PIASECKI DIONIZY, geograf, docent Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''DIONIZY PIASECKI''' (13 I 1914 Hatyszcze, Podole – 11 XI | + | '''DIONIZY PIASECKI''' (13 I 1914 Hatyszcze, Podole – 11 XI 1991 Gdynia), docent [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). W 1933 absolwent Liceum Krzemienieckiego (Wołyń), w 1937 ukończył studia na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie, magister filozofii w zakresie geografii. Po odbyciu służby wojskowej nauczyciel Uniwersytetu Ludowego Liceum Krzemienieckiego w Małyńsku (Wołyń). W 1939 walczył w kampanii wrześniowej. Po jej zakończeniu nauczyciel w wołyńskich wiejskich szkołach w Złaźnym i Bereźnie, brał też udział w tajnym nauczania w Małyńsku. Wysłany w 1943 do przymusowej pracy w Niemczech, uciekł w drodze z obozu przejściowego w Przemyślu. Ukrywał się w Łańcucie, gdzie również włączył się do tajnego nauczania, nawiązał kontakty z oddziałami Batalionów Chłopskich. <br/><br/> |
| − | Po przejściu frontu, od jesieni 1945 nauczyciel w Łańcucie, | + | Po przejściu frontu, od jesieni 1945 nauczyciel w Łańcucie, do wiosny 1946 w Inowrocławiu. W latach 1946–1948 asystent w Katedrze Meteorologii i Klimatologii Uniwersytetu Wrocławskiego, opracował m.in. pracę ''Przebieg ciśnienia atmosferycznego we Wrocławiu od 1 II 1946 do 31 XII 1947'' (druk 1951). Od 1948 do 1949 był członkiem Ekspedycji Wykopaliskowej w Biskupinie, działającej przy Instytucie Badań Starożytności Słowiańskiej Uniwersytetu Poznańskiego. Wyniki swoich prac zwarł w artykułach z 1949: ''Geneza grodu biskupińskiego w świetle badań morfologicznych'' i ''Szkic morfologiczny grodziska na Ostrowiu Tumskim''. <br/><br/> |
Po zakończonych badaniach otrzymał pracę w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym w Gdyni. W oparciu o rozprawę ''Wiatry o maksymalnych prędkościach na obszarze Polski w latach 1928–1938'' od 1951 doktor (przewód na Uniwersytecie Poznańskim). W latach 1953–1958 adiunkt w Katedrze Geologii Inżynierskiej [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]]. Opublikował m.in. artykuły ''Ze studiów nad terminologią i klasyfikacją wybrzeży'' (1953), ''Wstęp do badań procesów brzegowych'' (1954). <br/><br/> | Po zakończonych badaniach otrzymał pracę w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym w Gdyni. W oparciu o rozprawę ''Wiatry o maksymalnych prędkościach na obszarze Polski w latach 1928–1938'' od 1951 doktor (przewód na Uniwersytecie Poznańskim). W latach 1953–1958 adiunkt w Katedrze Geologii Inżynierskiej [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]]. Opublikował m.in. artykuły ''Ze studiów nad terminologią i klasyfikacją wybrzeży'' (1953), ''Wstęp do badań procesów brzegowych'' (1954). <br/><br/> | ||
Od 1 IX 1958 adiunkt w Katedrze Geografii Regionalnej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] w Gdańsku. Opublikował m.in. ''Szkic geologiczno-morfologiczny dorzecza Raduni'' (1960). Od 1962 doktor habilitowany (przewód na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu), docent i kierownik (do 1970) rodzimej katedry w gdańskiej WSP, także kierownik Studium dla Pracujących na Wydziale Geografii. Od 1970 docent w Zakładzie Geografii Fizycznej Instytutu Geografii UG. Od 1984 na emeryturze. <br/><br/> | Od 1 IX 1958 adiunkt w Katedrze Geografii Regionalnej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] w Gdańsku. Opublikował m.in. ''Szkic geologiczno-morfologiczny dorzecza Raduni'' (1960). Od 1962 doktor habilitowany (przewód na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu), docent i kierownik (do 1970) rodzimej katedry w gdańskiej WSP, także kierownik Studium dla Pracujących na Wydziale Geografii. Od 1970 docent w Zakładzie Geografii Fizycznej Instytutu Geografii UG. Od 1984 na emeryturze. <br/><br/> | ||
