DYAKOWSKI PRZEMYSŁAW, muzyk, kompozytor
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
[[File: Przemysław_Dyakowski.jpg |thumb| Przemysław Dyakowski (z prawej), obok Larry Ugwu i Leszek Możdżer]] | [[File: Przemysław_Dyakowski.jpg |thumb| Przemysław Dyakowski (z prawej), obok Larry Ugwu i Leszek Możdżer]] | ||
| − | '''PRZEMYSŁAW „PRZEMEK” DYAKOWSKI''' (ur. 1 VI 1935 Kraków), muzyk (głównie | + | '''PRZEMYSŁAW „PRZEMEK” DYAKOWSKI''' (ur. 1 VI 1935 Kraków), muzyk (głównie saksofonista) i kompozytor jazzowy, animator kultury, dziennikarz muzyczny. Syn Jana (23 X 1904 – 16 III 1971), absolwenta studiów rolniczych, ostatniego właściciela majątków Masłomiąca i Młodziejowice koło Krakowa oraz Zofii ze Skąpskich (7 I 1911 – 18 I 1980 Gdynia), absolwentki szkoły gospodarstwa wiejskiego dla kobiet w Snopkowie pod Lwowem, działaczki Sodalicji Mariańskiej. Brat artysty malarza [[DYAKOWSKI ANDRZEJ | Andrzeja Dyakowskiego]], Elżbiety (ur. 1944), scenografki i Pawła (13 IX 1940 – 22 X 1945 Zakopane). W domu nauczył się grać ze słuchu na akordeonie i pianinie, lekcji udzielał mu mieszkający nieopodal koncertmistrz Filharmonii Krakowskiej.<br/><br/> |
| − | W styczniu 1945 wraz z rodziną wysiedlony z Masłomiącej. Po krótkim pobycie w Krakowie, wraz z matką i rodzeństwem w Zakopanem, gdzie ukończył naukę w zakresie szkoły podstawowej. W wieku 14 lat (na początku 1949) otrzymał powołanie do kadry narodowej juniorów w skokach narciarskich, wobec sprzeciwu matki zrezygnował. W 1949 wraz z matką i siostrą przeniósł się do Bielska-Białej, gdzie (i w niedalekiej Pszczynie) kilkakrotnie zmieniał szkołę średnią. Od 1952 studiował w powstałym wówczas Technikum Wychowania Fizycznego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej w Stalinogrodzie (Katowicach) (obecnie Akademia Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki). Egzaminy sprawnościowe zdawał w Gdańsku, na [[STADION MIEJSKIEGO OŚRODKA SPORTU I REKREACJI (tzw. stadion Lechii)| stadionie Lechii]] | + | W styczniu 1945 wraz z rodziną wysiedlony z Masłomiącej. Po krótkim pobycie w Krakowie, wraz z matką i rodzeństwem w Zakopanem, gdzie ukończył naukę w zakresie szkoły podstawowej. W wieku 14 lat (na początku 1949) otrzymał powołanie do kadry narodowej juniorów w skokach narciarskich, wobec sprzeciwu matki zrezygnował. W 1949 wraz z matką i siostrą przeniósł się do Bielska-Białej, gdzie (i w niedalekiej Pszczynie) kilkakrotnie zmieniał szkołę średnią. Od 1952 studiował w powstałym wówczas Technikum Wychowania Fizycznego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej w Stalinogrodzie (Katowicach) (obecnie Akademia Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki). Egzaminy sprawnościowe zdawał w Gdańsku, na [[STADION MIEJSKIEGO OŚRODKA SPORTU I REKREACJI (tzw. stadion Lechii)| stadionie Lechii]]. Specjalizował się w siatkówce, w reprezentacji Polski juniorów brał udział w spotkaniu z Jugosławią. Po maturze w 1954 nie dostał się na studia dziennikarskie w Warszawie. Od jesieni 1956 przez trzy miesiące uczył WF-u w Technikum Samochodowym w Mysłowicach, następnie był inspektorem do spraw odznaki „Sprawny do pracy i obrony” w Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej w Katowicach.<br/><br/> |
