ZAJEWSKI WŁADYSŁAW, historyk, profesor PAN
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Władysław_Zajewski.jpg|thumb|Władysław Zajewski]] | [[File:Władysław_Zajewski.jpg|thumb|Władysław Zajewski]] | ||
| − | '''WŁADYSŁAW ZAJEWSKI''' (ur. 26 VII 1930 Wilno), historyk, profesor. | + | '''WŁADYSŁAW ZAJEWSKI''' (ur. 26 VII 1930 Wilno), historyk, profesor. Czwarty syn Henryka (zm. 1934) i Anny z domu Andrzejewskiej. Od 1937 uczeń Szkoły Powszechnej nr 5 w Wilnie, do której przestał uczęszczać jesienią 1942 na znak protestu przeciwko lituanizacji nazwisk i nauczania przedmiotów w języku litewskim. Zajmował się handlem, sprzedając owoce przed Dworcem Centralnym w Wilnie, później handlując artykułami piśmiennymi w pociągach frontowych, najpierw niemieckich, potem sowieckich. Od sierpnia 1945 z matką i bratem w Łodzi, kontynuował naukę w Szkole Podstawowej nr 49, w latach 1948–1951 zakończoną maturą w XI Liceum Państwowym.<br/><br/> |
W latach 1951–1955 studiował historię na Wydziale Filozoficzno-Historycznym uniwersytetu w Łodzi. Od jesieni 1955 do stycznia 1960 nauczyciel w liceach w Łodzi. Od 1960 w Gdańsku, zatrudniony został na stanowisku starszego asystenta w Katedrze Historii Polski i Powszechnej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]]. Od 1961 doktor nauk humanistycznych na podstawie rozprawy ''Wolność druku i rola opinii publicznej w powstaniu listopadowym'' (przewód na Uniwersytecie Łódzkim, promotor prof. Józef Dutkiewicz). Od 1966 adiunkt w Zakładzie Historii Gdańska Instytutu Historii PAN w Gdańsku. Od 1967 doktor habilitowany (przewód na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu) na podstawie dorobku i rozprawy ''Walki ugrupowań politycznych w powstaniu listopadowym 1830-1831''. Od 1981 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1991 profesor zwyczajny. Od 2000 na emeryturze. Od 2006 profesor, wykładowca [[ATENEUM – SZKOŁA WYŻSZA | Ateneum – Szkoły Wyższej]]. W latach 1977–1984 członek Rady Naukowej [[MUZEUM GDAŃSKA | Muzeum Historycznego Miasta Gdańska]]. <br/><br/> | W latach 1951–1955 studiował historię na Wydziale Filozoficzno-Historycznym uniwersytetu w Łodzi. Od jesieni 1955 do stycznia 1960 nauczyciel w liceach w Łodzi. Od 1960 w Gdańsku, zatrudniony został na stanowisku starszego asystenta w Katedrze Historii Polski i Powszechnej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]]. Od 1961 doktor nauk humanistycznych na podstawie rozprawy ''Wolność druku i rola opinii publicznej w powstaniu listopadowym'' (przewód na Uniwersytecie Łódzkim, promotor prof. Józef Dutkiewicz). Od 1966 adiunkt w Zakładzie Historii Gdańska Instytutu Historii PAN w Gdańsku. Od 1967 doktor habilitowany (przewód na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu) na podstawie dorobku i rozprawy ''Walki ugrupowań politycznych w powstaniu listopadowym 1830-1831''. Od 1981 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1991 profesor zwyczajny. Od 2000 na emeryturze. Od 2006 profesor, wykładowca [[ATENEUM – SZKOŁA WYŻSZA | Ateneum – Szkoły Wyższej]]. W latach 1977–1984 członek Rady Naukowej [[MUZEUM GDAŃSKA | Muzeum Historycznego Miasta Gdańska]]. <br/><br/> | ||
| − | W badaniach koncentruje się na problematyce dziejów Pomorza i Polski w XVIII i XIX wieku. Opublikował | + | W badaniach koncentruje się na problematyce dziejów Pomorza i Polski w XVIII i XIX wieku. Opublikował m.in.: ''Józef Wybicki'' (1977, 1983); ''W kręgu Napoleona i rewolucji europejskich 1830–1831'' (1984), ''Powstanie listopadowe 1830–1831'' (1998), ''Józef Wybicki. Konfederat, organizator legionów – mąż stanu w dobie Napoleona, senator Królestwa Polskiego'' (wyd. 4: 2003); ''Wolne Miasto Gdańsk. Pod znakiem Napoleona'' (2005); ''Polska – Belgia – Europa'' (2007). Redaktor naukowy i współautor: ''Powstanie Listopadowe 1830–1831. Dzieje wewnętrzne – Militaria – Europa wobec powstania'' (1980, 1991). Autor esejów historycznych publikowanych na łamach gdańskiej prasy, w [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dzienniku Bałtyckim – Rejsy”]] i [[LITERY, pismo | „Literach”]]. Jego biografię i dorobek naukowy przedstawił Zdzisław Kropidłowski w książce ''Między Wilnem a Gdańskiem. Życie i twórczość Władysława Zajewskiego'' (2001).<br/><br/> |
