DRZYCIMSKI ANDRZEJ, dziennikarz, działacz opozycji demokratycznej
(poprawka BŚ (e-mail z 21.06.2015)) |
m |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Andrzej_Drzycimski_z_Lechem_Wałęsą.JPG|thumb|Andrzej Drzycimski z Lechem Wałęsą]] | [[File:Andrzej_Drzycimski_z_Lechem_Wałęsą.JPG|thumb|Andrzej Drzycimski z Lechem Wałęsą]] | ||
| − | '''ANDRZEJ DRZYCIMSKI''' (ur. 30 X 1942 Chełmża), historyk, polityk, działacz opozycji. Wywodzi się z rodziny pochodzącej z pomorskiej wsi Drzycim. W Gdańsku wraz rodziną po roku 1945. W 1960 ukończył [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, VIII | VIII Liceum Ogólnokształcące]], w latach 1960–1965 studiował historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, w 1976 doktor (na podstawie pracy ''Polacy w Wolnym Mieście Gdańsku 1920–1933'', 1978). Od roku 1965 pracował w [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Polskiej Akademii Nauk | + | '''ANDRZEJ DRZYCIMSKI''' (ur. 30 X 1942 Chełmża), historyk, polityk, działacz opozycji. Wywodzi się z rodziny pochodzącej z pomorskiej wsi Drzycim. W Gdańsku wraz rodziną po roku 1945. W 1960 ukończył [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, VIII | VIII Liceum Ogólnokształcące]], w latach 1960–1965 studiował historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, w 1976 doktor (na podstawie pracy ''Polacy w Wolnym Mieście Gdańsku 1920–1933'', 1978). Od roku 1965 pracował w [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Bibliotece Gdańskiej Polskiej Akademii Nauk]], Muzeum Stutthof w Sztutowie, [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytucie Bałtyckim]], PAX-ie. Po 1975 dziennikarz współpracujący ze „Słowem Powszechnym” i „Wrocławskim Tygodnikiem Katolickim”, gdzie zamieszczał teksty na tematy historyczne. W [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] roku przebywał jako dziennikarz w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]] w czasie całego strajku. Współpracował z powstałym [[SOLIDARNOŚĆ | NSZZ „Solidarność”]]. W [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]] internowany w Strzebielinku koło Wejherowa (13 XII 1981 – 8 VII 1982). Z [[KINASZEWSKI ADAM | Adamem Kinaszewskim]] opublikował relację w ''Dzienniku internowanego'', który ukazał się w Paryżu (1985), następnie w Polsce (1989). Po zwolnieniu zatrudniony przez dominikańskie wydawnictwo „W Drodze” w Poznaniu. Z jego inicjatywy opracował i wydał ''Pamiętnik harcerza i „Szarotki”'' (1986, nagroda tygodnika „Polityka”). W tym wydawnictwie opublikował w 1990 roku poczytną monografię mjr. [[SUCHARSKI HENRYK | Henryka Sucharskiego]]. Od 1990 rzecznik prasowy [[WAŁĘSA LECH | Lecha Wałęsy]] jako przewodniczącego NZSS „Solidarność”, następnie prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Do 1994 roku minister w jego kancelarii. W 1994 założył Fundację św. Wojciecha w Gnieźnie, która podjęła wiele inicjatyw, w tym wykonanie kopii słynnych Drzwi Gnieźnieńskich, eksponowanych w 1997 roku w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] w czasie obchodów Millenium Gdańska, następnie w innych miastach. Wykładowca zagadnień medialnego przekazu i roli mediów we współczesnym świecie w Wyższej Szkole Administracji i Biznesu w Gdyni i Wyższej Szkole Zarządzania i Prawa w Warszawie. Od 2008 na emeryturze. W roku 2009 opublikował 1. część monografii dziejów Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte 1925–1939: ''Westerplatte 1939. Przed szturmem''. W roku 2014 nakładem [[FUNDACJA GDAŃSKA | Fundacji Gdańskiej]] ukazała się dwutomowa edycja ''Westerplatte'' (tom 1: ''Reduta w budowie. 1926–1939'', tom 2: ''Reduta wojenna. 1939''). W 2015 roku odznaczony [[MEDAL ŚWIĘTEGO WOJCIECHA | Medalem św. Wojciecha]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 06:49, 13 lut 2016
ANDRZEJ DRZYCIMSKI (ur. 30 X 1942 Chełmża), historyk, polityk, działacz opozycji. Wywodzi się z rodziny pochodzącej z pomorskiej wsi Drzycim. W Gdańsku wraz rodziną po roku 1945. W 1960 ukończył VIII Liceum Ogólnokształcące, w latach 1960–1965 studiował historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, w 1976 doktor (na podstawie pracy Polacy w Wolnym Mieście Gdańsku 1920–1933, 1978). Od roku 1965 pracował w Bibliotece Gdańskiej Polskiej Akademii Nauk, Muzeum Stutthof w Sztutowie, Instytucie Bałtyckim, PAX-ie. Po 1975 dziennikarz współpracujący ze „Słowem Powszechnym” i „Wrocławskim Tygodnikiem Katolickim”, gdzie zamieszczał teksty na tematy historyczne. W sierpniu 1980 roku przebywał jako dziennikarz w Stoczni Gdańskiej w czasie całego strajku. Współpracował z powstałym NSZZ „Solidarność”. W stanie wojennym internowany w Strzebielinku koło Wejherowa (13 XII 1981 – 8 VII 1982). Z Adamem Kinaszewskim opublikował relację w Dzienniku internowanego, który ukazał się w Paryżu (1985), następnie w Polsce (1989). Po zwolnieniu zatrudniony przez dominikańskie wydawnictwo „W Drodze” w Poznaniu. Z jego inicjatywy opracował i wydał Pamiętnik harcerza i „Szarotki” (1986, nagroda tygodnika „Polityka”). W tym wydawnictwie opublikował w 1990 roku poczytną monografię mjr. Henryka Sucharskiego. Od 1990 rzecznik prasowy Lecha Wałęsy jako przewodniczącego NZSS „Solidarność”, następnie prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Do 1994 roku minister w jego kancelarii. W 1994 założył Fundację św. Wojciecha w Gnieźnie, która podjęła wiele inicjatyw, w tym wykonanie kopii słynnych Drzwi Gnieźnieńskich, eksponowanych w 1997 roku w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w czasie obchodów Millenium Gdańska, następnie w innych miastach. Wykładowca zagadnień medialnego przekazu i roli mediów we współczesnym świecie w Wyższej Szkole Administracji i Biznesu w Gdyni i Wyższej Szkole Zarządzania i Prawa w Warszawie. Od 2008 na emeryturze. W roku 2009 opublikował 1. część monografii dziejów Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte 1925–1939: Westerplatte 1939. Przed szturmem. W roku 2014 nakładem Fundacji Gdańskiej ukazała się dwutomowa edycja Westerplatte (tom 1: Reduta w budowie. 1926–1939, tom 2: Reduta wojenna. 1939). W 2015 roku odznaczony Medalem św. Wojciecha.
