BLOCK ISAAK van den, malarz
(wstawienie ilustracji (e-mail z 9.10.2019)) |
|||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
[[File:7.jpg|thumb|Isaak van den Block, Pokuta mieszkańców Niniwy, obraz stanowiący płycinę z ambony [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA| kościoła św. Jana Chrzciciela i św. Jana Apostoła]], 1616–1617]] | [[File:7.jpg|thumb|Isaak van den Block, Pokuta mieszkańców Niniwy, obraz stanowiący płycinę z ambony [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA| kościoła św. Jana Chrzciciela i św. Jana Apostoła]], 1616–1617]] | ||
| − | '''ISAAK van den BLOCK''' (zm. 1626 lub 1628 Gdańsk), malarz. Syn [[BLOCK WILHELM van den | Wilhelma van den Blocka]], młodszy brat [[BLOCK ABRAHAM van den | Abrahama van den Blocka]] i [[BLOCK JACOB van den | Jacoba van den Blocka]], starszy brat [[BLOCK DAVID (Daniel) van den | Davida (Daniela) van den Blocka]]. Nie jest znane miejsce pobierania nauki i osoba mistrza, być może był nim Hans | + | '''ISAAK van den BLOCK''' (zm. 1626 lub 1628 Gdańsk), malarz. Syn [[BLOCK WILHELM van den | Wilhelma van den Blocka]], młodszy brat [[BLOCK ABRAHAM van den | Abrahama van den Blocka]] i [[BLOCK JACOB van den | Jacoba van den Blocka]], starszy brat [[BLOCK DAVID (Daniel) van den | Davida (Daniela) van den Blocka]]. Nie jest znane miejsce pobierania nauki i osoba mistrza, być może był nim [[VREDEMANN HANS | Hans Vredemann]] de Vries, z którym oraz między innymi z [[MÖLLER ANTON | Antonem Möllerem]] uczestniczył w końcu XVI wieku w pracach we wnętrzach [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]]. W roku 1612 współzałożyciel gdańskiego cechu malarzy, w 1622 starszy cechu.<br/><br/> |
| − | Najważniejszym dziełem jest 25 stropowych obrazów olejnych wykonanych w latach 1606–1608 dla Wielkiej (Czerwonej) Sali Rady w Ratuszu Głównego Miasta, o skomplikowanym programie alegorii cnót i powinności obywatelskich oraz gwarancji pomyślności miasta. Przedstawienia różnego formatu zastąpiły poprzednie malowidła, wykonane przez | + | Najważniejszym dziełem jest 25 stropowych obrazów olejnych wykonanych w latach 1606–1608 dla Wielkiej (Czerwonej) Sali Rady w Ratuszu Głównego Miasta, o skomplikowanym programie alegorii cnót i powinności obywatelskich oraz gwarancji pomyślności miasta. Przedstawienia różnego formatu zastąpiły poprzednie malowidła, wykonane przez Hansa Vredemanna de Vriesa; połączono je z bogatą oprawą snycerską Simona Herlego. Centralne miejsce na stropie zajmuje owalna [[APOTEOZA GDAŃSKA | ''Apoteoza Gdańska'']] (zwana dawniej ''Apoteozą łączności Gdańska z Polską'' lub ''Apoteozą handlu gdańskiego''). Boczne obrazy stropu zawierają sceny figuralne wpisane w perspektywicznie wykreślone wnętrza i architekturę lub krajobraz, o treści z historii starożytnej, biblijnej, mitologicznej (4 narożne prostokątne: ''Helwidiusz Priscus i cesarz Wespazjan'', ''Serwiliusz i Apiiusz'', ''Atyliusz Regulus'', ''Aleksander Wielki i Hafajstion''; na osiach 2 owalne ''Upadek Jerycha'' i ''Zaślubiny Neptuna i Cerery'' oraz 2 tonda: ''Król Jozafat powołujący sędziów'' i ''Modlitwa Salomona''); żagielkowe pola między figuralnymi wypełniają przedstawienia emblematyczne z sentencjami.<br/><br/> |
| − | W latach 1611–1616/17 namalował | + | W latach 1611–1616/17 namalował pięć obrazów do Małej (Zimowej) Sali Rady, alegorii dobrych rządów (zachowany: ''Kara i nagroda'') oraz cztery w [[KAMLARIA | Kamlarii]], tj. Kasie Miejskiej (''Budowa Wieży Babel'' oraz cykl ''Potop''). W latach 1612–1613 ukończył rozpoczęty przez Antona Möllera ołtarz w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny]], wykonując owalne malowidła górnej partii nastawy: ''Zmartwychwstanie Chrystusa'' i po bokach ''Zesłanie Ducha Świętego'' oraz ''Wniebowstąpienie''. Współpracował z bratem Abrahamem przy przebudowie [[DWÓR ARTUSA | Dworu Artusa]] (około 1617), wykonując polichromie i złocenia fasady, ale także do wnętrza obraz ''Polowanie Diany'' (niezachowany). W roku 1623 wykonał polichromię snycerskiej bramy triumfalnej (autorstwa jego brata Jakuba) na wjazd króla polskiego Zygmunta III Wazy do Gdańska, zatrudniony był przy polichromii i złoceniach elewacji gdańskich kamienic przy głównych traktach. Przypisuje mu się namalowanie wielu obrazów do gdańskich kościołów, m.in. ''Ostatniej wieczerzy'' w ołtarzu głównym [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY | kościoła św. Barbary]] (1613, zaginiony); malowideł ambony w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościele św. Jana]] (1615, obecnie w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]]); ''Chrystusa w Ogrójcu'' w [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARTŁOMIEJA I OPIEKI NAJŚWIĘTSZEJ BOGURODZICY | kościele św. Bartłomieja]] (1617).<br/><br/> |
