MICHALAK STEFAN JACEK, fizyk, inżynier, podróżnik
(uwagi BŚ, 27.03.2017) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Michalak Stefan Jacek.jpg|thumb|Stefan Jacek Michalak]] | [[File:Michalak Stefan Jacek.jpg|thumb|Stefan Jacek Michalak]] | ||
| − | '''STEFAN JACEK MICHALAK''' (ur. 25 IX 1943 Warszawa), fizyk, inżynier, podróżnik. Honorowy Ambasador Miasta Gdańska w Kanadzie od 2010 roku, syn [[MICHALAK STEFAN STANISŁAW | Stefana Stanisława Michalaka]]. W kwietniu 1945 przyjechał z rodziną do Gdańska. Po śmierci ojca, w 1950 roku władze zakazały jego matce i jemu mieszkania w strefie przygranicznej. Przeniósł się do Poznania, gdzie w 1961 roku w IX Liceum Ogólnokształcącym uzyskał maturę. Studiował elektronikę na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (1961–1963) i Politechnice Warszawskiej (1963–1967). Dzięki dobrym wynikom na studiach zakwalifikował się na praktykę studencką w firmie Siemens w Brunszwiku w RFN (lipiec–wrzesień 1966). Po praktyce zaciągnął się do niemieckiej marynarki handlowej w Hamburgu jako marynarz mechanik (m/s „Gran Canaria”, wrzesień–październik 1966), potem asystent elektryk (m/s „Ilri” październik–grudzień 1966). W styczniu 1967 wrócił do Polski i rozpoczął pisanie pracy magisterskiej na Politechnice Warszawskiej (w dziedzinie radiowych urządzeń mikrofalowych). Nie kończąc jej, wyjechał w styczniu 1968 do Francji, stamtąd do RFN do Hildesheim, gdzie pracował w firmie Blaupunkt jako radiotechnik w dziedzinie projektowania radioodbiorników samochodowych (marzec 1968 – czerwiec 1969), następnie pływał jako marynarz mechanik na m/s „Lisboa” (lipiec–sierpień 1969). W sierpniu 1969 przybył do Kanady. W latach 1969–1972 pracował jako Member of Scientific Staff w laboratoriach naukowo-badawczych Bell-Northern Research w Bramalea koło Toronto. W roku 1972 opublikował w „IEEE Transactions on Communications” pracę ''A theoretical analysis of telephone dial pulse sygnaling''. Od września 1972 do czerwca 1974 studiował na wydziale fizyki University of Waterloo (stopień Master of Science, tytuł pracy dyplomowej: ''A Study of the Fermi Surface of Platinum Using the Induced-Torque Technique''). Od lipca do grudnia 1974 był studentem Alliance Française w Paryżu. W 1975 przyjęty w poczet członków L’Ordre des ingénieurs du Québec (Izba Inżynierów Quebecu). Od marca 1975 do marca 1976 pracował w firmie International Systcoms w Montrealu jako menadżer projektów urządzeń radiotelefonicznych VHF, w 1976 w firmie Bell w Montrealu jako inżynier projektant systemów transmisji mikrofalowej, w 1977 w firmie Sotel jako menadżer projektów radia mikrofalowego ''point-to-point'' dla Dalekiej Północy Kanady, w okresie 1977–1978 w firmie Bell jako menadżer planowania rozwoju systemu transmisji mikrofalowej. W latach 1978–1980 pracował w firmie Saudi Telephone w Arabii Saudyjskiej jako menadżer dystryktu Taif. Od 1980 do 2008 w firmie Bell, menadżer planowania rozwoju sieci. <br /><br />Dużo podróżował: 1966 – Niemcy, Holandia, Wyspy Kanaryjskie, Finlandia, Anglia, Francja; Sierra Leone, Ghana, Nigeria, Wybrzeże Kości Słoniowej; 1968 – Włochy, Francja, 1977 – Labrador | + | '''STEFAN JACEK MICHALAK''' (ur. 25 IX 1943 Warszawa), fizyk, inżynier, podróżnik. Honorowy Ambasador Miasta Gdańska w Kanadzie od 2010 