DROST WILLY, dyrektor gdańskiego Muzeum Miejskiego
(wstawianie ilustracji LM (8.07.2020)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File:Willy_Drost.jpg|thumb|Willy Ludwig Drost]] | ||
| + | |||
'''WILLY''' (Willi) '''LUDWIG OTTO DROST''' (10 IX 1892 Gdańsk-Oruńskie Przedmieście – 10 XI 1964 Bonn), historyk sztuki. Syn Ottona Drosta, dyplomowanego palacza lokomotywy parowej, i Marthy Theresy z domu Riesmann. W latach 1901–1908 uczył się w [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]]. Przerwał naukę, aby studiować muzykę w lipskim konserwatorium (Königliches Konservatorium der Musik zu Leipzig), kompozycji uczył się u Maxa Regera, gry na fortepianie u Josefa Pembaura. Nie dokończywszy studiów, podjął naukę w gimnazjum w Schleiz (Turyngia), gdzie w 1913 uzyskał maturę. W latach 1914–1916 w Lipsku studiował psychologię, języki i historię sztuki. Walczył na froncie zachodnim podczas I wojny światowej, w 1919 dokończył studia w Lipsku (Leipzig), następnie ukończył romanistykę i germanistykę na uniwersytecie w Marburgu. W 1921 złożył egzamin państwowy. <br/><br/> | '''WILLY''' (Willi) '''LUDWIG OTTO DROST''' (10 IX 1892 Gdańsk-Oruńskie Przedmieście – 10 XI 1964 Bonn), historyk sztuki. Syn Ottona Drosta, dyplomowanego palacza lokomotywy parowej, i Marthy Theresy z domu Riesmann. W latach 1901–1908 uczył się w [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]]. Przerwał naukę, aby studiować muzykę w lipskim konserwatorium (Königliches Konservatorium der Musik zu Leipzig), kompozycji uczył się u Maxa Regera, gry na fortepianie u Josefa Pembaura. Nie dokończywszy studiów, podjął naukę w gimnazjum w Schleiz (Turyngia), gdzie w 1913 uzyskał maturę. W latach 1914–1916 w Lipsku studiował psychologię, języki i historię sztuki. Walczył na froncie zachodnim podczas I wojny światowej, w 1919 dokończył studia w Lipsku (Leipzig), następnie ukończył romanistykę i germanistykę na uniwersytecie w Marburgu. W 1921 złożył egzamin państwowy. <br/><br/> | ||
Od 1922 roku asystent w Instytucie Historii Sztuki na uniwersytecie w Lipsku i w Kolonii (Köln). W 1926 habilitował się na uniwersytecie w Królewcu na podstawie monografii ''Die Barockmalerei in den germanischen Ländern'' (1926). W Gdańsku od roku 1930: w latach 1930–1932 prywatny docent w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], w 1932 tamże profesor tytularny, od 1939 profesor zwyczajny. Jednocześnie od 1930 kustosz, od 1 VI 1938 do 1945 roku dyrektor [[MUZEUM MIEJSKIE | Muzeum Miejskiego]]. Od 1934 roku konserwator zabytków w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]] i Państwowy Kurator Zbiorów Muzealnych Prus Zachodnich. Mieszkał przy Hundegasse (ul. Ogarna), od 1937 roku w lokalu służbowym przy Muzeum Miejskim. 17 VI 1939 otrzymał gdańską nagrodę kulturalną w zakresie sztuki i ochrony zabytków przyznaną przez gdańskiego gauleitera NSDAP [[FORSTER ALBERT MARIA | Alberta Forstera]]. <br/><br/> | Od 1922 roku asystent w Instytucie Historii Sztuki na uniwersytecie w Lipsku i w Kolonii (Köln). W 1926 habilitował się na uniwersytecie w Królewcu na podstawie monografii ''Die Barockmalerei in den germanischen Ländern'' (1926). W Gdańsku od roku 1930: w latach 1930–1932 prywatny docent w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], w 1932 tamże profesor tytularny, od 1939 profesor zwyczajny. Jednocześnie od 1930 kustosz, od 1 VI 1938 do 1945 roku dyrektor [[MUZEUM MIEJSKIE | Muzeum Miejskiego]]. Od 1934 roku konserwator zabytków w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]] i Państwowy Kurator Zbiorów Muzealnych Prus Zachodnich. Mieszkał przy Hundegasse (ul. Ogarna), od 1937 roku w lokalu służbowym przy Muzeum Miejskim. 17 VI 1939 otrzymał gdańską nagrodę kulturalną w zakresie sztuki i ochrony zabytków przyznaną przez gdańskiego gauleitera NSDAP [[FORSTER ALBERT MARIA | Alberta Forstera]]. <br/><br/> | ||
