GOŁĘBSKA NATALIA, reżyser
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File: Natalia_Gołębska_1985.jpeg |thumb| Natlia Gołębska (pierwsza z lewej), [[OBNISKA WANDA | Wanda Obniska]] i [[FLESZAROWA-MUSKAT STANISŁAWA | Stanisława Fleszarowa-Muskat]] podczas wręczania Nagród Prezydenta Miasta Gdańska, 1985]] | ||
'''NATALIA (BARBARA) GOŁĘBSKA''' (18 II 1911 Lwów – 16 V 2001 Gdynia), reżyserka, adaptatorka, autorka sztuk i scenariuszy przedstawień teatrów lalkowych. Córka Tadeusza Goebela (1878 – 1955 Gdynia). Absolwentka Wydziału Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego (wychowanie fizyczne), w latach 1933–1939 nauczycielka WF-u w gimnazjum w Zakopanem. Od 1945 uczyła się w Studiu Dramatycznym [[GALL IWO | Iwo Galla]] w Krakowie, które ukończyła już w Gdyni, gdzie pracowała u niego w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]]. Tutaj razem z [[GALL HALINA | Haliną Gall]] reżyserowała poranki poetyckie i sztuki dla dzieci. Była propagatorką polskiej literatury dla najmłodszych. Debiutowała w Teatrze Wybrzeże (jeszcze w Gdyni), reżyserując ''Jesienne bajeczki'' (6 X 1946); w sumie zrealizowała tu trzy przedstawienia. W latach 1946-1952 kierowniczka artystyczna i reżyserka Zespołów "Żywego Słowa" Czytelnika-TWP-Artosu.<br/><br/> | '''NATALIA (BARBARA) GOŁĘBSKA''' (18 II 1911 Lwów – 16 V 2001 Gdynia), reżyserka, adaptatorka, autorka sztuk i scenariuszy przedstawień teatrów lalkowych. Córka Tadeusza Goebela (1878 – 1955 Gdynia). Absolwentka Wydziału Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego (wychowanie fizyczne), w latach 1933–1939 nauczycielka WF-u w gimnazjum w Zakopanem. Od 1945 uczyła się w Studiu Dramatycznym [[GALL IWO | Iwo Galla]] w Krakowie, które ukończyła już w Gdyni, gdzie pracowała u niego w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]]. Tutaj razem z [[GALL HALINA | Haliną Gall]] reżyserowała poranki poetyckie i sztuki dla dzieci. Była propagatorką polskiej literatury dla najmłodszych. Debiutowała w Teatrze Wybrzeże (jeszcze w Gdyni), reżyserując ''Jesienne bajeczki'' (6 X 1946); w sumie zrealizowała tu trzy przedstawienia. W latach 1946-1952 kierowniczka artystyczna i reżyserka Zespołów "Żywego Słowa" Czytelnika-TWP-Artosu.<br/><br/> | ||
Współpracowała z kilkoma scenami teatrów dla najmłodszych (między innymi w Poznaniu, Warszawie, Bielsku-Białej, Toruniu, Olsztynie), ale na stałe związała się z Trójmiastem. Zaangażowała się do [[MIEJSKI TEATR „MINIATURA” | Państwowego Teatru Lalki i Aktora „Miniatura”]] w Gdańsku. Debiutowała jako reżyserka spektaklem ''Trzy niedźwiadki'' Miloslava Dismana (26 XII 1953). Sięgała po literaturę regionalną, np. ''Dumną legendę'' [[FENIKOWSKI FRANCISZEK | Franciszka Fenikowskiego]] (1954), opowiadającą marynistyczną legendę o Janie z Kolna. Zrealizowała tutaj między innymi ''Szewczyka Dratewkę'' Marii Kownackiej (9 V 1955), ''Pastorałkę'' we własnej inscenizacji i reżyserii, ''Flisaka i Przydróżkę'' Hanny Januszewskiej. ''Baśń o pięknej Parysadzie'' Bolesława Leśmiana w jej adaptacji doczekała się kilkunastu realizacji w całej Polsce. Rekordy popularności bił spektakl ''Bo w Mazurze taka dusza'' (jej opracowanie tekstu i reżyseria, 1962), który utrzymał się w repertuarze Teatru Miniatura przez ponad 20 lat. Spektakl ten zdobywał entuzjastyczne recenzje oraz uznanie na całym świecie i był nagradzany na międzynarodowych festiwalach.