KUCHARSKI JANUSZ, działacz opozycji demokratycznej

Wersja z 15:35, 24 lip 2024

Janusz Kucharski, 1978

JANUSZ KUCHARSKI (ur. 2 IX 1954 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej. Syn nauczyciela języka polskiego Jan i nauczycielki muzyki Zofii z domu Nowaczyk. Początkowo mieszkał z rodziną przy ul. Mickiewicza w Gdańsku-Wrzeszczu i uczęszczał do Szkoła Podstawowa nr 64, w czasie jego nauki rodzina przeniosła się na Orunię. Edukację kontynuował w VII Liceum Ogólnokształcącym. W 1978 absolwent Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskie (kierunek: konstrukcje stalowe).

Od 1 VII 1978 pracował w Gdańskiej Stoczni Remontowej na stanowisku samodzielnego inspektor ds. budowlanych w Szefostwie Ruchu. Od 2 I 1979 do 28 XII 1979 odbywał służbę wojskową we Wrocławiu i w jednostce przy ul. Słowackiego w Gdańsku-Wrzeszczu. Po zakończeniu służby powrócił do pracy w stoczni na uprzednim stanowisku. W sierpniu ’80 brał udział w strajku w swoim zakładzie, po jego zakończeniu zaangażował się w organizowanie struktur związkowych Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność”; wstąpił do Komitetu Założycielskiego na Wydziale TR.

W grudniu 1980, po kompromitacji dotychczasowych przywódców NSZZ w Stoczni Remontowej (zamiast na wieniec pod pomnik w rocznicę Grudnia’ 70 zebrane pieniądze przeznaczono na zakup alkoholu), z Wojciechem Sychowskim i Lechem Chmielewskim wszedł do Prezydium Komitetu Założycielskiego Gdańskiej Stoczni Remontowej. Zajmował się także wydawaniem pisma stoczniowej „Solidarności” – „Informator”. W lutym 1981, podczas wyborów do Komisji Zakładowej, został wiceprzewodniczącym Komitetu Zakładowego; od tego czasu przeszedł na etat związkowy, a od obowiązków zawodowych został urlopowany. W lipcu 1981 został wybrany delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego. Należał do grupy działaczy skupionych wokół Joanny i Andrzeja Gwiazdów, był sceptyczny co do przywództwa Lecha Wałęsy. W listopadzie 1981 był współinicjatorem referendum w sprawie nadania Stoczni Remontowej imieniem marszałka Józefa Piłsudskiego.

Po ogłoszeniu stanu wojennego, od 14 do 16 XII 1981 był współorganizatorem strajku protestacyjnego w Gdańskiej Stoczni Remontowej i jako działacz Komisji Zakładowej automatycznie wszedł w skład komitetu strajkowego. W tych dniach zwolniony został dyscyplinarnie z pracy. Po rozbiciu protestu przez oddziały ZOMO i wojska, zbiegł ze stoczni i uniknął aresztowania. 28 XII 1981 powrócił do pracy, został zatrzymany przez straże zakładowe i przekazany funkcjonariuszom Służby Bezpieczeństwa. 30 XII 1981 został aresztowany i osadzony w Areszcie Śledczym w Gdańsku. Po przeprowadzonym procesie w trybie doraźnym, został skazany przez Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni na karę pięciu lat pozbawienia wolności. Po wyroku został przewieziony do Zakładu Karnego w Koronowie, stamtąd do Potulic. 26 XI 1982, postanowieniem Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy, otrzymał cztery miesiące przerwy w odbywaniu kary. 18 IV 1983, na prośbę adwokata, Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni wstrzymał wykonanie kary do czasu postępowania ułaskawieniowego. 30 IV 1983 został ułaskawiony na mocy aktu łaski przewodniczącego Rady Państwa Henryka Jabłońskiego.

Po wyjściu na wolność początkowo pozostawał bez pracy, w 2. połowie 1983 znalazł zatrudnienie jako samodzielny specjalista ds. budowlanych w Szpitalu Zakaźnym w Gdańsku. W listopadzie 1983 wyemigrował z rodziną do Szwecji, gdzie pozostał, i gdzie w 1984 znalazł zatrudnienie w Dziale Prototypów Volvo Powertrain AB Skovde. Z czasem został społecznym inspektorem pracy jako związkowiec szwedzkich związków zawodowych IF Metall. ArKa