GRODDECK GOTTFRIED ERNST, uczony
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File: 1__Groddeck__Ernst_Gottfried.jpg |thumb| Odręczne pismo Ernsta Gottfrieda Groddecka w języku polskim]] | [[File: 1__Groddeck__Ernst_Gottfried.jpg |thumb| Odręczne pismo Ernsta Gottfrieda Groddecka w języku polskim]] | ||
| − | '''GOTTFRIED ERNST GRODDECK''' (17 XI 1762 Gdańsk – 1 IV 1825 Kijowiec na Białorusi), uczony. Syn [[GRODDECK BENIAMIN, profesor Gimnazjum Akademickiego | Beniamina Groddecka]], brat [[GRODDECK BALTHASAR JACOB, prawnik | Balthasara Jacoba]]. Od dzieciństwa słabego zdrowia, bezskutecznie kierowany był przez matkę i opiekującego się nim po szybkiej śmierci ojca rektora [[SZKOŁA MARIACKA | szkoły mariackiej]] [[UNSELT SAMUEL FRIEDRICH, rektor szkół gdańskich | Samuela Friedricha Unselta]]. Od 1774 uczeń tej szkoły, od 4 IX 1777 (od klasy przedostatniej, secundy) [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], od sierpnia 1779 uczył się w klasie najwyższej (primie), dysputę końcową ''Commentatio in primum idyllum Theocriti'' przeprowadził 8 VIII 1782 pod kierunkiem prof.[[TRENDELENBURG JOHANN GEORG, pedagog, senator | Johanna Georga Trendelenburga]]. W latach 1782–1786, dzięki stypendiom fundacji Ferbera, fundacji [[DIESSELDORF JOHANN GOTTFRIED, burmistrz Gdańska | Johanna Gotffrieda Diesseldorfa]] jaki i fundacji [[VOEGEDING OTTO DIETRICH, lekarz | Ottona Dietricha Voegedinga]], studiował filozofię, orientalistykę i | + | '''GOTTFRIED ERNST GRODDECK''' (17 XI 1762 Gdańsk – 1 IV 1825 Kijowiec na Białorusi), uczony. Syn [[GRODDECK BENIAMIN, profesor Gimnazjum Akademickiego | Beniamina Groddecka]], brat [[GRODDECK BALTHASAR JACOB, prawnik | Balthasara Jacoba]]. Od dzieciństwa słabego zdrowia, bezskutecznie kierowany był przez matkę i opiekującego się nim po szybkiej śmierci ojca rektora [[SZKOŁA MARIACKA | szkoły mariackiej]] [[UNSELT SAMUEL FRIEDRICH, rektor szkół gdańskich | Samuela Friedricha Unselta]]. Od 1774 uczeń tej szkoły, od 4 IX 1777 (od klasy przedostatniej, secundy) [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], od sierpnia 1779 uczył się w klasie najwyższej (primie), dysputę końcową ''Commentatio in primum idyllum Theocriti'' przeprowadził 8 VIII 1782 pod kierunkiem prof.[[TRENDELENBURG JOHANN GEORG, pedagog, senator | Johanna Georga Trendelenburga]]. W latach 1782–1786, dzięki stypendiom fundacji Ferbera, fundacji [[DIESSELDORF JOHANN GOTTFRIED, burmistrz Gdańska | Johanna Gotffrieda Diesseldorfa]] jaki i fundacji [[VOEGEDING OTTO DIETRICH, lekarz | Ottona Dietricha Voegedinga]], studiował filozofię, orientalistykę i głównie teologię w Getyndze, był uczniem Christiana Gottloba Heynego. W 1785 otrzymał złoty medal Wydziału Teologicznego swojej uczelni za pracę ''De morte voluntaria'', krytykującą oświeceniowe treści Jeana Jacques’a Rousseau w powieści ''Nowa Heloiza'' (z 1761) i Johanna Wolfganga von Goethego w powieści ''Cierpienia młodego Wertera'' (z 1774). Od kwietnia 1786 magister filozofii, od listopad 1786 doktor. <br/><br/> |
| − | Od 1787 wychowawca oraz nauczyciel greki i łaciny książąt Czartoryskich, | + | Od 1787 do do 1793 wychowawca oraz nauczyciel greki i łaciny książąt Czartoryskich. W latach 1793–1796 w Łańcucie był nauczycielem Hebryka Lubomirskiego, warz z nim w 1794 wyjechał do Wiednia. Od lata 1797 ponownie bibliotekarz w Puławach. Opracował katalog tamtejszych zbiorów, w tym numizmatycznych, nowe eksponaty do tej kolekcji pozyskiwał m.in. poprzez Gdańsk, dzięki kontaktom z [[LENGNICH KARL BENJAMIN, uczony, archidiakon kościoła NMP | Karlem Benjaminem Lengnichem]]. Dzięki wpływom wychowanka, a następnie kuratora uniwersytetu w Wilnie, księcia Adama Czartoryskiego, w 1804 profesor tamtejszego uniwersytetu, a także kustosz zbioru numizmatycznego w uniwersyteckiej bibliotece.<br/><br/> |
