MALINOWSKI ADOLF, doktor Akademii Medycznej w Gdańsku
| Linia 6: | Linia 6: | ||
w Łoszycy, następnie w Siedlcach. W latach 1919–1920 zatrudniony w szpitalu zakaźnym w Stoku Lackim. 26 VII 1920 został ordynatorem Szpitala Wojskowego w Poznaniu, następnie od 24 XII 1920 ordynatorem oddziału zakaźnego Szpitala Wojskowego w Grodnie, gdzie pełnił również funkcję referenta higieny w Szefostwie Sanitarnym II Armii w Grodnie i gdzie zaraził się durem plamistym. Po rekonwalescencji, od 31 XII 1921 do 5 V 1922 był referentem higieny w Szefostwie Sanitarnym 2. Armii w Lidzie. W latach 1922–1934 był ordynatorem Oddziału dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Obszaru Warownego w Wilnie, jednocześnie 1924–1927 pracował w Zakładzie Higieny Kliniki Psychiatrycznej Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz w Ubezpieczalni Społecznej. Od 1925 major. W 1926 został biegłym psychiatrą sądowym. W 1929 był kierownikiem III filii Okręgowego Szpitala Wojskowego w Druskiennikach. Od 1933 podpułkownik, od 1934 pracował w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie na stanowisku kierownika Oddziału Psychiatrycznego. <br/><br/> | w Łoszycy, następnie w Siedlcach. W latach 1919–1920 zatrudniony w szpitalu zakaźnym w Stoku Lackim. 26 VII 1920 został ordynatorem Szpitala Wojskowego w Poznaniu, następnie od 24 XII 1920 ordynatorem oddziału zakaźnego Szpitala Wojskowego w Grodnie, gdzie pełnił również funkcję referenta higieny w Szefostwie Sanitarnym II Armii w Grodnie i gdzie zaraził się durem plamistym. Po rekonwalescencji, od 31 XII 1921 do 5 V 1922 był referentem higieny w Szefostwie Sanitarnym 2. Armii w Lidzie. W latach 1922–1934 był ordynatorem Oddziału dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Obszaru Warownego w Wilnie, jednocześnie 1924–1927 pracował w Zakładzie Higieny Kliniki Psychiatrycznej Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz w Ubezpieczalni Społecznej. Od 1925 major. W 1926 został biegłym psychiatrą sądowym. W 1929 był kierownikiem III filii Okręgowego Szpitala Wojskowego w Druskiennikach. Od 1933 podpułkownik, od 1934 pracował w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie na stanowisku kierownika Oddziału Psychiatrycznego. <br/><br/> | ||
W chwili wybuchu II wojny światowej został dowódcą 91. Ewakuacyjnego Szpitala Wojskowego w Brześciu. Po kampanii wrześniowej 1939 był ordynatorem Oddziału Neurologicznego Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. Podczas powstania warszawskiego kierował szpitalem na Czerniakowie, po jego zbombardowaniu, zarządzał nim jeszcze przez dwa miesiące w Milanówku, 8 XI 1944 wraz z resztką ocalałego personelu, przedostał się do Krakowa.<br/><br/> | W chwili wybuchu II wojny światowej został dowódcą 91. Ewakuacyjnego Szpitala Wojskowego w Brześciu. Po kampanii wrześniowej 1939 był ordynatorem Oddziału Neurologicznego Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. Podczas powstania warszawskiego kierował szpitalem na Czerniakowie, po jego zbombardowaniu, zarządzał nim jeszcze przez dwa miesiące w Milanówku, 8 XI 1944 wraz z resztką ocalałego personelu, przedostał się do Krakowa.<br/><br/> | ||
