IDZIAK MAKSYMILIAN, wykładowca Politechniki Gdańskiej

Wersja z 06:26, 19 maj 2020

Maksymilian Idziak

MAKSYMILIAN IDZIAK (22 IX 1909 Pszczew, województwo lubuskie – 13 VI 2006 Gdańsk), nauczyciel wychowania fizycznego, wykładowca Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Feliksa (zm. 9 III 1948 Gdańsk) i Agnieszki z domu Wieczorek. W latach 1910–1922 mieszkał z rodzicami w Berlinie, od 1923 roku w Poznaniu. W 1929 ukończył Państwowe Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, a w 1932 Centralny Instytut Wychowania Fizycznego w Warszawie. Po egzaminie na Uniwersytecie Poznańskim, 6 X 1936 uzyskał uprawnienia nauczyciela gimnastyki w szkołach średnich.

W latach 1932–1933 był referentem w 2. Batalionie 29. Pułku Strzelców Kaniowskich w Szczypiornie koło Kalisza. Od 1 IX 1933 do 30 VIII 1937 roku pełnił obowiązki nauczyciela gimnastyki w Prywatnym Gimnazjum i Liceum im. Marszałka Jozefa Piłsudskiego w Busku, od 1 IX 1937 do 30 VIII 1939 pracował na stanowisku naczelnika Wydziału Administracyjno-Gospodarczego w Dowództwie Floty Wojennej w Gdyni. W stopniu podporucznika piechoty jako dowódca 2. Batalionu w 2. Morskim Pułku Strzelców walczył w 1939 roku w Obronie Kępy Oksywskiej. Po kapitulacji, od 19 IX 1939 do 29 IV 1945 roku, jeniec w oflagu VII A w Murnau, gdzie prowadził sekcję piłki ręcznej. Od maja do października 1945 roku był nauczycielem wychowania fizycznego w szkole w Sissone we Francji.

W Gdańsku od listopada 1945 roku, podjął pracę jako tłumacz z języka niemieckiego w Porcie Gdańskim podczas dostaw pomocy z UNRRA. W latach 1946–1947 był zastępcą delegata Ministra Żeglugi i Handlu Zagranicznego do spraw wychowania fizycznego w Biurze Obrotu Transportu Morskiego w Gdańsku, a w okresie 1947–1949 kierownikiem administracyjno-gospodarczym w Delegaturze Ministerstwa Przemysłu w Gdańsku. Od 1 VII 1949 do 1 III 1951 pełnił funkcję naczelnika Wydziału Wychowania Fizycznego w Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej w Gdańsku-Oliwie.

W 1953 roku ukończył Akademię Wychowania Fizycznego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Warszawie, uzyskując stopień magistra wychowania fizycznego. Od 2 III 1951 pracownik PG, początkowo jako lektor, od 1 II 1953 do 30 V 1973 jako kierownik Studium Wychowania Fizycznego. Przyczynił się do budowy i rozbudowy kompleksu Centrum Sportu Akademickiego PG oraz nawiązania sportowej współpracy między studentami PG i studentami Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku oraz Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie ( Uniwersytet Gdański). 16 III 1973 roku mianowany starszym wykładowcą, od 30 VI 1973 na emeryturze, następnie do 1990 zatrudniony na umowę zlecenie. W latach 1957–1966 pełnił funkcję wojewódzkiego konsultanta do spraw zajęć sportowych w zakładach pracy. Był trenerem żeglarstwa, od 1960 roku trenerem I klasy tenisa stołowego, w latach 1960–1965 opiekunem Klubu Sportowego Akademickiego Związku Sportowego przy PG.

Członek Związku Nauczycielstwa Polskiego (1933–1937, 1951–1973), w którego Zarządzie Głównym zasiadał w latach 1965–1970, pełniąc funkcję członka Komisji Nauki w Sekcji Wychowania Fizycznego. Był także członkiem Ligi Morskiej i Kolonialnej (1937–1939), Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (1968–1989), Związku Kombatantów Rzeczpospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych (od 1990).

Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1959), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), medalem „Za Odrę, Nysę, Bałtyk” (1946), Złotą Odznaką Akademickiego Związku Sportowego (1955), odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1961), Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego (1964), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1964).

Jego żoną była Anna z domu Jurkiewicz (29 I 1917 Pacholewo (pow. Oborniki) – 13 III 2003 Gdańsk), urzędniczka.

Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko. WP