roku, syn [[MICHALAK STEFAN STANISŁAW | Stefana Stanisława Michalaka]]. W kwietniu 1945 przyjechał z rodziną do Gdańska. Po śmierci ojca, w 1950 roku władze zakazały jego matce i jemu mieszkania w strefie przygranicznej. Przeniósł się do Poznania, gdzie w 1961 roku w IX Liceum Ogólnokształcącym uzyskał maturę. Studiował elektronikę na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (1961–1963) i Politechnice Warszawskiej (1963–1967). Dzięki dobrym wynikom na studiach zakwalifikował się na praktykę studencką w firmie Siemens w Brunszwiku w RFN (lipiec–wrzesień 1966). Po praktyce zaciągnął się do niemieckiej marynarki handlowej w Hamburgu jako marynarz mechanik (m/s „Gran Canaria”, wrzesień–październik 1966), potem asystent elektryk (m/s „Ilri” październik–grudzień 1966). W styczniu 1967 wrócił do Polski i rozpoczął pisanie pracy magisterskiej na Politechnice Warszawskiej (w dziedzinie radiowych urządzeń mikrofalowych). Nie kończąc jej, wyjechał w styczniu 1968 do Francji, stamtąd do RFN do Hildesheim, gdzie pracował w firmie Blaupunkt jako radiotechnik w dziedzinie projektowania radioodbiorników samochodowych (marzec 1968 – czerwiec 1969), następnie pływał jako marynarz mechanik na m/s „Lisboa” (lipiec–sierpień 1969). W sierpniu 1969 przybył do Kanady. W latach 1969–1972 pracował jako Member of Scientific Staff w laboratoriach naukowo-badawczych Bell-Northern Research w Bramalea koło Toronto. W roku 1972 opublikował w „IEEE Transactions on Communications” pracę ''A theoretical analysis of telephone dial pulse sygnaling''. Od września 1972 do czerwca 1974 studiował na wydziale fizyki i astronomii University of Waterloo (stopień Master of Science, tytuł pracy dyplomowej: ''A Study of the Fermi Surface of Platinum Using the Induced-Torque Technique''). Od lipca do grudnia 1974 był studentem Alliance Française w Paryżu. W 1975 przyjęty w poczet członków L’Ordre des ingénieurs du Québec (Izba Inżynierów Quebecu). Od marca 1975 do marca 1976 pracował w firmie International Systcoms w Montrealu jako menadżer projektów urządzeń radiotelefonicznych VHF, w 1976 w firmie Bell w Montrealu jako inżynier projektant systemów transmisji mikrofalowej, w 1977 w firmie Sotel jako menadżer projektów radia mikrofalowego ''point-to-point'' dla Dalekiej Północy Kanady, w okresie 1977–1978 w firmie Bell jako menadżer planowania rozwoju systemu transmisji mikrofalowej. W latach 1978–1980 pracował w firmie Saudi Telephone w Królestwie Arabii Saudyjskiej jako menadżer dystryktu Taif w górach Hidżaz. Od 1980 do 2008 w firmie Bell, menadżer planowania rozwoju sieci. Uczył astronomii w Collège Stanislas w Montrealu. Studiował rzeźbę na wydziałach sztuk pięknych uniwersytetów Concordia i UQAM w Montrealu. Jego rzeźby ilustrowały również później tomik poezji [[HORODECKI RYSZARD| Ryszarda Horodeckiego]] ''Sum ergo cogito'' (Marpress, 2003 i 2009) i tomik poezji Stanisławy Karmowskiej-Pinieckiej ''Rzeźba'' (Konin, 2015).