| − | W 1945 wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego i został komendantem w Okręgowym Szpitalu Wojskowym w Krakowie. W 1946 przeniesiony został do Gdańska-Oliwy, gdzie pełnił funkcję komendanta Szpitala Okręgowego. Wbrew doskonałym opiniom przełożonych i współpracowników zwolniony z wojska w 1947. Podjął pracę w Klinice Psychiatrycznej [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] w Gdańsku na stanowisku adiunkta, został też zastępcą naczelnika służby zdrowia Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej. Od 1947, na podstawie pracy doktorskiej ''Enuresis u żołnierzy'' (promotor Władysław Jakimowicz), doktor nauk medycznych. W 1954, z powodu osobistego konfliktu z prof. [[BILIKIEWICZ TADEUSZ ANTONI | Tadeuszem Bilikiewiczem]], zwolniony z pracy w Klinice Psychiatrycznej AMG, co uniemożliwiło mu ubieganie się o proponowane przez Ministerstwo Zdrowia wakujące stanowisko kierownika Katedry Psychiatrii Akademii Medycznej w Szczecinie. Po bezskutecznych odwołaniach od tej decyzji, został zastępcą naczelnika Zarządu Służby Zdrowia DOKP w Gdańsku.<br/><br/> | + | W 1945 wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego i został komendantem w Okręgowym Szpitalu Wojskowym w Krakowie. W 1946 przeniesiony został do Gdańska-Oliwy, gdzie pełnił funkcję komendanta Szpitala Okręgowego. Wbrew doskonałym opiniom przełożonych i współpracowników zwolniony z wojska w 1947. Podjął pracę w Klinice Psychiatrycznej [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] w Gdańsku na stanowisku adiunkta, został też zastępcą naczelnika służby zdrowia Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej. Od 1947, na podstawie pracy doktorskiej ''Enuresis u żołnierzy'' (promotor: prof. [[JAKIMOWICZ WŁADYSŁAW, profesor Akademii Lekarskiej w Gdańsku | Władysław Jakimowicz]]), doktor nauk medycznych. W 1954, z powodu osobistego konfliktu z prof. [[BILIKIEWICZ TADEUSZ ANTONI | Tadeuszem Bilikiewiczem]], zwolniony z pracy w Klinice Psychiatrycznej AMG, co uniemożliwiło mu ubieganie się o proponowane przez Ministerstwo Zdrowia wakujące stanowisko kierownika Katedry Psychiatrii Akademii Medycznej w Szczecinie. Po bezskutecznych odwołaniach od tej decyzji, został zastępcą naczelnika Zarządu Służby Zdrowia DOKP w Gdańsku.<br/><br/> |
Był jednym z pierwszych w Polsce psychiatrów wojskowych, autorem pierwszej statystyki dotyczącej występowania chorób psychicznych wśród żołnierzy. Badał choroby psychiczne osób pozostających w służbie wojskowej, alkoholizm, niedorozwój umysłowy żołnierzy, reakcje psychogenne w chorobach somatycznych, stany psychiatryczne w czasie działań wojennych. Zajmował się leczeniem chorób psychicznych wstrząsami elektrycznymi i służbą psychiatryczną w czasie działań wojennych. Autor między innymi ''W sprawie leczenia wstrząsami elektrycznymi'' („Polski Tygodnik Lekarski” 1948), ''Nauka Pawłowa w psychiatrii'' („Neurologia. Neurochirurgia. Psychiatria Polska” 1952), ''W sprawie przymusowego leczenia alkoholików'' („Rocznik Psychiatryczny” 1950), ''Zagadnienia orzecznictwa sądowo-psychiatrycznego w zakresie psychiatrii ustrojowej'' („Polski Tygodnik Lekarski” 1952). <br/><br/> | Był jednym z pierwszych w Polsce psychiatrów wojskowych, autorem pierwszej statystyki dotyczącej występowania chorób psychicznych wśród żołnierzy. Badał choroby psychiczne osób pozostających w służbie wojskowej, alkoholizm, niedorozwój umysłowy żołnierzy, reakcje psychogenne w chorobach somatycznych, stany psychiatryczne w czasie działań wojennych. Zajmował się leczeniem chorób psychicznych wstrząsami elektrycznymi i służbą psychiatryczną w czasie działań wojennych. Autor między innymi ''W sprawie leczenia wstrząsami elektrycznymi'' („Polski Tygodnik Lekarski” 1948), ''Nauka Pawłowa w psychiatrii'' („Neurologia. Neurochirurgia. Psychiatria Polska” 1952), ''W sprawie przymusowego leczenia alkoholików'' („Rocznik Psychiatryczny” 1950), ''Zagadnienia orzecznictwa sądowo-psychiatrycznego w zakresie psychiatrii ustrojowej'' („Polski Tygodnik Lekarski” 1952). <br/><br/> | ||