| − | Od 1957 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (nie ukończył). Podczas studiów grał w siatkówkę w Zrywie Katowice i w Koronie Kraków, przez 1,5 roku w I lidze, wskutek częstych kontuzji zakończył karierę sportową. Grał na akordeonie w klubie studenckim „Nawojka”, w październiku 1957 z muzykami tego klubu zaproszony został przez Piotra Skrzyneckiego do „Piwnicy pod Baranami”, gdzie w powstałym zespole jazzu tradycyjnego grał na pianinie. W połowie 1959, pod wpływem Wojciecha Karolaka, zainteresowania muzyczne przeniósł na saksofon, ucząc się początkowo samodzielnie, następnie w średniej szkoły muzycznej (ukończonej), dodatkowo biorąc lekcje u solisty orkiestry radiowej w Krakowie Józefa Łysaka. Pod koniec lat 50. XX wieku, jako uczeń szkoły muzycznej, rozpoczął grę na saksofonie w zespole Zygmunta Koniecznego w „Piwnicy pod Baranami”, związany był też z klubem jazzowym na ul. Marka i klubem „Pod Jaszczurami”. <br/><br/> | + | Od 1957 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (nie ukończył). Podczas studiów grał w siatkówkę w Zrywie Katowice i w Koronie Kraków, przez 1,5 roku w I lidze, wskutek częstych kontuzji zakończył karierę sportową. Grał na akordeonie w klubie studenckim „Nawojka”, w październiku 1957 z muzykami tego klubu zaproszony został przez Piotra Skrzyneckiego do „Piwnicy pod Baranami”, gdzie w powstałym zespole jazzu tradycyjnego grał na pianinie. W połowie 1959, pod wpływem Wojciecha Karolaka, zainteresowania muzyczne przeniósł na saksofon, ucząc się początkowo samodzielnie, następnie w średniej szkoły muzycznej (ukończonej), dodatkowo biorąc lekcje u solisty orkiestry radiowej w Krakowie Józefa Łysaka. Pod koniec lat 50. XX wieku, jako uczeń szkoły muzycznej, rozpoczął grę na saksofonie w zespole Zygmunta Koniecznego w „Piwnicy pod Baranami”, związany był też z klubem jazzowym na ul. św. Marka i klubem „Pod Jaszczurami”. To on zwrócił uwagę Piotra Skrzyneckiego na zdolną pieśniarkę kabaretu studentów medycyny "Cyrulik" Ewę Demarczyk. <br/><br/> |
Podążając za przyszłą żoną, nauczycielką rosyjskiego, która po skończonych w 1961 studiach na UJ otrzymała zatrudnienie w jednym z liceów w rodzinnej Gdyni, od jesieni 1963 zamieszkał u brata Andrzeja w Sopocie, po ślubie w Gdyni-Orłowie, następnie przy Skwerze Kościuszki w Gdyni. Grał w kabarecie „To Tu” Tadeusza Chyły, także w [[KLUB STUDENTÓW WYBRZEŻA ŻAK | Klubie Studentów Wybrzeża Żak]] | Podążając za przyszłą żoną, nauczycielką rosyjskiego, która po skończonych w 1961 studiach na UJ otrzymała zatrudnienie w jednym z liceów w rodzinnej Gdyni, od jesieni 1963 zamieszkał u brata Andrzeja w Sopocie, po ślubie w Gdyni-Orłowie, następnie przy Skwerze Kościuszki w Gdyni. Grał w kabarecie „To Tu” Tadeusza Chyły, także w [[KLUB STUDENTÓW WYBRZEŻA ŻAK | Klubie Studentów Wybrzeża Żak]] | ||
| − | i w [[RUDY KOT| „Rudym Kocie”]]. W 1965, między innymi z Helmutem Nadolskim założył w Żaku „Piwnicę Jazzową u Kuzynów”, w 1966 zespół „Rama 111” (liczba w nazwie była sumą ówczesnego wieku członków zespołu). Grał z tym zespołem po raz pierwszy poza granicami kraju, w Czechosłowacji, od lat 70. XX wieku grał na statkach pasażerskich (w sumie przez 17 lat), odwiedzając wszystkie części świata z wyjątkiem Antarktydy i Arktyki. Od 1968 przez 10 lat „Rama 111” była zespołem [[RADIO GDAŃSK | Radia Gdańsk]], tam też dokonywała własnych nagrań. Od 1991 prowadzi w Gdyni Sax Club, do którego zaprasza na koncerty czołówkę polskich muzyków jazzowych i wiele znakomitości z zagranicy. Od 2005 zarządza projektem Take It Easy, w ramach którego między innymi do gry na koncertach w stylistyce nowoczesnego swingu zapraszając muzyków młodszego pokolenia jak Joanna Knitter, Janusz „Macek” Mackiewicz, Dominik Bukowski, Wojciech Staroniewicz.