<br /><br />Dużo podróżował: 1966 – Niemcy, Holandia, Wyspy Kanaryjskie, Finlandia, Anglia, Francja; Sierra Leone, Ghana, Nigeria, Wybrzeże Kości Słoniowej, Nigeria; 1968 – Włochy, Monako, Francja; 1969 – Hiszpania, Maroko, Toronto, Ottawa i wodospady Niagara w Kanadzie; 1977 – Labrador; 1978 – Paramaribo, Wodospady Raleigha, rzeka Coppename i góra Voltzberg w Surinamie, Kourou i Wyspa Diabła w Gujanie Francuskiej; 1978–1980 – rafy koralowe i pustynie Arabii Saudyjskiej, Egipt, Sudan, Kenia, Dżibuti, Grecja; 1981 – jachtem Wyspy Dziewicze na Morzu Karaibskim; 1982 – piramidy Majów, rafy koralowe i rzeka Monkey River w Belize; 1984 – Chorwacja, Francja, Anglia i fiordy Norwegii, 1992 – Kijów, Winnica i Lwów na Ukrainie. <br /><br />Od 1991 odwiedzał co roku Polskę, głównie Gdańsk. W 2001 kupił od skarbu państwa zabytkową, zniszczoną i porzuconą [[LATARNIE MORSKIE (BLIZY) | latarnię morską]] w [[NOWY PORT | Nowym Porcie]]. Po przeprowadzeniu niezbędnych prac remontowych i konserwatorskich w 2004 udostępnił ją publiczności jako muzeum latarnictwa. W 2008 zrekonstruował na latarni jej dziewiętnastowieczną [[KULA CZASU | kulę czasu]]. Jeden z prekursorów światowego ruchu ratowania i ochrony zabytkowych, historycznych latarń morskich. W 2009 kanadyjski minister obrony Greg Thompson i ambasador David Preston przekazali mu słowa uznania i podziękowania „w imieniu narodu kanadyjskiego”. <br /><br />Odznaczony 6 IV 2010 Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej [[KACZYŃSKI LECH | Lecha Kaczyńskiego]] „za zasługi w działalności na rzecz kultywowania tradycji i kultury polskiej”. 23 V 2010 Rada Miasta Gdańska mianowała go Honorowym Ambasadorem Miasta Gdańska w Kanadzie, 27 VI 2014 nadano mu tytuł „Zasłużony w historii miasta Gdańska”. Autor powieści podróżniczo-przygodowej książki ''Rub al Chali'' (1999). Posiada obywatelstwa polskie i kanadyjskie, dzieli swój czas między Montrealem i Gdańskiem. Włada biegle trzema językami obcymi: francuskim, angielskim i niemieckim. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 09:26, 12 kwi 2017
STEFAN JACEK MICHALAK (ur. 25 IX 1943 Warszawa), fizyk, inżynier, podróżnik. Honorowy Ambasador Miasta Gdańska w Kanadzie od 2010 roku, syn Stefana Stanisława Michalaka. W kwietniu 1945 przyjechał z rodziną do Gdańska. Po śmierci ojca, w 1950 roku władze zakazały jego matce i jemu mieszkania w strefie przygranicznej. Przeniósł się do Poznania, gdzie w 1961 roku w IX Liceum Ogólnokształcącym uzyskał maturę. Studiował elektronikę na Politechnice Gdańskiej (1961–1963) i Politechnice Warszawskiej (1963–1967). Dzięki dobrym wynikom na studiach zakwalifikował się na praktykę studencką w firmie Siemens w Brunszwiku w RFN (lipiec–wrzesień 1966). Po praktyce zaciągnął się do niemieckiej marynarki handlowej w Hamburgu jako marynarz mechanik (m/s „Gran Canaria”, wrzesień–październik 1966), potem asystent elektryk (m/s „Ilri” październik–grudzień 1966). W styczniu 1967 wrócił do Polski i rozpoczął pisanie pracy magisterskiej na Politechnice Warszawskiej (w dziedzinie radiowych urządzeń mikrofalowych). Nie kończąc jej, wyjechał w styczniu 1968 do Francji, stamtąd do RFN do Hildesheim, gdzie pracował w firmie Blaupunkt jako radiotechnik w dziedzinie projektowania radioodbiorników samochodowych (marzec 1968 – czerwiec 1969), następnie pływał jako marynarz mechanik na m/s „Lisboa” (lipiec–sierpień 1969). W sierpniu 1969 przybył do Kanady. W latach 1969–1972 pracował jako Member of Scientific Staff w laboratoriach naukowo-badawczych Bell-Northern Research w Bramalea koło Toronto. W roku 1972 opublikował w „IEEE Transactions on Communications” pracę