DOM DOBROCZYNNOŚCI
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Przytułek dla dzieci i starców w Gdańsku, Samuel Donnet, 1707.JPG|thumb| Dom Dobroczynności, [[DONNET SAMUEL | Samuel Donnet]], 1707]] | [[File:Przytułek dla dzieci i starców w Gdańsku, Samuel Donnet, 1707.JPG|thumb| Dom Dobroczynności, [[DONNET SAMUEL | Samuel Donnet]], 1707]] | ||
− | [[File:Donnet Samuel, Wnętrze przytułku dla dzieci i starców w Gdańsku, 1707.JPG|thumb | + | [[File:Donnet Samuel, Wnętrze przytułku dla dzieci i starców w Gdańsku, 1707.JPG|thumb| Dom Dobroczynności, [[DONNET SAMUEL | Samuel Donnet]], 1707]] |
[[File:Dom Dobroczynności i Sierot przy ul. Sierocej, 1906.JPG|thumb|Dom Dobroczynności<br/>i Sierot przy ul. Sierocej, 1906]] | [[File:Dom Dobroczynności i Sierot przy ul. Sierocej, 1906.JPG|thumb|Dom Dobroczynności<br/>i Sierot przy ul. Sierocej, 1906]] | ||
[[File:Dom_Dobroczynności_i_Sierot_na_Osieku, 1910.JPG|thumb|Dom Dobroczynności<br/>i Sierot na Osieku, 1910]] | [[File:Dom_Dobroczynności_i_Sierot_na_Osieku, 1910.JPG|thumb|Dom Dobroczynności<br/>i Sierot na Osieku, 1910]] |
Wersja z 12:37, 2 kwi 2021
DOM DOBROCZYNNOŚCI / SIEROCINIEC (Spendhaus), Dom Dobroczynności i Sierot (Spend- und Waisenhaus), otwarty 7 XII 1699 roku na Osieku, przy Am Spendhaus (ul. Sieroca), według projektu Barthela Ranischa, powołany przez Urząd Dobroczynności. Przeznaczony dla ubogich, zapewniał im utrzymanie i wychowywał przez pracę; jednocześnie wykorzystywany jako sierociniec.
Po wydzieleniu w roku 1788 Instytutu Ubogich opiekował się wyłącznie ubogimi nieletnimi. Zatrudniał nauczyciela (nauka czytania, pisania, rachowania, katechizmu) i kobiety uczące dziewczęta prząść, szyć i dziergać. Pełnoletni wychowankowie pozostawali pod jego kuratelą; starano się zapewnić im pracę w rzemiośle (chłopcy) i na służbie w domach mieszczan (dziewczęta). Z nauk korzystały też ubogie dziewczęta (około 40) mieszkające poza zakładem (tzw. Graue Mädchen).
W roku 1752 objęty przywilejem króla polskiego Zygmunta Augusta z 1552 (przysługującym przedtem tylko Domowi Dziecka), który zrównywał dzieci z nieprawego łoża z dziećmi poczętymi legalnie (w 1765 przywilej zatwierdzony przez króla polskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego). W roku 1703 przebywało w nim 135 pensjonariuszy (w tym 90 dzieci), w 1742 – 307 (254 dzieci), 1771 – 502 (417 dzieci), 1788 – 455 (426 dzieci). Udzielał wsparcia finansowego ubogim spoza zakładu (w 1733 – 3092, 1745 – 4369, 1768 – 5238). Główny budynek istnieje i obecnie; początkowo miał na parterze: przedsionek, izby jałmużniczą, kobiet, chorych, dziewcząt, na piętrze: izbę prowizora, jadalnię oraz szkołę, a na poddaszu pomieszczenia gospodarcze i mieszkanie zarządcy. W 1702 roku na piętrze znajdowała się kaplica, w 1753 rozbudowana: rozebrano podłogę między piętrem a parterem. Budynek wielokrotnie przebudowywano; w sąsiedztwie wzniesiono w XVIII i XIX wieku inne zabudowania (m.in. w 1707 roku szkołę).
17 XI 1906 wraz z 80 chłopcami przeniesiony do Wrzeszcza, do nowego budynku (Spend- und Waisenhaus) przy Drewkeweg 1 (ul. Sosnowa), róg Steffensweg 26 (ul. Stefana Batorego). Do 1945 roku przebywało w nim 70–80 dzieci obojga płci w wieku 6–14 lat.
Notowany w roku | Zawód | Imię, nazwisko, daty życia |
---|---|---|
1839 | kupiec | Gustav Friedrich Focking (1798–1862) |
1869–1897 | kupiec | Johann Georg Gustav Lickfett |
Notowany w roku | Zawód | Imię, nazwisko, daty życia |
---|---|---|
1908 | rentier | Johann Julius Carl Holtz |
1914, 1918 | lekarz | Heinrich Liévin (1850–1923) |
1921, 1928 | kupiec | Johann Ludwig Thomsen (1857–1931) |
1935, 1939 | kupiec | Edwin Grube (1866–1941) |