<br/><br/> | Współpracowała z kilkoma scenami teatrów dla najmłodszych (między innymi w Poznaniu, Warszawie, Bielsku-Białej, Toruniu, Olsztynie), ale na stałe związała się z Trójmiastem. Zaangażowała się do [[MIEJSKI TEATR „MINIATURA” | Państwowego Teatru Lalki i Aktora „Miniatura”]] w Gdańsku. Debiutowała jako reżyserka spektaklem ''Trzy niedźwiadki'' Miloslava Dismana (26 XII 1953). Sięgała po literaturę regionalną, np. ''Dumną legendę'' [[FENIKOWSKI FRANCISZEK | Franciszka Fenikowskiego]] (1954), opowiadającą marynistyczną legendę o Janie z Kolna. Zrealizowała tutaj między innymi ''Szewczyka Dratewkę'' Marii Kownackiej (9 V 1955), ''Pastorałkę'' we własnej inscenizacji i reżyserii, ''Flisaka i Przydróżkę'' Hanny Januszewskiej. ''Baśń o pięknej Parysadzie'' Bolesława Leśmiana w jej adaptacji doczekała się kilkunastu realizacji w całej Polsce. Rekordy popularności bił spektakl ''Bo w Mazurze taka dusza'' (jej opracowanie tekstu i reżyseria, 1962), który utrzymał się w repertuarze Teatru Miniatura przez ponad 20 lat. Spektakl ten zdobywał entuzjastyczne recenzje oraz uznanie na całym świecie i był nagradzany na międzynarodowych festiwalach.<br/><br/> | ||
Jako reżyserka i dramaturg pracowała w teatrze „Miniatura” do 1971, w latach 1962–1971 także jego kierowniczka literacka, ściśle współpracująca z [[BUNSCH ALOJZY JÓZEF | Alim Bunschem]] i Michałem Zarzeckim. Była także autorką sztuk: ''Guli-Gutka (Śpiewogra na kaszubską nutę)'' (premiera 11 VI 1977, Państwowy Teatr Lalki „Tęcza” w Słupsku), ''Diabelskie skrzypce. Fantazja kaszubska'' (premiera w „Miniaturze” 22 XII 1978), ''Damroka i Gryf'' (premiera 24 X 1984, „Tęcza” Słupsk). Przetłumaczyła tekst przedstawienia ''Jeden promyk słońca'' Alexandra Popescu (premiera 21 III 1981 w słupskim teatrze „Tęcza”). W latach 1957–1973 prowadziła zlecone wykłady z zakresu kultury żywego słowa w gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] i następnie w [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]].<br/><br/> | Jako reżyserka i dramaturg pracowała w teatrze „Miniatura” do 1971, w latach 1962–1971 także jego kierowniczka literacka, ściśle współpracująca z [[BUNSCH ALOJZY JÓZEF | Alim Bunschem]] i Michałem Zarzeckim. Była także autorką sztuk: ''Guli-Gutka (Śpiewogra na kaszubską nutę)'' (premiera 11 VI 1977, Państwowy Teatr Lalki „Tęcza” w Słupsku), ''Diabelskie skrzypce. Fantazja kaszubska'' (premiera w „Miniaturze” 22 XII 1978), ''Damroka i Gryf'' (premiera 24 X 1984, „Tęcza” Słupsk). Przetłumaczyła tekst przedstawienia ''Jeden promyk słońca'' Alexandra Popescu (premiera 21 III 1981 w słupskim teatrze „Tęcza”). W latach 1957–1973 prowadziła zlecone wykłady z zakresu kultury żywego słowa w gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] i następnie w [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]].<br/><br/> | ||
Od 1955 członkini Związku Artystów Scen Polskich. Otrzymała między innymi Nagrodę Miasta Gdańska w 1958 roku, na III Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalkowych w Opolu zdobyła nagrodę za twórczość dramaturgiczną za tekst ''Od Krakowa jadę'' (1967), a 10 lat później za autorskie przedstawienie ''Leć głosie po rosie''. Laureatka [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE| nagrody „Splendor Gedanensis”]] za rok 1995. Odznaczona między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972). Żona Jerzego Gołębskiego (12 III 1912 – 9 VIII 1995 Gdynia). Pochowana przy ojcu i mężu na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Od 1955 członkini Związku Artystów Scen Polskich. Otrzymała między innymi Nagrodę Miasta Gdańska w 1958 roku, na III Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalkowych w Opolu zdobyła nagrodę za twórczość dramaturgiczną za tekst ''Od Krakowa jadę'' (1967), a 10 lat później za autorskie przedstawienie ''Leć głosie po rosie''. Laureatka [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE| nagrody „Splendor Gedanensis”]] za rok 1995. Odznaczona między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972). Żona Jerzego Gołębskiego (12 III 1912 – 9 VIII 1995 Gdynia). Pochowana przy ojcu i mężu na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 10:58, 19 sie 2022