Zaliczany wraz z Antonem Möllerem i [[HAN HERMAN | Hermanem Hanem]] do czołówki gdańskich malarzy XVII wieku, łączył manierystyczne cechy: ornamentykę, wirtuozerię, dynamikę postaci, skróty perspektywiczne wnętrz i architektury oraz skomplikowane treści alegoryczne z aktualizacją ideową i topograficzną (gdański pejzaż). {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Zaliczany wraz z Antonem Möllerem i [[HAN HERMAN | Hermanem Hanem]] do czołówki gdańskich malarzy XVII wieku, łączył manierystyczne cechy: ornamentykę, wirtuozerię, dynamikę postaci, skróty perspektywiczne wnętrz i architektury oraz skomplikowane treści alegoryczne z aktualizacją ideową i topograficzną (gdański pejzaż). {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 09:21, 25 paź 2019
i nagroda, 1612
ISAAK van den BLOCK (zm. 1626 lub 1628 Gdańsk), malarz. Syn Wilhelma van den Blocka, młodszy brat Abrahama van den Blocka i Jacoba van den Blocka, starszy brat Davida (Daniela) van den Blocka. Nie jest znane miejsce pobierania nauki i osoba mistrza, być może był nim Hans Vredemann de Vries, z którym oraz między innymi z Antonem Möllerem uczestniczył w końcu XVI wieku w pracach we wnętrzach Ratusza Głównego Miasta. W roku 1612 współzałożyciel gdańskiego cechu malarzy, w 1622 starszy cechu.
Najważniejszym dziełem jest 25 stropowych obrazów olejnych wykonanych w latach 1606–1608 dla Wielkiej (Czerwonej) Sali Rady w Ratuszu Głównego Miasta, o skomplikowanym programie alegorii cnót i powinności obywatelskich oraz gwarancji pomyślności miasta. Przedstawienia różnego formatu zastąpiły poprzednie malowidła, wykonane przez Hansa Vredemanna de Vriesa; połączono je z bogatą oprawą snycerską Simona Herlego. Centralne miejsce na stropie zajmuje owalna Apoteoza Gdańska (zwana dawniej Apoteozą łączności Gdańska z Polską lub Apoteozą handlu gdańskiego). Boczne obrazy stropu zawierają sceny figuralne wpisane w perspektywicznie wykreślone wnętrza i architekturę lub krajobraz, o treści z historii starożytnej, biblijnej, mitologicznej (4 narożne prostokątne: Helwidiusz Priscus i cesarz Wespazjan, Serwiliusz i Apiiusz, Atyliusz Regulus, Aleksander Wielki i Hafajstion; na osiach 2 owalne Upadek Jerycha i Zaślubiny Neptuna i Cerery oraz 2 tonda: Król Jozafat powołujący sędziów i Modlitwa Salomona); żagielkowe pola między figuralnymi wypełniają przedstawienia emblematyczne z sentencjami.
W latach 1611–1616/17 namalował pięć obrazów do Małej (Zimowej) Sali Rady, alegorii dobrych rządów (zachowany: Kara i nagroda) oraz cztery w Kamlarii, tj. Kasie Miejskiej (Budowa Wieży Babel oraz cykl Potop). W latach 1612–1613 ukończył rozpoczęty przez Antona Möllera ołtarz w kościele św. Katarzyny, wykonując owalne malowidła górnej partii nastawy: Zmartwychwstanie Chrystusa i po bokach Zesłanie Ducha Świętego oraz Wniebowstąpienie. Współpracował z bratem Abrahamem przy przebudowie Dworu Artusa (około 1617), wykonując polichromie i złocenia fasady, ale także do wnętrza obraz Polowanie Diany (niezachowany). W roku 1623 wykonał polichromię snycerskiej bramy triumfalnej (autorstwa jego brata Jakuba) na wjazd króla polskiego Zygmunta III Wazy do Gdańska, zatrudniony był przy polichromii i złoceniach elewacji gdańskich kamienic przy głównych traktach. Przypisuje mu się namalowanie wielu obrazów do gdańskich kościołów, m.in. Ostatniej wieczerzy w ołtarzu głównym kościoła św. Barbary (1613, zaginiony); malowideł ambony w kościele św. Jana (1615, obecnie w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny); Chrystusa w Ogrójcu w kościele św. Bartłomieja (1617).
Zaliczany wraz z Antonem Möllerem i Hermanem Hanem do czołówki gdańskich malarzy XVII wieku, łączył manierystyczne cechy: ornamentykę, wirtuozerię, dynamikę postaci, skróty perspektywiczne wnętrz i architektury oraz skomplikowane treści alegoryczne z aktualizacją ideową i topograficzną (gdański pejzaż).
