GŁOMBIOWSKI KAROL, profesor Uniwersytetu Gdańskiego

Wersja z 08:47, 24 wrz 2022

Karol Głombiowski

KAROL GŁOMBIOWSKI (22 IV 1913 Paderborn, Nadrenia Północna-Westfalia – 13 X 1986 Gdańsk), twórca polskiej szkoły bibliologicznej, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). W 1918 z rodziną osiadł w Wejherowie, gdzie ukończył szkołę powszechną i w 1933 gimnazjum; w latach 1933–1938 studiował filologię klasyczną na uniwersytecie w Warszawie, od 1938 pracował jako nauczyciel języka łacińskiego i niemieckiego w prywatnym gimnazjum w Rembertowie. Podczas II wojny światowej nauczał na tajnych kompletach gimnazjalnych w Modliborzycach (Tajna Organizacja Nauczycielska w Opatowie), żołnierz Armii Krajowej (AK) Obwodu Opatów w oddziale partyzanckim „Jędrusie” (pseudonim Andrzej).

Od 1945 nauczyciel w gimnazjach i liceach w Tursku Wielkim pod Sandomierzem, Tarnowskich Górach i w latach 1946–1948 w Zawadzkiem koło Opola, gdzie był dyrektorem. W latach 1949–1956 pracował w bibliotece uniwersytetu we Wrocławiu (w Dziale Starych Druków; od 1952 kierownik), 1956–1969 kierownik Katedry Bibliotekoznawstwa na Wydziale Filologicznym, od 1952 doktor, od 1966 profesor tytularny, od 1984 profesor zwyczajny. W marcu 1968 wziął udział w strajku studentów, co było przyczyną odwołania go ze stanowiska kierownika Katedry Bibliotekoznawstwa.

Od 1971 w Gdańsku, w Instytucie Filologii Polskiej UG, od 1973 kierownik stworzonego przez siebie Zakładu Nauki o Książce. Organizator (od 1975/1976) magisterskiego kształcenia w specjalności bibliotekoznawstwo i informacja naukowa. W latach 1972–1975 kierownik Studium Doktoranckiego Instytutu Filologii Polskiej UG. W latach 1972–1986 członek Rady Naukowej Biblioteki Gdańskiej PAN, w 1981–1983 jej przewodniczący. W latach 1973–1975 przewodniczący Wydziału I Nauk Społecznych i Humanistycznych Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, od 1983 członek honorowy.

Badacz dziejów książki, czytelnictwa, zainteresowań umysłowych, wprowadzał nowe metody w funkcjonowaniu bibliotekoznawstwa akademickiego. Współredagował Encyklopedię wiedzy o książce (1971), Encyklopedię współczesnego bibliotekarstwa polskiego (1976), autor między innymi książek: Problemy historii czytelnictwa (1966), Nauka o książce nauką o człowieku (1973), Książka a inne środki przekazu dzieła literackiego (1979), Książka w procesie komunikacji społecznej (1980). Od 1970 roku redaktor naczelny nowego czasopisma bibliologicznego „Studia o Książce”, gdzie opublikował cykl teoretycznych rozpraw poświęconych problematyce księgoznawczej (rozpoczęty artykułem O funkcjonalną koncepcję nauki o książce).

Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1980), odznaką Zasłużony Nauczyciel PRL (1977). Żonaty ze Stefanią z domu Mirecką (10 IV 1904 – 29 I 1997 Sopot), w latach 1937–1939 nauczycielką języka polskiego w Państwowym Zreformowanym Gimnazjum Klasycznym we Wrześni, w czasie okupacji łączniczką AK Obwodu Opatów. Pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. BŚ