SOKOŁOWSKI JANUSZ, rektor Uniwersytetu Gdańskiego
(uzupelnienie LM (14.04.2020)) |
(wstawianie_ilustracji (14.09.2020)) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | + | [[File:Janusz_Sokolowski.jpg|thumb|Rektor Janusz Sokołowski]] | |
'''JANUSZ SOKOŁOWSKI''' (29 X 1921 Karniszewice (dzielnica Pabianic) – 18 V 1997 Gdańsk), naukowiec, chemik. Syn Leszka, dyrektora fabryki włókienniczej „Dobrzynka” w Pabianicach, i Wilmy z domu Hadrian. Naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Jędrzeja Śniadeckiego w Pabianicach przerwał wybuch II wojny światowej. Po uzyskaniu matury w 1945, w latach 1945–1949 studiował na Wydziale Chemii [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), gdzie pracował (1948–1953, asystent 1948, adiunkt 1951). W okresie 1951–1970 pracował w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] (WSP), docent kontraktowy, zastępca profesora (1954), starszy wykładowca (1961). Od 1961 doktor (na PG), od 1964 doktor hab. (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu), od 1965 docent, od 1968 profesor tytularny, od 1977 profesor zwyczajny. W WSP od 1953 kierował Zakładem i Katedrą Chemii Organicznej, w 1956–1958 dziekan Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii, od 1965 prorektor, od 1 IX 1968 rektor. 15 VII 1969 powołany na organizatora [[UNIWERSYTET GDAŃSKI| Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG), jego rektor 1 V 1970 – 31 VIII 1981 (przez 4 kadencje) i jednocześnie od 1970 do emerytury kierownik Katedry Chemii Organicznej UG. 24 IX 1981 otrzymał tytuł Rektora Honorowego UG, a 23 X 1986 doktor honoris causa. Specjalista w dziedzinie chemii organicznej, głównie azotowych pochodnych cukrów. W 1973 odbył staż (półroczny) w laboratorium cukrowym Ministerstwa Rolnictwa USA. We współautorstwie z Gotfrydem Kupryszewskim autor m.in. skryptów i podręczników ''Demonstracje z chemii organicznej'' (Łódź 1958), ''Zarys teorii chemii organicznej'' (3 tomy, Gdańsk 1965-1966), ''Materiały do ćwiczeń laboratoryjnych z chemicznej analizy organicznej'' (Warszawa 1971), ''Teoretyczne podstawy chemii organicznej'' (Warszawa 1972). Członek PZPR od 1948 roku, m.in. delegat na VI Zjazd tej partii (1971), członek KW PZPR w latach 1973-1976. W 1989 roku powołany w skład Trybunału Stanu, od 1991 członek Komisji Organizacji i Rozwoju UG i jego reprezentant w obchodach jubileuszu uniwersytetu w Bolonii i podpisania wielkiej karty bolońskiej. Członek Komisji Terminologii Chemicznej Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1982–1985), członek Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk (1987–1989). Od roku 1992 na emeryturze. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1960), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969), Krzyżem Oficerskim OOP (1976), Krzyżem Komandorskim OOP (1988), Medalem Brązowym (1972) i Srebrnym (1974) „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973), Medalami 30-lecia (1974) i 40-lecia (1985) PRL, Odznaką Tysiąclecia (1966), wyróżniony tytułem Zasłużony Nauczyciel PRL (1978). Jego imię od 30 X 1992 nosiła sala posiedzeń Senatu UG w pierwszym budynku Rektoratu przy ul. Bażyńskiego 1A. Od 2015 nadawany jest przez UG „Medal Janusza Sokołowskiego – De Chimia Gedanensi Bene Meritus”. Od 1948 był mężem [[SOKOŁOWSKA TERESA | prof. Teresy Sokołowskiej]], ojciec Joanny (ur. 1950), fizyka, zamężnej za Krzysztofa Szczuckiego i Danuty (ur. 1953), informatyka, zamężnej za Mariusza Tomczaka. | '''JANUSZ SOKOŁOWSKI''' (29 X 1921 Karniszewice (dzielnica Pabianic) – 18 V 1997 Gdańsk), naukowiec, chemik. Syn Leszka, dyrektora fabryki włókienniczej „Dobrzynka” w Pabianicach, i Wilmy z domu Hadrian. Naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Jędrzeja Śniadeckiego w Pabianicach przerwał wybuch II wojny światowej. Po uzyskaniu matury w 1945, w latach 1945–1949 studiował na Wydziale Chemii [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), gdzie pracował (1948–1953, asystent 1948, adiunkt 1951). W okresie 1951–1970 pracował w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] (WSP), docent kontraktowy, zastępca profesora (1954), starszy wykładowca (1961). Od 1961 doktor (na PG), od 1964 doktor hab. (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu), od 1965 docent, od 1968 profesor tytularny, od 1977 profesor zwyczajny. W WSP od 1953 kierował Zakładem i Katedrą Chemii Organicznej, w 1956–1958 dziekan Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii, od 1965 prorektor, od 1 IX 1968 rektor. 