Wersja z 09:32, 8 lip 2020
WILLY (Willi) LUDWIG OTTO DROST (10 IX 1892 Gdańsk-Oruńskie Przedmieście – 10 XI 1964 Bonn), historyk sztuki. Syn Ottona Drosta, dyplomowanego palacza lokomotywy parowej, i Marthy Theresy z domu Riesmann. W latach 1901–1908 uczył się w Gimnazjum Miejskim. Przerwał naukę, aby studiować muzykę w lipskim konserwatorium (Königliches Konservatorium der Musik zu Leipzig), kompozycji uczył się u Maxa Regera, gry na fortepianie u Josefa Pembaura. Nie dokończywszy studiów, podjął naukę w gimnazjum w Schleiz (Turyngia), gdzie w 1913 uzyskał maturę. W latach 1914–1916 w Lipsku studiował psychologię, języki i historię sztuki. Walczył na froncie zachodnim podczas I wojny światowej, w 1919 dokończył studia w Lipsku (Leipzig), następnie ukończył romanistykę i germanistykę na uniwersytecie w Marburgu. W 1921 złożył egzamin państwowy.
Od 1922 roku asystent w Instytucie Historii Sztuki na uniwersytecie w Lipsku i w Kolonii (Köln). W 1926 habilitował się na uniwersytecie w Królewcu na podstawie monografii Die Barockmalerei in den germanischen Ländern (1926). W Gdańsku od roku 1930: w latach 1930–1932 prywatny docent w Technische Hochschule Danzig, w 1932 tamże profesor tytularny, od 1939 profesor zwyczajny. Jednocześnie od 1930 kustosz, od 1 VI 1938 do 1945 roku dyrektor Muzeum Miejskiego. Od 1934 roku konserwator zabytków w II Wolnym Mieście Gdańsku i Państwowy Kurator Zbiorów Muzealnych Prus Zachodnich. Mieszkał przy Hundegasse (ul. Ogarna), od 1937 roku w lokalu służbowym przy Muzeum Miejskim. 17 VI 1939 otrzymał gdańską nagrodę kulturalną w zakresie sztuki i ochrony zabytków przyznaną przez gdańskiego gauleitera NSDAP Alberta Forstera.
Pod koniec II wojny światowej (między innymi z Erichem Volmarem) brał udział w zabezpieczaniu zbiorów muzealnych przed nadchodzącym frontem. Pozostał w Gdańsku, współpracował z polskimi naukowcami (w tym z Janem Kilarskim) i wskazywał miejsca zdeponowanych zbiorów muzealnych. Opuścił Gdańsk jesienią 1946 roku, wywożąc część dokumentacji zbiorów Muzeum (kolekcja zdjęć dawnych zabytków gdańskich znajduje się obecnie w Instytucie Herdera w Marburgu). Pracował na uniwersytecie w Hamburgu, od 1947 roku w Tybindze (Tübingen).
Zajmował się dziejami malarstwa niemieckiego i zachodnioeuropejskiego, głównie gotyku i baroku. Autor syntezy dziejów gdańskiego malarstwa Danziger Malerei vom Mittelalter bis zum Ende des Barocks (1938), Das Jüngste Gericht von Hans Memling (1941). W RFN opublikował (1957–1972) pięć cennych monografii inwentaryzacyjnych Kunstdenkmäler der Stadt Danzig, będących sfinalizowaniem jego wcześniejszych badań prowadzonych w Gdańsku (dotyczyły głównie opisów architektury i wnętrz kościoła św. Jana, św. Katarzyny, św. Mikołaja, Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, św. Trójcy).
W setną rocznicę jego urodzin, 10 IX 1992 roku, przed wejściem do Muzeum Narodowego odsłonięto tablicę w języku polskim i niemieckim, upamiętniającą jego zasługi dla miasta ( pomnik Willyʼego Ludwiga Drosta).
30 I 2015 roku jego imię otrzymał gdański tramwaj Pesa Jazz Duo 128NG nr 1055.