<br/><br/> | + | i w [[RUDY KOT| „Rudym Kocie”]]. W 1965, między innymi z [[NADOLSKI HELMUT | Helmutem Nadolskim]] założył w Żaku „Piwnicę Jazzową u Kuzynów”, w 1966 zespół „Rama 111” (liczba w nazwie była sumą ówczesnego wieku członków zespołu). Grał z tym zespołem po raz pierwszy poza granicami kraju, w Czechosłowacji, od lat 70. XX wieku grał na statkach pasażerskich (w sumie przez 17 lat), odwiedzając wszystkie części świata z wyjątkiem Antarktydy i Arktyki. Od 1968 przez 10 lat „Rama 111” była zespołem [[RADIO GDAŃSK | Radia Gdańsk]], tam też dokonywała własnych nagrań. Od 1991 prowadzi w Gdyni Sax Club, do którego zaprasza na koncerty czołówkę polskich muzyków jazzowych i wiele znakomitości z zagranicy. Od 2005 zarządza projektem Take It Easy, w ramach którego między innymi do gry na koncertach w stylistyce nowoczesnego swingu zapraszając muzyków młodszego pokolenia jak Joanna Knitter, Janusz „Macek” Mackiewicz, Dominik Bukowski, Wojciech Staroniewicz.<br/><br/> |
| − | Brał udział w Jazz Jamboree (1965), dawał koncerty z cyklu Jazz w Filharmonii (między innymi w Filharmonii Narodowej 2019), Gdynia Summer Jazz Days (1993-2000) i podczas licznych festiwali. Akompaniował między innymi: Caby Calloway, Shirley Jones, Stevovi Allen, Bobbiemu Shortowi oraz Elaine Delmar, nagrał płyty między innymi z Marianną Wróblewską ''Byle bym się zakochała'' (1973), [[NIEBIESKO-CZARNI | Niebiesko-Czarnymi]] ''Koncert dla Ady'' (1993), ''Rama 111 W Gdyni gra…'' (1997), Piotrem Lemańczykiem ''Follow the soul'' (2003), [[TYMAŃSKI RYSZARD „TYMON” | Tymon]] & The Transistors ''Wesele'' (2004), [[UGWU LARRY OKEY | Larry Ugwu]] & Ikenga Drummers ''Lustereczko'' (2006). Nagrał także płyty solowe, między innymi ''Take it easy!'' (2005), ''Take It Easy III'' (2012) i projekty wspólne jak album ''Melisa'' (2007) z [[MOŻDŻER LESZEK | Leszkiem Możdżerem]] i Sławomirem | + | Brał udział w Jazz Jamboree (1965), dawał koncerty z cyklu Jazz w Filharmonii (między innymi w Filharmonii Narodowej 2019), Gdynia Summer Jazz Days (1993-2000) i podczas licznych festiwali. Akompaniował między innymi: Caby Calloway, Shirley Jones, Stevovi Allen, Bobbiemu Shortowi oraz Elaine Delmar, nagrał płyty między innymi z Marianną Wróblewską ''Byle bym się zakochała'' (1973), [[NIEBIESKO-CZARNI | Niebiesko-Czarnymi]] ''Koncert dla Ady'' (1993), ''Rama 111 W Gdyni gra…'' (1997), Piotrem Lemańczykiem ''Follow the soul'' (2003), [[TYMAŃSKI RYSZARD „TYMON” | Tymon]] & The Transistors ''Wesele'' (2004), [[UGWU LARRY OKEY | Larry Ugwu]] & Ikenga Drummers ''Lustereczko'' (2006). Nagrał także płyty solowe, między innymi ''Take it easy!'' (2005), ''Take It Easy III'' (2012) i projekty wspólne jak album ''Melisa'' (2007) z [[MOŻDŻER LESZEK | Leszkiem Możdżerem]] i Sławomirem Jaskułke, który w 2008 osiągnął status „Złotej Płyty”. Członek powstałej (z okazji 80. urodzin [[GRASS GÜNTER | Güntera Grassa]]) orkiestry [[TRZASKA MIKOŁAJ | Mikołaj Trzaska]] Mottlau River Band”, w składzie której – wraz z tytułowym pomysłodawcą oraz Johannesem Bauerem, Wacławem Zimplem, Tomaszem Ziętkiem, Christophem Winckelem, [[DYMITER MARCIN | Marcinem Dymiterem]], [[WITKOWSKI ADAM | Adamem Witkowskim]], [[WALICKI OLGIERD| Olem Walickim]], Kubą Staruszkiewiczem, Michałem Gossem i Pawłem Nowickim – wykonał 5 X 2007 w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościele św. Jana]] suitę poświęconą pisarzowi.<br/><br/> |