A theoretical analysis of telephone dial pulse sygnaling. Od września 1972 do czerwca 1974 studiował na wydziale fizyki i astronomii University of Waterloo (stopień Master of Science, tytuł pracy dyplomowej: A Study of the Fermi Surface of Platinum Using the Induced-Torque Technique). Od lipca do grudnia 1974 był studentem Alliance Française w Paryżu. W 1975 przyjęty w poczet członków L’Ordre des ingénieurs du Québec (Izba Inżynierów Quebecu). Od marca 1975 do marca 1976 pracował w firmie International Systcoms w Montrealu jako menadżer projektów urządzeń radiotelefonicznych VHF, w 1976 w firmie Bell w Montrealu jako inżynier projektant systemów transmisji mikrofalowej, w 1977 w firmie Sotel jako menadżer projektów radia mikrofalowego point-to-point dla Dalekiej Północy Kanady, w okresie 1977–1978 w firmie Bell jako menadżer planowania rozwoju systemu transmisji mikrofalowej. W latach 1978–1980 pracował w firmie Saudi Telephone w Królestwie Arabii Saudyjskiej jako menadżer dystryktu Taif w górach Hidżaz. Od 1980 do 2008 w firmie Bell, menadżer planowania rozwoju sieci. Uczył astronomii w Collège Stanislas w Montrealu. Studiował rzeźbę na wydziałach sztuk pięknych uniwersytetów Concordia i UQAM w Montrealu. Jego rzeźby ilustrowały również później tomik poezji Ryszarda Horodeckiego Sum ergo cogito (Marpress, 2003 i 2009) i tomik poezji Stanisławy Karmowskiej-Pinieckiej Rzeźba (Konin, 2015).
Dużo podróżował: 1966 – Niemcy, Holandia, Wyspy Kanaryjskie, Finlandia, Anglia, Francja; Sierra Leone, Ghana, Nigeria, Wybrzeże Kości Słoniowej, Nigeria; 1968 – Włochy, Monako, Francja; 1969 – Hiszpania, Maroko, Toronto, Ottawa i wodospady Niagara w Kanadzie; 1977 – Labrador; 1978 – Paramaribo, Wodospady Raleigha, rzeka Coppename i góra Voltzberg w Surinamie, Kourou i Wyspa Diabła w Gujanie Francuskiej; 1978–1980 – rafy koralowe i pustynie Arabii Saudyjskiej, Egipt, Sudan, Kenia, Dżibuti, Grecja; 1981 – jachtem Wyspy Dziewicze na Morzu Karaibskim; 1982 – piramidy Majów, rafy koralowe i rzeka Monkey River w Belize; 1984 – Chorwacja, Francja, Anglia i fiordy Norwegii, 1992 – Kijów, Winnica i Lwów na Ukrainie.
Od 1991 odwiedzał co roku Polskę, głównie Gdańsk. W 2001 kupił od skarbu państwa zabytkową, zniszczoną i porzuconą latarnię morską w Nowym Porcie. Po przeprowadzeniu niezbędnych prac remontowych i konserwatorskich w 2004 udostępnił ją publiczności jako muzeum latarnictwa. W 2008 zrekonstruował na latarni jej dziewiętnastowieczną kulę czasu. Jeden z prekursorów światowego ruchu ratowania i ochrony zabytkowych, historycznych latarń morskich. W 2009 kanadyjski minister obrony Greg Thompson i ambasador David Preston przekazali mu słowa uznania i podziękowania „w imieniu narodu kanadyjskiego”.
Odznaczony 6 IV 2010 Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego „za zasługi w działalności na rzecz kultywowania tradycji i kultury polskiej”. 23 V 2010 Rada Miasta Gdańska mianowała go Honorowym Ambasadorem Miasta Gdańska w Kanadzie, 27 VI 2014 nadano mu tytuł „Zasłużony w historii miasta Gdańska”. Autor powieści podróżniczo-przygodowej książki Rub al Chali (1999). Posiada obywatelstwa polskie i kanadyjskie, dzieli swój czas między Montrealem i Gdańskiem. Włada biegle trzema językami obcymi: francuskim, angielskim i niemieckim.