NATALIA (BARBARA) GOŁĘBSKA (18 II 1911 Lwów – 16 V 2001 Gdynia), reżyserka, adaptatorka, autorka sztuk i scenariuszy przedstawień teatrów lalkowych. Córka Tadeusza Goebela (1878 – 1955 Gdynia). Absolwentka Wydziału Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego (wychowanie fizyczne), w latach 1933–1939 nauczycielka WF-u w gimnazjum w Zakopanem. Od 1945 uczyła się w Studiu Dramatycznym Iwo Galla w Krakowie, które ukończyła już w Gdyni, gdzie pracowała u niego w Teatrze Wybrzeże. Tutaj razem z Haliną Gall reżyserowała poranki poetyckie i sztuki dla dzieci. Była propagatorką polskiej literatury dla najmłodszych. Debiutowała w Teatrze Wybrzeże (jeszcze w Gdyni), reżyserując Jesienne bajeczki (6 X 1946); w sumie zrealizowała tu trzy przedstawienia. W latach 1946-1952 kierowniczka artystyczna i reżyserka Zespołów "Żywego Słowa" Czytelnika-TWP-Artosu.
Współpracowała z kilkoma scenami teatrów dla najmłodszych (między innymi w Poznaniu, Warszawie, Bielsku-Białej, Toruniu, Olsztynie), ale na stałe związała się z Trójmiastem. Zaangażowała się do Państwowego Teatru Lalki i Aktora „Miniatura” w Gdańsku. Debiutowała jako reżyserka spektaklem Trzy niedźwiadki Miloslava Dismana (26 XII 1953). Sięgała po literaturę regionalną, np. Dumną legendę Franciszka Fenikowskiego (1954), opowiadającą marynistyczną legendę o Janie z Kolna. Zrealizowała tutaj między innymi Szewczyka Dratewkę Marii Kownackiej (9 V 1955), Pastorałkę we własnej inscenizacji i reżyserii, Flisaka i Przydróżkę Hanny Januszewskiej. Baśń o pięknej Parysadzie Bolesława Leśmiana w jej adaptacji doczekała się kilkunastu realizacji w całej Polsce. Rekordy popularności bił spektakl Bo w Mazurze taka dusza (jej opracowanie tekstu i reżyseria, 1962), który utrzymał się w repertuarze Teatru Miniatura przez ponad 20 lat. Spektakl ten zdobywał entuzjastyczne recenzje oraz uznanie na całym świecie i był nagradzany na międzynarodowych festiwalach.
Jako reżyserka i dramaturg pracowała w teatrze „Miniatura” do 1971, w latach 1962–1971 także jego kierowniczka literacka, ściśle współpracująca z Alim Bunschem i Michałem Zarzeckim. Była także autorką sztuk: Guli-Gutka (Śpiewogra na kaszubską nutę) (premiera 11 VI 1977, Państwowy Teatr Lalki „Tęcza” w Słupsku), Diabelskie skrzypce. Fantazja kaszubska (premiera w „Miniaturze” 22 XII 1978), Damroka i Gryf (premiera 24 X 1984, „Tęcza” Słupsk). Przetłumaczyła tekst przedstawienia Jeden promyk słońca Alexandra Popescu (premiera 21 III 1981 w słupskim teatrze „Tęcza”). W latach 1957–1973 prowadziła zlecone wykłady z zakresu kultury żywego słowa w gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej i następnie w Uniwersytecie Gdańskim.
Od 1955 członkini Związku Artystów Scen Polskich. Otrzymała między innymi Nagrodę Miasta Gdańska w 1958 roku, na III Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalkowych w Opolu zdobyła nagrodę za twórczość dramaturgiczną za tekst Od Krakowa jadę (1967), a 10 lat później za autorskie przedstawienie Leć głosie po rosie. Laureatka nagrody „Splendor Gedanensis” za rok 1995. Odznaczona między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972). Żona Jerzego Gołębskiego (12 III 1912 – 9 VIII 1995 Gdynia). Pochowana przy ojcu i mężu na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
