GNIECH KLEMENS, dyrektor Stoczni Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
[[File: Klemens_Gniech.JPG |thumb| Klemens Gniech, 1958]] | [[File: Klemens_Gniech.JPG |thumb| Klemens Gniech, 1958]] | ||
| + | [[File: Klemens_Gniech_początek_lat_80._XX_w..jpg |thumb| Klemens Gniech, początek lat 80. XX wieku]] | ||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
Wersja z 12:03, 10 paź 2024
KLEMENS GNIECH (14 XII 1933 Wejherowo – 27 IV 2007 Monachium), stoczniowiec, dyrektor Stoczni Gdańskiej. Syn Pawła. Ukończył w 1952 Technikum Budowy Okrętów w Gdańsku, następnie w latach 1952–1958 studiował na
Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG). Od 1953 był członkiem prezydium Zarządu Uczelnianego Związku Młodzieży Polskiej (ZMP) na PG, w styczniu 1955 jako delegat uczestniczył w II Zjeździe ZMP w Warszawie. Następnie został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
18 IV 1958 rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej na stanowisku mistrza. W kolejnych latach awansował na: kierownika oddziału blachowni wydziału obróbki kadłubów, zastępcę kierownika do spraw postępu technicznego, kierownika wydziału montażu kadłubów. Podczas wydarzeń grudnia 1970 był jednym z działaczy komitetu strajkowego stoczni. 1 XI 1971 został szefem produkcji kadłubów stoczni. W 1973 otrzymał świadectwo autorskie wynalazku pod nazwą „płoza wypornościowa do wzdłużnego wodowania statków”. W tym samym roku został powołany na stanowisko głównego inżyniera i zastępcę dyrektora stoczni do spraw technicznych. 20 IV 1976 został dyrektorem Stoczni Gdańskiej. Podczas strajków w sierpniu 1980 udostępniał protestującym stoczniowcom m.in. zakładowe drukarnie i radiowęzeł. Został odwołany ze stanowiska dyrektora dziesięć dni po wprowadzeniu stanu wojennego. Od 24 XII 1981 zatrudniony na stanowisku głównego budowniczego stoczni. Zwolniony 31 XII 1984.
W 1985 osiadł na stałe w Republice Federalnej Niemiec, gdzie pracował jako ekspert stoczniowy. W 2005, podczas procesu przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie masakry robotników w grudniu 1970, zeznał, iż był świadkiem rozmowy, podczas której Stanisław Kociołek wyraził zgodę na użycie broni.
Odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką „Zasłużony Stoczniowiec PRL” (1979) oraz pośmiertnie odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2014). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Podczas ceremonii żałobnej żegnali go stoczniowcy i działacze Solidarności. W mszy w katedrze oliwskiej uczestniczyli m.in. Lech Wałęsa, przywódca sierpniowego strajku, i Tadeusz Fiszbach, ówczesny I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR.
