KOWALSKA-PIŃCZAK ALINA, profesor Akademii Muzycznej
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Kowalska-Pińczak Alina.JPG|thumb|Alina Kowalska-Pińczak]] | [[File:Kowalska-Pińczak Alina.JPG|thumb|Alina Kowalska-Pińczak]] | ||
| − | '''ALINA KOWALSKA-PIŃCZAK''' (ur. 10 VI 1948 Bydgoszcz), teoretyk muzyki, pedagog, dyrygent. Córka Mieczysława (1913–1995), organisty i kompozytora. W 1967 roku ukończyła Państwowe Liceum Muzyczne w Bydgoszczy, w 1972 Wydział Kompozycji, Teorii i Dyrygentury [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki]] (AMuz). Doskonaliła warsztat, kształcąc się dodatkowo na kierunku pedagogika wokalna na Wydziale Wokalno-Aktorskim w Akademii Muzycznej we Wrocławiu (dyplom w 1990). W 1980 roku doktoryzowała się w zakresie surdologopedii na Wydziale Humanistycznym uniwersytetu w Lublinie, od 1995 doktor habilitowany w zakresie sztuki muzycznej w dyscyplinie prowadzenia zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych, od 1997 profesor tytularny, od 2001 profesor zwyczajny. Pracownik dydaktyczno-naukowy AMuz, w latach 1999–2005 dziekan Wydziału Kompozycji i Teorii Muzyki. Zajmuje się muzyką epoki renesansu, baroku i klasycyzmu. W 1981 roku założyła Zespół Muzyki Dawnej [[CAPPELLA GEDANENSIS | Cappella Gedanensis]], zostając też jego dyrektorem artystycznym, | + | '''ALINA KOWALSKA-PIŃCZAK''' (ur. 10 VI 1948 Bydgoszcz), teoretyk muzyki, pedagog, dyrygent. Córka Mieczysława (1913–1995), organisty i kompozytora. W 1967 roku ukończyła Państwowe Liceum Muzyczne w Bydgoszczy, w 1972 Wydział Kompozycji, Teorii i Dyrygentury [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki]] (AMuz). Doskonaliła warsztat, kształcąc się dodatkowo na kierunku pedagogika wokalna na Wydziale Wokalno-Aktorskim w Akademii Muzycznej we Wrocławiu (dyplom w 1990). <br/><br/> |
| + | W 1980 roku doktoryzowała się w zakresie surdologopedii na Wydziale Humanistycznym uniwersytetu w Lublinie, od 1995 doktor habilitowany w zakresie sztuki muzycznej w dyscyplinie prowadzenia zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych, od 1997 profesor tytularny, od 2001 profesor zwyczajny. Pracownik dydaktyczno-naukowy AMuz, w latach 1999–2005 dziekan Wydziału Kompozycji i Teorii Muzyki.<br/><br/> | ||
| + | Zajmuje się muzyką epoki renesansu, baroku i klasycyzmu. W 1981 roku założyła Zespół Muzyki Dawnej [[CAPPELLA GEDANENSIS | Cappella Gedanensis]], zostając też jego dyrektorem artystycznym, w latach 2000–2001 opiekunka i dyrygentka [[CHÓR MIESZCZAN GDAŃSKICH | Chóru Mieszczan Gdańskich]]. Autorka publikacji z dziedziny surdologopedii, pedagogiki wokalnej, kształcenia słuchu (na przykład kształcenie słyszenia linearnego), między innymi pracy ''Od tonalności do atonalności'' (2000). {{author: WAW}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:31, 15 maj 2021
ALINA KOWALSKA-PIŃCZAK (ur. 10 VI 1948 Bydgoszcz), teoretyk muzyki, pedagog, dyrygent. Córka Mieczysława (1913–1995), organisty i kompozytora. W 1967 roku ukończyła Państwowe Liceum Muzyczne w Bydgoszczy, w 1972 Wydział Kompozycji, Teorii i Dyrygentury Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki (AMuz). Doskonaliła warsztat, kształcąc się dodatkowo na kierunku pedagogika wokalna na Wydziale Wokalno-Aktorskim w Akademii Muzycznej we Wrocławiu (dyplom w 1990).
W 1980 roku doktoryzowała się w zakresie surdologopedii na Wydziale Humanistycznym uniwersytetu w Lublinie, od 1995 doktor habilitowany w zakresie sztuki muzycznej w dyscyplinie prowadzenia zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych, od 1997 profesor tytularny, od 2001 profesor zwyczajny. Pracownik dydaktyczno-naukowy AMuz, w latach 1999–2005 dziekan Wydziału Kompozycji i Teorii Muzyki.
Zajmuje się muzyką epoki renesansu, baroku i klasycyzmu. W 1981 roku założyła Zespół Muzyki Dawnej Cappella Gedanensis, zostając też jego dyrektorem artystycznym, w latach 2000–2001 opiekunka i dyrygentka Chóru Mieszczan Gdańskich. Autorka publikacji z dziedziny surdologopedii, pedagogiki wokalnej, kształcenia słuchu (na przykład kształcenie słyszenia linearnego), między innymi pracy Od tonalności do atonalności (2000).
