DERESIEWICZ TERESA, nauczycielka
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: 1_Teresa_Deresiewicz.jpg |thumb| Teresa Deresiewicz, czasy studenckie, 1966]] | [[File: 1_Teresa_Deresiewicz.jpg |thumb| Teresa Deresiewicz, czasy studenckie, 1966]] | ||
[[File: 2_Teresa_Deresiewicz.jpg |thumb| Teresa Deresiewicz z synem Adamem na korytarzu V LO w Gdańsku-Oliwie, 1983]] | [[File: 2_Teresa_Deresiewicz.jpg |thumb| Teresa Deresiewicz z synem Adamem na korytarzu V LO w Gdańsku-Oliwie, 1983]] | ||
| + | [[File: 3_Teresa_Deresiewicz.jpg |thumb| Teresa Deresiewicz, 2015]] | ||
| + | [[File: 5_Teresa_Deresiewicz.jpg |thumb| Teresa Deresiewicz z mężem Krzysztofem Deresiewiczem, 2017]] | ||
TERESA DERESIEWICZ (ur. 10 III 1942 Wierzchowice, obecnie Białoruś), nauczycielka. Córka Leona Piotrowskiego (1902-1971) i Marii z domu Kaźmierczak (1914-1981). Siostra Jerzego (1935-2001), Stanisława (1944-2007) i Danuty (1948-1962). Rodzina w maju 1945 przybyła z Kresów Wschodnich (Baranowic, obecnie Bialoruś) do Węgorzewa na Mazurach. Uczęszczała do Szkoły Podstawowej w Węgorzewie (1949–1957) i tamże do Liceum Ogólnokształcącego (1957–1961). Po maturze podjęła studia na Wydziale Humanistycznym [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] w Gdańsku (1961-1966), magister filologii polskiej. Ukończyła Podyplomowe Studium Filologii Polskiej na Wydziale Humanistycznym [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG) (1973–1974). W 1985 Komisja Kwalifikacyjna w Warszawie przyznała jej najwyższy, trzeci stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania języka polskiego. W 1995 odbyła kurs „Studium Pomiaru Dydaktycznego i Egzaminowania” w Centrum Ewaluacji Dydaktycznej w Gdyni, w latach 1994–1996 uczestniczyła w kursach informatycznych obsługi komputera w Centrum Edukacji Nauczycieli w Gdańsku.<br/><br/> | TERESA DERESIEWICZ (ur. 10 III 1942 Wierzchowice, obecnie Białoruś), nauczycielka. Córka Leona Piotrowskiego (1902-1971) i Marii z domu Kaźmierczak (1914-1981). Siostra Jerzego (1935-2001), Stanisława (1944-2007) i Danuty (1948-1962). Rodzina w maju 1945 przybyła z Kresów Wschodnich (Baranowic, obecnie Bialoruś) do Węgorzewa na Mazurach. Uczęszczała do Szkoły Podstawowej w Węgorzewie (1949–1957) i tamże do Liceum Ogólnokształcącego (1957–1961). Po maturze podjęła studia na Wydziale Humanistycznym [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] w Gdańsku (1961-1966), magister filologii polskiej. Ukończyła Podyplomowe Studium Filologii Polskiej na Wydziale Humanistycznym [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG) (1973–1974). W 1985 Komisja Kwalifikacyjna w Warszawie przyznała jej najwyższy, trzeci stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania języka polskiego. W 1995 odbyła kurs „Studium Pomiaru Dydaktycznego i Egzaminowania” w Centrum Ewaluacji Dydaktycznej w Gdyni, w latach 1994–1996 uczestniczyła w kursach informatycznych obsługi komputera w Centrum Edukacji Nauczycieli w Gdańsku.<br/><br/> | ||
Od roku szkolnego 1966/1967 nauczycielka w Liceum Ogólnokształcącym w Augustowie, w 1967 przygotowała uroczystości rocznicowe miasta. W Gdańsku od 1967 do 1984 pracowała w [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, V | V Liceum Ogólnokształcącym]] w [[OLIWA |Oliwie]], od 1984 do 1990 w [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, I | I Liceum Ogólnokształcącym]]. W latach 1990–2000 była wizytatorem w Kuratorium Oświaty i Wychowania w Gdańsku, starszym wizytatorem liceów ogólnokształcących w Gdyni oraz pierwszych społecznych liceów ogólnokształcących i szkół katolickich na terenie Trójmiasta. Jako przedstawicielka Kuratorium była koordynatorką Wojewódzkiego Zespołu Egzaminacyjnego w Centrum Edukacji Nauczycieli w Gdańsku (1995–2000). Pomagała w opracowaniu autorskich programów nauczania z języka polskiego oraz uczestniczyła w organizowaniu i przygotowywaniu reformy egzaminu dojrzałości, programu nowej matury. Autorka artykułów publikowanych w „Gdańskim Miesięczniku Oświatowym Stolem”, wyjaśniających genezę, cel i koncepcję „Programu Nowa Matura”.<br/><br/> | Od roku szkolnego 1966/1967 nauczycielka w Liceum Ogólnokształcącym w Augustowie, w 1967 przygotowała uroczystości rocznicowe miasta. W Gdańsku od 1967 do 1984 pracowała w [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, V | V Liceum Ogólnokształcącym]] w [[OLIWA |Oliwie]], od 1984 do 1990 w [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, I | I Liceum Ogólnokształcącym]]. W latach 1990–2000 była wizytatorem w Kuratorium Oświaty i Wychowania w Gdańsku, starszym wizytatorem liceów ogólnokształcących w Gdyni oraz pierwszych społecznych liceów ogólnokształcących i szkół katolickich na terenie Trójmiasta. Jako przedstawicielka Kuratorium była koordynatorką Wojewódzkiego Zespołu Egzaminacyjnego w Centrum Edukacji Nauczycieli w Gdańsku (1995–2000). Pomagała w opracowaniu autorskich programów nauczania z języka polskiego oraz uczestniczyła w organizowaniu i przygotowywaniu reformy egzaminu dojrzałości, programu nowej matury. Autorka artykułów publikowanych w „Gdańskim Miesięczniku Oświatowym Stolem”, wyjaśniających genezę, cel i koncepcję „Programu Nowa Matura”.<br/><br/> | ||
