1910 z nominacji cesarza – profesor. Podczas I wojny światowej zmobilizowany, był lekarzem wojskowym.

Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 na emeryturze, nadal prowadził badania w szpitalu we Wrzeszczu. Po przejęciu władzy przez nazistów, opuścił z żoną Gdańsk w 1938. Przez Holandię i Belgię dotarł do Wielkiej Brytanii, pracował w Oxfordzie. W 1943 przeniósł się do córki Marianny Wallenberg-Chermak (także lekarza), do USA. Pracował w Szpitalu Stanowym Manteno w stanie Illinois. Zmarł z powodu choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. Żonaty był z Heleną z domu Levitus. Od 1980 Niemieckie Towarzystwo Neurologiczne przyznaje nagrodę jego imienia w dziedzinie chorób naczyniowo-mózgowych. MrGl