| − | W 2006 został wyróżniony Medalem im. Eugeniusza Kwiatkowskiego „Za wybitne zasługi dla Gdyni”. Bohater wywiadu-rzeki: Kamil Wicik, Mariusz Nowaczyński ''Sax Club Pana Dyakowskiego'' (Gdańsk 2018). W 2019 otrzymał Nagrodę Muzyczną „Fryderyk” Związku Producentów Audio-Video Akademii Fonograficznej za całokształt działalności artystycznej. Od 1963 mąż Ludmiły (Luby) z domu Kubale, bezdzietny. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | W 2006 został wyróżniony Medalem im. Eugeniusza Kwiatkowskiego „Za wybitne zasługi dla Gdyni”. Bohater wywiadu-rzeki: Kamil Wicik, Mariusz Nowaczyński ''Sax Club Pana Dyakowskiego'' (Gdańsk 2018). W 2019 otrzymał Nagrodę Muzyczną „Fryderyk” Związku Producentów Audio-Video Akademii Fonograficznej za całokształt działalności artystycznej oraz Wielką Pomorską Nagrodę Artystyczną („Gryfa Pomorskiego”). Od 1963 mąż Ludmiły (Luby) z domu Kubale, bezdzietny. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 06:24, 10 maj 2022
PRZEMYSŁAW „PRZEMEK” DYAKOWSKI (ur. 1 VI 1935 Kraków), muzyk (głównie saksofonista) i kompozytor jazzowy, animator kultury, dziennikarz muzyczny. Syn Jana (23 X 1904 – 16 III 1971), absolwenta studiów rolniczych, ostatniego właściciela majątków Masłomiąca i Młodziejowice koło Krakowa oraz Zofii ze Skąpskich (7 I 1911 – 18 I 1980 Gdynia), absolwentki szkoły gospodarstwa wiejskiego dla kobiet w Snopkowie pod Lwowem, działaczki Sodalicji Mariańskiej. Brat artysty malarza Andrzeja Dyakowskiego, Elżbiety (ur. 1944), scenografki i Pawła (13 IX 1940 – 22 X 1945 Zakopane). W domu nauczył się grać ze słuchu na akordeonie i pianinie, lekcji udzielał mu mieszkający nieopodal koncertmistrz Filharmonii Krakowskiej.
W styczniu 1945 wraz z rodziną wysiedlony z Masłomiącej. Po krótkim pobycie w Krakowie, wraz z matką i rodzeństwem w Zakopanem, gdzie ukończył naukę w zakresie szkoły podstawowej. W wieku 14 lat (na początku 1949) otrzymał powołanie do kadry narodowej juniorów w skokach narciarskich, wobec sprzeciwu matki zrezygnował. W 1949 wraz z matką i siostrą przeniósł się do Bielska-Białej, gdzie (i w niedalekiej Pszczynie) kilkakrotnie zmieniał szkołę średnią. Od 1952 studiował w powstałym wówczas Technikum Wychowania Fizycznego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej w Stalinogrodzie (Katowicach) (obecnie Akademia Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki). Egzaminy sprawnościowe zdawał w Gdańsku, na stadionie Lechii. Specjalizował się w siatkówce, w reprezentacji Polski juniorów brał udział w spotkaniu z Jugosławią. Po maturze w 1954 nie dostał się na studia dziennikarskie w Warszawie. Od jesieni 1956 przez trzy miesiące uczył WF-u w Technikum Samochodowym w Mysłowicach, następnie był inspektorem do spraw odznaki „Sprawny do pracy i obrony” w Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej w Katowicach.
Od 1957 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (nie ukończył). Podczas studiów grał w siatkówkę w Zrywie Katowice i w Koronie Kraków, przez 1,5 roku w I lidze, wskutek częstych kontuzji zakończył karierę sportową. Grał na akordeonie w klubie studenckim „Nawojka”, w październiku 1957 z muzykami tego klubu zaproszony został przez Piotra Skrzyneckiego do „Piwnicy pod Baranami”, gdzie w powstałym zespole jazzu tradycyjnego grał na pianinie. W połowie 1959, pod wpływem Wojciecha Karolaka, zainteresowania muzyczne przeniósł na saksofon, ucząc się początkowo samodzielnie, następnie w średniej szkoły muzycznej (ukończonej), dodatkowo biorąc lekcje u solisty orkiestry radiowej w Krakowie Józefa Łysaka. Pod koniec lat 50. XX wieku, jako uczeń szkoły muzycznej, rozpoczął grę na saksofonie w zespole Zygmunta Koniecznego w „Piwnicy pod Baranami”, związany był też z klubem jazzowym na ul. św. Marka i klubem „Pod Jaszczurami”. To on zwrócił uwagę Piotra Skrzyneckiego na zdolną pieśniarkę kabaretu studentów medycyny "Cyrulik" Ewę Demarczyk.