Wersja z 16:41, 27 paź 2024
TERESA DERESIEWICZ (ur. 10 III 1942 Wierzchowice, obecnie Białoruś), nauczycielka. Córka Leona Piotrowskiego (1902-1971) i Marii z domu Kaźmierczak (1914-1981). Siostra Jerzego (1935-2001), Stanisława (1944-2007) i Danuty (1948-1962). Rodzina w maju 1945 przybyła z Kresów Wschodnich (Baranowic, obecnie Bialoruś) do Węgorzewa na Mazurach. Uczęszczała do Szkoły Podstawowej w Węgorzewie (1949–1957) i tamże do Liceum Ogólnokształcącego (1957–1961). Po maturze podjęła studia na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku (1961-1966), magister filologii polskiej. Ukończyła Podyplomowe Studium Filologii Polskiej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego (UG) (1973–1974). W 1985 Komisja Kwalifikacyjna w Warszawie przyznała jej najwyższy, trzeci stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania języka polskiego. W 1995 odbyła kurs „Studium Pomiaru Dydaktycznego i Egzaminowania” w Centrum Ewaluacji Dydaktycznej w Gdyni, w latach 1994–1996 uczestniczyła w kursach informatycznych obsługi komputera w Centrum Edukacji Nauczycieli w Gdańsku.
Od roku szkolnego 1966/1967 nauczycielka w Liceum Ogólnokształcącym w Augustowie, w 1967 przygotowała uroczystości rocznicowe miasta. W Gdańsku od 1967 do 1984 pracowała w V Liceum Ogólnokształcącym w Oliwie, od 1984 do 1990 w I Liceum Ogólnokształcącym. W latach 1990–2000 była wizytatorem w Kuratorium Oświaty i Wychowania w Gdańsku, starszym wizytatorem liceów ogólnokształcących w Gdyni oraz pierwszych społecznych liceów ogólnokształcących i szkół katolickich na terenie Trójmiasta. Jako przedstawicielka Kuratorium była koordynatorką Wojewódzkiego Zespołu Egzaminacyjnego w Centrum Edukacji Nauczycieli w Gdańsku (1995–2000). Pomagała w opracowaniu autorskich programów nauczania z języka polskiego oraz uczestniczyła w organizowaniu i przygotowywaniu reformy egzaminu dojrzałości, programu nowej matury. Autorka artykułów publikowanych w „Gdańskim Miesięczniku Oświatowym Stolem”, wyjaśniających genezę, cel i koncepcję „Programu Nowa Matura”.
W czasie pracy w V LO w Gdańsku zainicjowała działania upamiętniających patrona szkoły Stefana Żeromskiego. Wraz z młodzieżą odwiedzała dom pisarza w Gdyni-Orłowie, wędrowała jego szlakami na Wybrzeżu, Powiślu, Kielecczyźnie, Puszczy Jodłowej, górach Świętokrzyskich. Organizowała szkolne sesje poświęcone pisarzowi z udziałem Barbary Wachowicz, autorki książki o Stefanie Żeromskim Ciebie jedną kocham…. Współpracowała także z Teatrem Wybrzeże, wraz z klasami uczestniczyła w spektaklach repertuarowych. Wyjeżdżała też z uczniami do Warszawy i Krakowa, aby obejrzeć narodowe dzieła na scenie. Kilkakrotnie zorganizowała spotkania w Warszawie z reżyserem Teatru Narodowego Adamem Hanuszkiewiczem. W szkole prowadziła koło teatralne. Organizowała dla nauczycieli w Pałacu Opatów wigilijne montaże teatralne.
W 1984 opublikowała w „Dzienniku Bałtyckim” cykl artykułów Powtórka z polskiego–przygotowanie do matury. W ramach obchodów Tysiąclecia Gdańska w 1997 była redaktorką okolicznościowej publikacji, zawierającej nagrodzone prace uczniów w konkursach „Mój Gdańsk”, do której napisała wstęp, ukazując wielokulturowe dziedzictwo miasta. Autorka wspomnień o swojej rodzinie, przygotowanych na konkurs zorganizowany przez Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie pod patronatem Instytutu Pamięci Narodowej oddział w Olszynie i Ośrodek Karta Losy nasze… Pierwsi Przesiedleńcy-Historia Mojej Rodziny, 2019, za które otrzymała I Nagrodę.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1987), otrzymała Nagrody Ministra Oświaty i Wychowania za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej (1975 i 1987). Od 1967 żona Krzysztofa Deresiewicza (ur. 1943), elektronika w firmach okrętowych i telekomunikacyjnych, małżonkowie otrzymali w 2017 Medal Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej za długoletnie pożycie małżeńskie. Matka Agnieszki (ur. 1970), skandynawistki, wicekonsula w Ambasadzie Brytyjskiej w Warszawie i Adama (ur. 1976), politologa, wiceprezesa rodzinnej firmy Miodosytnia Sp. z oo. w Warszawie.
