BUKOWSKI ANDRZEJ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ANDRZEJ BUKOWSKI''' (30 XI 1911 Stare Polaszki koło Kościerzyny – 14 II 1997 Gdańsk), naukowiec. Po maturze w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Kościerzynie, od roku 1931 ochotnicza służba wojskowa w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, w 1932 podchorąży rezerwy, w 1934 podporucznik. W latach 1932–1936 studiował polonistykę na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1936 pracował w toruńskiej bibliotece Książnica Miejska, w latach 1937–1938 redaktor naczelny „Teki Pomorskiej”; współpracował z Rozgłośnią Pomorską Polskiego Radia. W 1939 jako oficer rezerwy brał udział w obronie Warszawy, w latach 1939–1945 w obozach jenieckich w Braunschweigu, Woldenbergu (Dobiegniew) i Murnau. Od lipca 1945 roku pracownik naukowy w | + | '''ANDRZEJ BUKOWSKI''' (30 XI 1911 Stare Polaszki koło Kościerzyny – 14 II 1997 Gdańsk), naukowiec. Po maturze w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Kościerzynie, od roku 1931 ochotnicza służba wojskowa w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, w 1932 podchorąży rezerwy, w 1934 podporucznik. W latach 1932–1936 studiował polonistykę na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1936 pracował w toruńskiej bibliotece Książnica Miejska, w latach 1937–1938 redaktor naczelny „Teki Pomorskiej”; współpracował z Rozgłośnią Pomorską Polskiego Radia. W 1939 jako oficer rezerwy brał udział w obronie Warszawy, w latach 1939–1945 w obozach jenieckich w Braunschweigu, Woldenbergu (Dobiegniew) i Murnau. Od lipca 1945 roku pracownik naukowy w [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytucie Bałtyckim]], od 1948 w Gdańsku, od 1950 pracownik [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] (WSP) i równolegle, w latach 1953–1959, na uniwersytecie w Toruniu. Od 1948 doktor, 1955 docent, od 1964 profesor, w latach 1956–1962 rektor WSP. Doprowadził do powstania komitetu organizacyjnego [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Na UG, w Instytucie Filologii Polskiej, zorganizował Zakład Historii Literatury i Kultury Pomorza XIX i XX wieku i nim kierował. W 1958–1991 redaktor [[ROCZNIK GDAŃSKI | „Rocznika Gdańskiego”]], od 1977 członek honorowy [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. Autor m.in. monografii: ''Regionalizm kaszubski: ruch naukowy, literacki i kulturalny. Zarys monografii historycznej'' (1950), ''Waplewo – zapomniana placówka kultury polskiej na Pomorzu Nadwiślańskim'' (1989), pisał m.in. o kulcie Adama Mickiewicza na Pomorzu Wschodnim w powstaniu styczniowym, pamiętnikarzach pomorskich, ideałach pozytywistycznych w piśmiennictwie pomorskim w latach 1850–1870, o Józefie Wybickim, Janie III Sobieskim i odsieczy wiedeńskiej w literaturze Pomorza Wschodniego w XIX i XX wieku, życiu kulturalnym i literackim międzywojennej Gdyni i [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]], literaturze gdańskiej po roku 1945, twórczości Floriana Ceynowy, Aleksandra Majkowskiego, Jana Karnowskiego, Leona Heykego, [[SĘDZICKI FRANCISZEK | Franciszka Sędzickiego]]. W roku 1997 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jego imię nosi jedna z sal Wydziału Filologicznego UG przy ul. Wita Stwosza 55. {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 15:09, 3 cze 2014
ANDRZEJ BUKOWSKI (30 XI 1911 Stare Polaszki koło Kościerzyny – 14 II 1997 Gdańsk), naukowiec. Po maturze w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Kościerzynie, od roku 1931 ochotnicza służba wojskowa w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, w 1932 podchorąży rezerwy, w 1934 podporucznik. W latach 1932–1936 studiował polonistykę na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1936 pracował w toruńskiej bibliotece Książnica Miejska, w latach 1937–1938 redaktor naczelny „Teki Pomorskiej”; współpracował z Rozgłośnią Pomorską Polskiego Radia. W 1939 jako oficer rezerwy brał udział w obronie Warszawy, w latach 1939–1945 w obozach jenieckich w Braunschweigu, Woldenbergu (Dobiegniew) i Murnau. Od lipca 1945 roku pracownik naukowy w Instytucie Bałtyckim, od 1948 w Gdańsku, od 1950 pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej (WSP) i równolegle, w latach 1953–1959, na uniwersytecie w Toruniu. Od 1948 doktor, 1955 docent, od 1964 profesor, w latach 1956–1962 rektor WSP. Doprowadził do powstania komitetu organizacyjnego Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Na UG, w Instytucie Filologii Polskiej, zorganizował Zakład Historii Literatury i Kultury Pomorza XIX i XX wieku i nim kierował. W 1958–1991 redaktor „Rocznika Gdańskiego”, od 1977 członek honorowy Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Autor m.in. monografii: Regionalizm kaszubski: ruch naukowy, literacki i kulturalny. Zarys monografii historycznej (1950), Waplewo – zapomniana placówka kultury polskiej na Pomorzu Nadwiślańskim (1989), pisał m.in. o kulcie Adama Mickiewicza na Pomorzu Wschodnim w powstaniu styczniowym, pamiętnikarzach pomorskich, ideałach pozytywistycznych w piśmiennictwie pomorskim w latach 1850–1870, o Józefie Wybickim, Janie III Sobieskim i odsieczy wiedeńskiej w literaturze Pomorza Wschodniego w XIX i XX wieku, życiu kulturalnym i literackim międzywojennej Gdyni i II Wolnym Mieście Gdańsku, literaturze gdańskiej po roku 1945, twórczości Floriana Ceynowy, Aleksandra Majkowskiego, Jana Karnowskiego, Leona Heykego, Franciszka Sędzickiego. W roku 1997 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jego imię nosi jedna z sal Wydziału Filologicznego UG przy ul. Wita Stwosza 55.