15 VII 1969 powołany na organizatora [[UNIWERSYTET GDAŃSKI| Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG), jego rektor 1 V 1970 – 31 VIII 1981 (przez 4 kadencje) i jednocześnie od 1970 do emerytury kierownik Katedry Chemii Organicznej UG. 24 IX 1981 otrzymał tytuł Rektora Honorowego UG, a 23 X 1986 doktor honoris causa. Specjalista w dziedzinie chemii organicznej, głównie azotowych pochodnych cukrów. W 1973 odbył staż (półroczny) w laboratorium cukrowym Ministerstwa Rolnictwa USA. We współautorstwie z Gotfrydem Kupryszewskim autor m.in. skryptów i podręczników ''Demonstracje z chemii organicznej'' (Łódź 1958), ''Zarys teorii chemii organicznej'' (3 tomy, Gdańsk 1965-1966), ''Materiały do ćwiczeń laboratoryjnych z chemicznej analizy organicznej'' (Warszawa 1971), ''Teoretyczne podstawy chemii organicznej'' (Warszawa 1972). Członek PZPR od 1948 roku, m.in. delegat na VI Zjazd tej partii (1971), członek KW PZPR w latach 1973-1976. W 1989 roku powołany w skład Trybunału Stanu, od 1991 członek Komisji Organizacji i Rozwoju UG i jego reprezentant w obchodach jubileuszu uniwersytetu w Bolonii i podpisania wielkiej karty bolońskiej. Członek Komisji Terminologii Chemicznej Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1982–1985), członek Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk (1987–1989). Od roku 1992 na emeryturze. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1960), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969), Krzyżem Oficerskim OOP (1976), Krzyżem Komandorskim OOP (1988), Medalem Brązowym (1972) i Srebrnym (1974) „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973), Medalami 30-lecia (1974) i 40-lecia (1985) PRL, Odznaką Tysiąclecia (1966), wyróżniony tytułem Zasłużony Nauczyciel PRL (1978). Jego imię od 30 X 1992 nosiła sala posiedzeń Senatu UG w pierwszym budynku Rektoratu przy ul. Bażyńskiego 1A. Od 2015 nadawany jest przez UG „Medal Janusza Sokołowskiego – De Chimia Gedanensi Bene Meritus”. Od 1948 był mężem [[SOKOŁOWSKA TERESA | prof. Teresy Sokołowskiej]], ojciec Joanny (ur. 1950), fizyka, zamężnej za Krzysztofa Szczuckiego i Danuty (ur. 1953), informatyka, zamężnej za Mariusza Tomczaka. | ||
Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Alei Zasłużonych. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Alei Zasłużonych. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:55, 14 wrz 2020
JANUSZ SOKOŁOWSKI (29 X 1921 Karniszewice (dzielnica Pabianic) – 18 V 1997 Gdańsk), naukowiec, chemik. Syn Leszka, dyrektora fabryki włókienniczej „Dobrzynka” w Pabianicach, i Wilmy z domu Hadrian. Naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Jędrzeja Śniadeckiego w Pabianicach przerwał wybuch II wojny światowej. Po uzyskaniu matury w 1945, w latach 1945–1949 studiował na Wydziale Chemii Politechniki Gdańskiej (PG), gdzie pracował (1948–1953, asystent 1948, adiunkt 1951). W okresie 1951–1970 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP), docent kontraktowy, zastępca profesora (1954), starszy wykładowca (1961). Od 1961 doktor (na PG), od 1964 doktor hab. (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu), od 1965 docent, od 1968 profesor tytularny, od 1977 profesor zwyczajny. W WSP od 1953 kierował Zakładem i Katedrą Chemii Organicznej, w 1956–1958 dziekan Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii, od 1965 prorektor, od 1 IX 1968 rektor. 15 VII 1969 powołany na organizatora Uniwersytetu Gdańskiego (UG), jego rektor 1 V 1970 – 31 VIII 1981 (przez 4 kadencje) i jednocześnie od 1970 do emerytury kierownik Katedry Chemii Organicznej UG. 24 IX 1981 otrzymał tytuł Rektora Honorowego UG, a 23 X 1986 doktor honoris causa. Specjalista w dziedzinie chemii organicznej, głównie azotowych pochodnych cukrów. W 1973 odbył staż (półroczny) w laboratorium cukrowym Ministerstwa Rolnictwa USA. We współautorstwie z Gotfrydem Kupryszewskim autor m.in. skryptów i podręczników Demonstracje z chemii organicznej (Łódź 1958), Zarys teorii chemii organicznej (3 tomy, Gdańsk 1965-1966), Materiały do ćwiczeń laboratoryjnych z chemicznej analizy organicznej (Warszawa 1971), Teoretyczne podstawy chemii organicznej (Warszawa 1972). Członek PZPR od 1948 roku, m.in. delegat na VI Zjazd tej partii (1971), członek KW PZPR w latach 1973-1976. W 1989 roku powołany w skład Trybunału Stanu, od 1991 członek Komisji Organizacji i Rozwoju UG i jego reprezentant w obchodach jubileuszu uniwersytetu w Bolonii i podpisania wielkiej karty bolońskiej. Członek Komisji Terminologii Chemicznej Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1982–1985), członek Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk (1987–1989). Od roku 1992 na emeryturze. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1960), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969), Krzyżem Oficerskim OOP (1976), Krzyżem Komandorskim OOP (1988), Medalem Brązowym (1972) i Srebrnym (1974) „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973), Medalami 30-lecia (1974) i 40-lecia (1985) PRL, Odznaką Tysiąclecia (1966), wyróżniony tytułem Zasłużony Nauczyciel PRL (1978). Jego imię od 30 X 1992 nosiła sala posiedzeń Senatu UG w pierwszym budynku Rektoratu przy ul. Bażyńskiego 1A. Od 2015 nadawany jest przez UG „Medal Janusza Sokołowskiego – De Chimia Gedanensi Bene Meritus”. Od 1948 był mężem prof. Teresy Sokołowskiej, ojciec Joanny (ur. 1950), fizyka, zamężnej za Krzysztofa Szczuckiego i Danuty (ur. 1953), informatyka, zamężnej za Mariusza Tomczaka. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Alei Zasłużonych.
