TARADAJKA
Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[File:1_Taradajka.jpg|thumb|Daniel Chodowiecki i kupiec Carl Gotfryd Grischow w gdańskiej taradajce, rysunek Daniela Chodowieckiego, 1773]] | + | [[File:1_Taradajka.jpg|thumb|Daniel Chodowiecki i kupiec Carl Gotfryd Grischow w gdańskiej taradajce, rysunek [[CHODOWIECKI DANIEL, malarz, rysownik, patron gdańskiej ulicy | Daniela Chodowieckiego]], 1773]] |
[[File:2_Taradajka.jpg|thumb|Gdański kupiec Johann Gerdes z rodziną w taradajce, rysunek Daniela Chodowieckiego, 1773]] | [[File:2_Taradajka.jpg|thumb|Gdański kupiec Johann Gerdes z rodziną w taradajce, rysunek Daniela Chodowieckiego, 1773]] | ||
| − | '''TARADAJKA'''. W 1773 | + | '''TARADAJKA'''. W 1773 określano w Gdańsku tą staropolską nazwą „ładny, bardzo lekki kabriolet na dwie osoby, zaprzężony w dwójkę koni, przewożący ludzi w okolicy (za opłatą) od jednej miejscowości do drugiej”. Za przewóz podczas deszczu i burzy od Wielkiej Alei ([[ZWYCIĘSTWA, aleja | al. Zwycięstwa]]) do [[STRZYŻA | Strzyży]] [[CHODOWIECKI DANIEL, malarz, rysownik, patron gdańskiej ulicy | Daniel Chodowiecki]] zapłacił wówczas dwa dudki (sześć groszy). Można je było także wynajmować na czas – pół dnia kosztowało 3–4 zł. Miejsca postoju znajdowały się przed bramami: [[BRAMA WYŻYNNA | Wyżynną]] i [[BRAMA ŚW. JAKUBA | św. Jakuba]]. W 1812 były numerowane. W 1852, po doprowadzeniu [[KOLEJ | kolei]], pojawiły się nieco większe od nich kryte [[DOROŻKI | dorożki]], zabierające do czterech pasażerów. {{author: AJ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Aktualna wersja na dzień 11:25, 22 wrz 2022
TARADAJKA. W 1773 określano w Gdańsku tą staropolską nazwą „ładny, bardzo lekki kabriolet na dwie osoby, zaprzężony w dwójkę koni, przewożący ludzi w okolicy (za opłatą) od jednej miejscowości do drugiej”. Za przewóz podczas deszczu i burzy od Wielkiej Alei ( al. Zwycięstwa) do Strzyży Daniel Chodowiecki zapłacił wówczas dwa dudki (sześć groszy). Można je było także wynajmować na czas – pół dnia kosztowało 3–4 zł. Miejsca postoju znajdowały się przed bramami: Wyżynną i św. Jakuba. W 1812 były numerowane. W 1852, po doprowadzeniu kolei, pojawiły się nieco większe od nich kryte dorożki, zabierające do czterech pasażerów.