| − | Wykładał literaturę grecką i łacińską; wśród jego studentów byli późniejsi profesorowie uniwersyteccy: Józef Jeżowski (w Kazaniu), Adam Mickiewicz (w Lozannie i Paryżu) i Józef Kowalewski (w Kazaniu). Zasłużył się jako organizator biblioteki uniwersyteckiej, inicjator opracowania katalogów i regulaminów, opiekun gabinetu numizmatycznego. Autor prac historycznoliterackich, m.in. syntezy dziejów literatury greckiej ''Historiae Graecorum litterariae elementa…'' (1811). {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Wykładał literaturę grecką i łacińską; wśród jego studentów byli późniejsi profesorowie uniwersyteccy: Józef Jeżowski (w Kazaniu), Adam Mickiewicz (w Lozannie i Paryżu) i Józef Kowalewski (w Kazaniu). Zasłużył się jako organizator biblioteki uniwersyteckiej, inicjator opracowania katalogów i regulaminów, opiekun gabinetu numizmatycznego. Autor prac historycznoliterackich, m.in. syntezy dziejów literatury greckiej ''Historiae Graecorum litterariae elementa…'' (1811). <br/><br/> |
| + | Od 19 III 1789 we Włostowicach (obecnie część Puław) ożenił się z Joanną d'Edling, ociec kilkorga dzieci. {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 16:37, 27 sty 2024
GOTTFRIED ERNST GRODDECK (17 XI 1762 Gdańsk – 1 IV 1825 Kijowiec na Białorusi), uczony. Syn Beniamina Groddecka, brat Balthasara Jacoba. Od dzieciństwa słabego zdrowia, bezskutecznie kierowany był przez matkę i opiekującego się nim po szybkiej śmierci ojca rektora szkoły mariackiej Samuela Friedricha Unselta. Od 1774 uczeń tej szkoły, od 4 IX 1777 (od klasy przedostatniej, secundy) Gimnazjum Akademickiego, od sierpnia 1779 uczył się w klasie najwyższej (primie), dysputę końcową Commentatio in primum idyllum Theocriti przeprowadził 8 VIII 1782 pod kierunkiem prof. Johanna Georga Trendelenburga. W latach 1782–1786, dzięki stypendiom fundacji Ferbera, fundacji Johanna Gotffrieda Diesseldorfa jaki i fundacji Ottona Dietricha Voegedinga, studiował filozofię, orientalistykę i głównie teologię w Getyndze, był uczniem Christiana Gottloba Heynego. W 1785 otrzymał złoty medal Wydziału Teologicznego swojej uczelni za pracę De morte voluntaria, krytykującą oświeceniowe treści Jeana Jacques’a Rousseau w powieści Nowa Heloiza (z 1761) i Johanna Wolfganga von Goethego w powieści Cierpienia młodego Wertera (z 1774). Od kwietnia 1786 magister filozofii, od listopad 1786 doktor.
Od 1787 do do 1793 wychowawca oraz nauczyciel greki i łaciny książąt Czartoryskich. W latach 1793–1796 w Łańcucie był nauczycielem Hebryka Lubomirskiego, warz z nim w 1794 wyjechał do Wiednia. Od lata 1797 ponownie bibliotekarz w Puławach. Opracował katalog tamtejszych zbiorów, w tym numizmatycznych, nowe eksponaty do tej kolekcji pozyskiwał m.in. poprzez Gdańsk, dzięki kontaktom z Karlem Benjaminem Lengnichem. Dzięki wpływom wychowanka, a następnie kuratora uniwersytetu w Wilnie, księcia Adama Czartoryskiego, w 1804 profesor tamtejszego uniwersytetu, a także kustosz zbioru numizmatycznego w uniwersyteckiej bibliotece.
Wykładał literaturę grecką i łacińską; wśród jego studentów byli późniejsi profesorowie uniwersyteccy: Józef Jeżowski (w Kazaniu), Adam Mickiewicz (w Lozannie i Paryżu) i Józef Kowalewski (w Kazaniu). Zasłużył się jako organizator biblioteki uniwersyteckiej, inicjator opracowania katalogów i regulaminów, opiekun gabinetu numizmatycznego. Autor prac historycznoliterackich, m.in. syntezy dziejów literatury greckiej Historiae Graecorum litterariae elementa… (1811).
Od 19 III 1789 we Włostowicach (obecnie część Puław) ożenił się z Joanną d'Edling, ociec kilkorga dzieci.