Podążając za przyszłą żoną, nauczycielką rosyjskiego, która po skończonych w 1961 studiach na UJ otrzymała zatrudnienie w jednym z liceów w rodzinnej Gdyni, od jesieni 1963 zamieszkał u brata Andrzeja w Sopocie, po ślubie w Gdyni-Orłowie, następnie przy Skwerze Kościuszki w Gdyni. Grał w kabarecie „To Tu” Tadeusza Chyły, także w Klubie Studentów Wybrzeża Żak
i w „Rudym Kocie”. W 1965, między innymi z Helmutem Nadolskim założył w Żaku „Piwnicę Jazzową u Kuzynów”, w 1966 zespół „Rama 111” (liczba w nazwie była sumą ówczesnego wieku członków zespołu). Grał z tym zespołem po raz pierwszy poza granicami kraju, w Czechosłowacji, od lat 70. XX wieku grał na statkach pasażerskich (w sumie przez 17 lat), odwiedzając wszystkie części świata z wyjątkiem Antarktydy i Arktyki. Od 1968 przez 10 lat „Rama 111” była zespołem Radia Gdańsk, tam też dokonywała własnych nagrań. Od 1991 prowadzi w Gdyni Sax Club, do którego zaprasza na koncerty czołówkę polskich muzyków jazzowych i wiele znakomitości z zagranicy. Od 2005 zarządza projektem Take It Easy, w ramach którego między innymi do gry na koncertach w stylistyce nowoczesnego swingu zapraszając muzyków młodszego pokolenia jak Joanna Knitter, Janusz „Macek” Mackiewicz, Dominik Bukowski, Wojciech Staroniewicz.
Brał udział w Jazz Jamboree (1965), dawał koncerty z cyklu Jazz w Filharmonii (między innymi w Filharmonii Narodowej 2019), Gdynia Summer Jazz Days (1993-2000) i podczas licznych festiwali. Akompaniował między innymi: Caby Calloway, Shirley Jones, Stevovi Allen, Bobbiemu Shortowi oraz Elaine Delmar, nagrał płyty między innymi z Marianną Wróblewską Byle bym się zakochała (1973), Niebiesko-Czarnymi Koncert dla Ady (1993), Rama 111 W Gdyni gra… (1997), Piotrem Lemańczykiem Follow the soul (2003), Tymon & The Transistors Wesele (2004), Larry Ugwu & Ikenga Drummers Lustereczko (2006). Nagrał także płyty solowe, między innymi Take it easy! (2005), Take It Easy III (2012) i projekty wspólne jak album Melisa (2007) z Leszkiem Możdżerem i Sławomirem Jaskułke, który w 2008 osiągnął status „Złotej Płyty”. Członek powstałej (z okazji 80. urodzin Güntera Grassa) orkiestry Mikołaj Trzaska Mottlau River Band”, w składzie której – wraz z tytułowym pomysłodawcą oraz Johannesem Bauerem, Wacławem Zimplem, Tomaszem Ziętkiem, Christophem Winckelem, Marcinem Dymiterem, Adamem Witkowskim, Olem Walickim, Kubą Staruszkiewiczem, Michałem Gossem i Pawłem Nowickim – wykonał 5 X 2007 w kościele św. Jana suitę poświęconą pisarzowi.
W 2006 został wyróżniony Medalem im. Eugeniusza Kwiatkowskiego „Za wybitne zasługi dla Gdyni”. Bohater wywiadu-rzeki: Kamil Wicik, Mariusz Nowaczyński Sax Club Pana Dyakowskiego (Gdańsk 2018). W 2019 otrzymał Nagrodę Muzyczną „Fryderyk” Związku Producentów Audio-Video Akademii Fonograficznej za całokształt działalności artystycznej oraz Wielką Pomorską Nagrodę Artystyczną („Gryfa Pomorskiego”). Od 1963 mąż Ludmiły (Luby) z domu Kubale, bezdzietny.