Autor kilku tomików wierszy autobiograficznych. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1978), Krzyżem Kawalerskim (1992) oraz Krzyżem | Autor kilku tomików wierszy autobiograficznych. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1978), Krzyżem Kawalerskim (1992) oraz Krzyżem | ||
| − | Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997). W 2000 otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]], w 2011 odznaczony [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997). W 2000 otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]], w 2011 odznaczony [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Anusik Zbigniew, ''Życiorys naukowy profesora Władysława Zajewskiego'', „Przegląd Nauk Historyczny”, t. 10, 2011, s. 256–262. | ||
Wersja z 20:08, 13 sie 2024
WŁADYSŁAW ZAJEWSKI (ur. 26 VII 1930 Wilno), historyk, profesor. Czwarty syn Henryka (zm. 1934) i Anny z domu Andrzejewskiej. Od 1937 uczeń Szkoły Powszechnej nr 5 w Wilnie, do której przestał uczęszczać jesienią 1942 na znak protestu przeciwko lituanizacji nazwisk i nauczania przedmiotów w języku litewskim. Zajmował się handlem, sprzedając owoce przed Dworcem Centralnym w Wilnie, później handlując artykułami piśmiennymi w pociągach frontowych, najpierw niemieckich, potem sowieckich. Od sierpnia 1945 z matką i bratem w Łodzi, kontynuował naukę w Szkole Podstawowej nr 49, w latach 1948–1951 zakończoną maturą w XI Liceum Państwowym.
W latach 1951–1955 studiował historię na Wydziale Filozoficzno-Historycznym uniwersytetu w Łodzi. Od jesieni 1955 do stycznia 1960 nauczyciel w liceach w Łodzi. Od 1960 w Gdańsku, zatrudniony został na stanowisku starszego asystenta w Katedrze Historii Polski i Powszechnej Wyższej Szkole Pedagogicznej. Od 1961 doktor nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Wolność druku i rola opinii publicznej w powstaniu listopadowym (przewód na Uniwersytecie Łódzkim, promotor prof. Józef Dutkiewicz). Od 1966 adiunkt w Zakładzie Historii Gdańska Instytutu Historii PAN w Gdańsku. Od 1967 doktor habilitowany (przewód na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu) na podstawie dorobku i rozprawy Walki ugrupowań politycznych w powstaniu listopadowym 1830-1831. Od 1981 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1991 profesor zwyczajny. Od 2000 na emeryturze. Od 2006 profesor, wykładowca Ateneum – Szkoły Wyższej. W latach 1977–1984 członek Rady Naukowej Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.
W badaniach koncentruje się na problematyce dziejów Pomorza i Polski w XVIII i XIX wieku. Opublikował m.in.: Józef Wybicki (1977, 1983); W kręgu Napoleona i rewolucji europejskich 1830–1831 (1984), Powstanie listopadowe 1830–1831 (1998), Józef Wybicki. Konfederat, organizator legionów – mąż stanu w dobie Napoleona, senator Królestwa Polskiego (wyd. 4: 2003); Wolne Miasto Gdańsk. Pod znakiem Napoleona (2005); Polska – Belgia – Europa (2007). Redaktor naukowy i współautor: Powstanie Listopadowe 1830–1831. Dzieje wewnętrzne – Militaria – Europa wobec powstania (1980, 1991). Autor esejów historycznych publikowanych na łamach gdańskiej prasy, w „Dzienniku Bałtyckim – Rejsy” i „Literach”. Jego biografię i dorobek naukowy przedstawił Zdzisław Kropidłowski w książce Między Wilnem a Gdańskiem. Życie i twórczość Władysława Zajewskiego (2001).
Autor kilku tomików wierszy autobiograficznych. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1978), Krzyżem Kawalerskim (1992) oraz Krzyżem
Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997). W 2000 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury, w 2011 odznaczony Medalem Księcia Mściwoja II.
Bibliografia:
Anusik Zbigniew, Życiorys naukowy profesora Władysława Zajewskiego, „Przegląd Nauk Historyczny”, t. 10, 2011, s. 256–262.