Wersja z 05:57, 13 cze 2023
DIONIZY PIASECKI (13 I 1914 Hatyszcze, Podole – 11 XI 1991 Gdynia), docent Uniwersytetu Gdańskiego (UG). W 1933 absolwent Liceum Krzemienieckiego (Wołyń), w 1937 ukończył studia na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie, magister filozofii w zakresie geografii. Po odbyciu służby wojskowej nauczyciel Uniwersytetu Ludowego Liceum Krzemienieckiego w Małyńsku (Wołyń). W 1939 walczył w kampanii wrześniowej. Po jej zakończeniu nauczyciel w wołyńskich wiejskich szkołach w Złaźnym i Bereźnie, brał też udział w tajnym nauczania w Małyńsku. Wysłany w 1943 do przymusowej pracy w Niemczech, uciekł w drodze z obozu przejściowego w Przemyślu. Ukrywał się w Łańcucie, gdzie również włączył się do tajnego nauczania, nawiązał kontakty z oddziałami Batalionów Chłopskich.
Po przejściu frontu, od jesieni 1945 nauczyciel w Łańcucie, do wiosny 1946 w Inowrocławiu. W latach 1946–1948 asystent w Katedrze Meteorologii i Klimatologii Uniwersytetu Wrocławskiego, opracował m.in. pracę Przebieg ciśnienia atmosferycznego we Wrocławiu od 1 II 1946 do 31 XII 1947 (druk 1951). Od 1948 do 1949 był członkiem Ekspedycji Wykopaliskowej w Biskupinie, działającej przy Instytucie Badań Starożytności Słowiańskiej Uniwersytetu Poznańskiego. Wyniki swoich prac zwarł w artykułach z 1949: Geneza grodu biskupińskiego w świetle badań morfologicznych i Szkic morfologiczny grodziska na Ostrowiu Tumskim.
Po zakończonych badaniach otrzymał pracę w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym w Gdyni. W oparciu o rozprawę Wiatry o maksymalnych prędkościach na obszarze Polski w latach 1928–1938 od 1951 doktor (przewód na Uniwersytecie Poznańskim). W latach 1953–1958 adiunkt w Katedrze Geologii Inżynierskiej Politechniki Gdańskiej. Opublikował m.in. artykuły Ze studiów nad terminologią i klasyfikacją wybrzeży (1953), Wstęp do badań procesów brzegowych (1954).
Od 1 IX 1958 adiunkt w Katedrze Geografii Regionalnej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. Opublikował m.in. Szkic geologiczno-morfologiczny dorzecza Raduni (1960). Od 1962 doktor habilitowany (przewód na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu), docent i kierownik (do 1970) rodzimej katedry w gdańskiej WSP, także kierownik Studium dla Pracujących na Wydziale Geografii. Od 1970 docent w Zakładzie Geografii Fizycznej Instytutu Geografii UG. Od 1984 na emeryturze.
W latach 1974–1985 był przewodniczącym Komitetu Okręgowego Centralnej Olimpiady Geograficznej, członkiem (także honorowym) Polskiego Towarzystwa Geograficznego, Polskiego Towarzystwa Geofizycznego, Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, złotą odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Pochowany na cmentarzu w Gdyni przy ul. Spokojnej.
Bibliografia:
70 lat gdańskiego ośrodka geograficznego. Teraźniejszość i przeszłość, red. Jan Andrzej Went, Kraków 2016.
Szukalski Jerzy, Dionizy Piasecki, „Przegląd Geograficzny” 1992, t. 27, z. 2–3, s. 239–240.
Szukalski Jerzy, Piasecki Dionizy, [w:] Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, Suplement I, Gdańsk 1998, s. 234–235.
Wendt Jan, Szymelfenig Maria, Wydział Oceanografii i Geografii, [w:] Uniwersytet Gdański 1970–2010, red. Anna Paner, Arnold Kłodziński, Gdańsk 2010, s. 425.
