MILEWSKI EDGAR, dziennikarz
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę MILEWSKI EDGAR na MILEWSKI EDGAR, dziennikarz) |
Wersja z 14:17, 10 paź 2022
EDGAR MILEWSKI (25 V 1927 Gdańsk – 25 II 1983 Gdynia), dziennikarz i publicysta. Syn Bronisława (1893–1950) i Elżbiety (1900–1988). Uczęszczał do gdańskiego Gimnazjum Polskiego, należał do harcerstwa. Od 1933 mieszkał w Gdyni. Podczas II wojny światowej wraz z rodziną wysiedlony do Generalnej Guberni, mieszkał między innymi w Warszawie. Kontynuował naukę na tajnych kompletach Gimnazjum im. Stefana Batorego, działał w konspiracji (pseudonim „Kruk”), ciężko ranny w powstaniu warszawskim już 1 VIII 1944 na Żoliborzu.
W Gdańsku od kwietnia 1945 jako łącznik i tłumacz Morskiej Grupy Operacyjnej. W latach 1946–1950 studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego (obecnie Uniwersytet Adama Mickiewicza). Studiów medycznych nie ukończył, przeniósł się na socjologię na Uniwersytet Warszawski. Po otrzymaniu dyplomu wrócił w 1952 do Gdyni. W 1953 podjął pracę jako bibliotekarz i kierownik czytelni naukowej Miejskiej Biblioteki Publicznej w Gdyni. Pracował także w Bibliotece Gdańskiej Polskiej Akademii Nauk.
Od 1956 zajął się pracą dziennikarską, najpierw jako redaktor w Radiu Gdańsk, a następnie kierownik Redakcji Publicystyki Kulturalnej. W 1960 objął stanowisko kierownika Redakcji Programów Artystycznych i Kulturalnych Gdańskiego Ośrodka Telewizji Polskiej ( Telewizja Polska Gdańsk). W okresie 1963–1973 redaktor naczelny „Liter”. Powołany 16 IX 1973 na dyrektora Oddziału Gdańskiego Wydawnictwa Zakładu im. Ossolińskich (biuro przy ul. Łagiewniki).
Współzałożyciel i pierwszy prezes Stowarzyszenia Marynistów Polskich. Od 1953 publikował na łamach prasy i czasopism Wybrzeża oraz ogólnopolskiej. Niektóre felietony i eseje ukazały się w cyklach: Paradoksy regionu, Z małej litery, Dialog z pamięcią, Przedproża gdańskie. Część opublikował w dwóch zbiorach: Gdański antykwariat (1960) i Opowieści gdańskich uliczek (1964, uzupełnione i rozszerzone w latach 1966 i 1972, zaktualizowane i poszerzone w roku 1979). Twórca opracowania literackiego powieści Brunona Zwarry Gdańszczanie (1976). Autor
monografii Morze w medalierstwie polskim 1945-1975 (1977), kilkuset audycji, felietonów, reportaży i słuchowisk emitowanych w gdańskiej rozgłośni PR oraz na antenie ogólnopolskiej, dotyczących przede wszystkim odbudowy Głównego Miasta w Gdańsku, gdańskich zabytków i dokonań środowisk twórczych, także recenzji spektakli teatralnych (np. premiery Kapelusza pełnego deszczu Vincente Michaela Gazzo w reżyserii Andrzeja Wajdy w Teatrze Wybrzeże 1 V 1959; Kapelusz pełen deszczu, Ilustrowany Kurier Polski z 17 V 1959). Jako stały współpracownik Programu dla Zagranicy Polskiego Radia przygotowywał korespondencje i reportaże o Gdańsku i Wybrzeżu w języku niemieckim.
Autor przekładów z literatury niemieckiej dla radia i telewizji, między innymi Huraganu Helmuta Müllera oraz Opowieści pana K. Bertolda Brechta. Zrealizował kilkadziesiąt programów telewizyjnych o tematyce społeczno-kulturalnej. Prowadził w telewizji cykliczne audycje: „Telewizyjne gawędy gdańskie” i „Premiera” oraz plenerowe transmisje z Gdańska, między innymi Wieczór baletów polskich z Państwowej Opery Bałtyckiej oraz Halkę z Opery Leśnej w Sopocie.
Członek Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, przewodniczący jej Komisji Kultury. Członek Komitetu Redakcyjnego „Rocznika Gdyńskiego”. Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Laureat Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury za 1979. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