Był członkiem Gdańskiego i Pomorskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Odznaczony carskimi orderami bojowymi – św. Anny IV stopnia (za odwagę), III stopnia z mieczami oraz św. Stanisława III i II stopnia z mieczami (1915–1917), Medalem Za Wojnę 1918–1921, Medalem Za Długoletnią Służbę i Medalem Odzyskania Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi (1937). Od 14 II 1926 żonaty był z Wacławą z domu Tyszkiewicz ((1901–1976), ojciec Adolfa Władysława. Zmarł nagle, pochowany został z honorami wojskowymi na cmentarzu w Sopocie. {{author: SeKo}} {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Był członkiem Gdańskiego i Pomorskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Odznaczony carskimi orderami bojowymi – św. Anny IV stopnia (za odwagę), III stopnia z mieczami oraz św. Stanisława III i II stopnia z mieczami (1915–1917), Medalem Za Wojnę 1918–1921, Medalem Za Długoletnią Służbę i Medalem Odzyskania Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi (1937). Od 14 II 1926 żonaty był z Wacławą z domu Tyszkiewicz ((1901–1976), ojciec Adolfa Władysława. Zmarł nagle, pochowany został z honorami wojskowymi na cmentarzu w Sopocie. {{author: SeKo}} {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 13:40, 31 sie 2022
ADOLF MALINOWSKI (16 XII 1891 Valk (obecnie Valka, miasto graniczne Łotwy i Estonii) – 12 X 1962 Gdańsk) lekarz psychiatra, pułkownik, doktor Akademii Medycznej w Gdańsku. Syn stolarza Marcina Malinowskiego i Adeli z domu Zakrzewskiej, gospodyni domowej. Edukację rozpoczął w polskich szkołach w Petersburgu. Początkowo uczęszczał do szkoły przy kościele św. Stanisława, następnie do progimnazjum św. Katarzyny. Naukę kontynuował w Państwowym Gimnazjum nr VI, które ukończył w 1910 ze Złotym Medalem i podjął studia w Cesarskiej Akademii Wojskowo-Medycznej w Petersburgu. Ukończył je w 1914 z wyróżnieniem, otrzymując też dyplom lekarza.
Podczas I wojny światowej od 7 XII 1914 służył w armii carskiej jako lekarz pułkowy, 19 II 1918 trafił do niewoli niemieckiej, zwolniony 6 V 1918. Do 11 VI 1918 służył w I Korpusie Polskim w Bobrujsku w stopniu kapitana, od 14 IX 1918 pracował w Polskim Czerwonym Krzyżu
w Łoszycy, następnie w Siedlcach. W latach 1919–1920 zatrudniony w szpitalu zakaźnym w Stoku Lackim. 26 VII 1920 został ordynatorem Szpitala Wojskowego w Poznaniu, następnie od 24 XII 1920 ordynatorem oddziału zakaźnego Szpitala Wojskowego w Grodnie, gdzie pełnił również funkcję referenta higieny w Szefostwie Sanitarnym II Armii w Grodnie i gdzie zaraził się durem plamistym. Po rekonwalescencji, od 31 XII 1921 do 5 V 1922 był referentem higieny w Szefostwie Sanitarnym 2. Armii w Lidzie. W latach 1922–1934 był ordynatorem Oddziału dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Obszaru Warownego w Wilnie, jednocześnie 1924–1927 pracował w Zakładzie Higieny Kliniki Psychiatrycznej Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz w Ubezpieczalni Społecznej. Od 1925 major. W 1926 został biegłym psychiatrą sądowym. W 1929 był kierownikiem III filii Okręgowego Szpitala Wojskowego w Druskiennikach. Od 1933 podpułkownik, od 1934 pracował w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie na stanowisku kierownika Oddziału Psychiatrycznego.
W chwili wybuchu II wojny światowej został dowódcą 91. Ewakuacyjnego Szpitala Wojskowego w Brześciu. Po kampanii wrześniowej 1939 był ordynatorem Oddziału Neurologicznego Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. Podczas powstania warszawskiego kierował szpitalem na Czerniakowie, po jego zbombardowaniu, zarządzał nim jeszcze przez dwa miesiące w Milanówku, 8 XI 1944 wraz z resztką ocalałego personelu, przedostał się do Krakowa.
W 1945 wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego i został komendantem w Okręgowym Szpitalu Wojskowym w Krakowie. W 1946 przeniesiony został do Gdańska-Oliwy, gdzie pełnił funkcję komendanta Szpitala Okręgowego. Wbrew doskonałym opiniom przełożonych i współpracowników zwolniony z wojska w 1947. Podjął pracę w Klinice Psychiatrycznej Akademii Lekarskiej w Gdańsku na stanowisku adiunkta, został też zastępcą naczelnika służby zdrowia Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej. Od 1947, na podstawie pracy doktorskiej Enuresis u żołnierzy (promotor: prof. Władysław Jakimowicz), doktor nauk medycznych. W 1954, z powodu osobistego konfliktu z prof. Tadeuszem Bilikiewiczem, zwolniony z pracy w Klinice Psychiatrycznej AMG, co uniemożliwiło mu ubieganie się o proponowane przez Ministerstwo Zdrowia wakujące stanowisko kierownika Katedry Psychiatrii Akademii Medycznej w Szczecinie. Po bezskutecznych odwołaniach od tej decyzji, został zastępcą naczelnika Zarządu Służby Zdrowia DOKP w Gdańsku.
Był jednym z pierwszych w Polsce psychiatrów wojskowych, autorem pierwszej statystyki dotyczącej występowania chorób psychicznych wśród żołnierzy. Badał choroby psychiczne osób pozostających w służbie wojskowej, alkoholizm, niedorozwój umysłowy żołnierzy, reakcje psychogenne w chorobach somatycznych, stany psychiatryczne w czasie działań wojennych. Zajmował się leczeniem chorób psychicznych wstrząsami elektrycznymi i służbą psychiatryczną w czasie działań wojennych. Autor między innymi W sprawie leczenia wstrząsami elektrycznymi („Polski Tygodnik Lekarski” 1948), Nauka Pawłowa w psychiatrii („Neurologia. Neurochirurgia. Psychiatria Polska” 1952), W sprawie przymusowego leczenia alkoholików („Rocznik Psychiatryczny” 1950), Zagadnienia orzecznictwa sądowo-psychiatrycznego w zakresie psychiatrii ustrojowej („Polski Tygodnik Lekarski” 1952).
Był członkiem Gdańskiego i Pomorskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Odznaczony carskimi orderami bojowymi – św. Anny IV stopnia (za odwagę), III stopnia z mieczami oraz św. Stanisława III i II stopnia z mieczami (1915–1917), Medalem Za Wojnę 1918–1921, Medalem Za Długoletnią Służbę i Medalem Odzyskania Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi (1937). Od 14 II 1926 żonaty był z Wacławą z domu Tyszkiewicz ((1901–1976), ojciec Adolfa Władysława. Zmarł nagle, pochowany został z honorami wojskowymi na cmentarzu w Sopocie.
