ZYGMUNT KAZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę ZYGMUNT KAZIMIERZ na ZYGMUNT KAZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej) |
|||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''KAZIMIERZ ZYGMUNT''' (8 IX 1918 Kamionka Strumiłowa – 17 X 1970 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z dziedziny podstaw konstrukcji maszyn. Syn Kazimierza i Zofii z domu Poll. W 1936 zdał maturę w gimnazjum humanistycznym w Przemyślu, a następnie rozpoczął studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Od września 1939 do kwietnia 1940 odbywał praktyki w Odlewni Metali Kolorowych i Żeliwa „Wiśniewski” w Przemyślu, od jesieni 1940 do 1942 pracował w Fabryce Maszyn „L. Zieleniewski” w Krakowie. W 1940 był uczniem Szkoły Przemysłowej w Krakowie. Studia kontynuował w latach 1942–1944 we Lwowie, ukończył w 1945 na Politechnice Śląskiej w Krakowie; inżynier mechanik. <br/><br/> | '''KAZIMIERZ ZYGMUNT''' (8 IX 1918 Kamionka Strumiłowa – 17 X 1970 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z dziedziny podstaw konstrukcji maszyn. Syn Kazimierza i Zofii z domu Poll. W 1936 zdał maturę w gimnazjum humanistycznym w Przemyślu, a następnie rozpoczął studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Od września 1939 do kwietnia 1940 odbywał praktyki w Odlewni Metali Kolorowych i Żeliwa „Wiśniewski” w Przemyślu, od jesieni 1940 do 1942 pracował w Fabryce Maszyn „L. Zieleniewski” w Krakowie. W 1940 był uczniem Szkoły Przemysłowej w Krakowie. Studia kontynuował w latach 1942–1944 we Lwowie, ukończył w 1945 na Politechnice Śląskiej w Krakowie; inżynier mechanik. <br/><br/> | ||
W Gdańsku od lutego 1946. W latach 1946–1970 był pracownikiem PG – od 1954 na stanowisku zastępcy profesora, od 1959 docent (w tym roku uzyskał doktorat na [[WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Mechanicznym PG]]), od 1968 profesor nadzwyczajny. W okresie 1954–1956 dziekan Wydziału Mechanicznego PG. Za jego kadencji z Wydziału Mechanicznego powstały dwie nowe jednostki: Wydział Maszynowy i Wydział Technologii Maszyn. W latach 1955–1964 był kierownikiem Katedry Części Maszyn w Zakładzie Części Maszyn, przekształconej w Katedrę i Zakład Naukowy Podstaw Konstrukcji Maszyn (1965–1970). <br/><br/> | W Gdańsku od lutego 1946. W latach 1946–1970 był pracownikiem PG – od 1954 na stanowisku zastępcy profesora, od 1959 docent (w tym roku uzyskał doktorat na [[WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Mechanicznym PG]]), od 1968 profesor nadzwyczajny. W okresie 1954–1956 dziekan Wydziału Mechanicznego PG. Za jego kadencji z Wydziału Mechanicznego powstały dwie nowe jednostki: Wydział Maszynowy i Wydział Technologii Maszyn. W latach 1955–1964 był kierownikiem Katedry Części Maszyn w Zakładzie Części Maszyn, przekształconej w Katedrę i Zakład Naukowy Podstaw Konstrukcji Maszyn (1965–1970). <br/><br/> | ||
| − | Autor między innymi czterech monografii na temat mechaniki i konstrukcji maszyn, wśród nich książki ''Obliczenie wytrzymałościowe kół zębatych'' (1964), ekspertyz dla przemysłu; współprojektant (wraz z [[GERLACH TADEUSZ | Tadeuszem Gerlachem]]) prototypowych maszyn okrętowych, w tym silników parowych. Twórca dziesięciu patentów krajowych, między innymi w 1970 pneumatycznego młota samobieżnego do drążenia gruntu, oraz wdrożeń. Członek Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (w latach 1967–1969 przewodniczący Wydziału IV – Nauk Technicznych). <br/><br/> | + | Autor między innymi czterech monografii na temat mechaniki i konstrukcji maszyn, wśród nich książki ''Obliczenie wytrzymałościowe kół zębatych'' (1964), ekspertyz dla przemysłu; współprojektant (wraz z [[GERLACH TADEUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej | Tadeuszem Gerlachem]]) prototypowych maszyn okrętowych, w tym silników parowych. Twórca dziesięciu patentów krajowych, między innymi w 1970 pneumatycznego młota samobieżnego do drążenia gruntu, oraz wdrożeń. Członek Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (w latach 1967–1969 przewodniczący Wydziału IV – Nauk Technicznych). <br/><br/> |
Należał do Koła Szybowcowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwlotniczej w Przemyślu, 5 VIII 1935 uzyskał dyplom pilota szybowcowego. W 1962 współorganizował Ośrodek Wypoczynkowy PG w Czarlinie. 16 IX 1968 zdobył patent sternika jachtowego Polskiego Związku Żeglarskiego w Gdyni. <br/><br/> | Należał do Koła Szybowcowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwlotniczej w Przemyślu, 5 VIII 1935 uzyskał dyplom pilota szybowcowego. W 1962 współorganizował Ośrodek Wypoczynkowy PG w Czarlinie. 16 IX 1968 zdobył patent sternika jachtowego Polskiego Związku Żeglarskiego w Gdyni. <br/><br/> | ||
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:08, 21 gru 2022
KAZIMIERZ ZYGMUNT (8 IX 1918 Kamionka Strumiłowa – 17 X 1970 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z dziedziny podstaw konstrukcji maszyn. Syn Kazimierza i Zofii z domu Poll. W 1936 zdał maturę w gimnazjum humanistycznym w Przemyślu, a następnie rozpoczął studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Od września 1939 do kwietnia 1940 odbywał praktyki w Odlewni Metali Kolorowych i Żeliwa „Wiśniewski” w Przemyślu, od jesieni 1940 do 1942 pracował w Fabryce Maszyn „L. Zieleniewski” w Krakowie. W 1940 był uczniem Szkoły Przemysłowej w Krakowie. Studia kontynuował w latach 1942–1944 we Lwowie, ukończył w 1945 na Politechnice Śląskiej w Krakowie; inżynier mechanik.
W Gdańsku od lutego 1946. W latach 1946–1970 był pracownikiem PG – od 1954 na stanowisku zastępcy profesora, od 1959 docent (w tym roku uzyskał doktorat na Wydziale Mechanicznym PG), od 1968 profesor nadzwyczajny. W okresie 1954–1956 dziekan Wydziału Mechanicznego PG. Za jego kadencji z Wydziału Mechanicznego powstały dwie nowe jednostki: Wydział Maszynowy i Wydział Technologii Maszyn. W latach 1955–1964 był kierownikiem Katedry Części Maszyn w Zakładzie Części Maszyn, przekształconej w Katedrę i Zakład Naukowy Podstaw Konstrukcji Maszyn (1965–1970).
Autor między innymi czterech monografii na temat mechaniki i konstrukcji maszyn, wśród nich książki Obliczenie wytrzymałościowe kół zębatych (1964), ekspertyz dla przemysłu; współprojektant (wraz z Tadeuszem Gerlachem) prototypowych maszyn okrętowych, w tym silników parowych. Twórca dziesięciu patentów krajowych, między innymi w 1970 pneumatycznego młota samobieżnego do drążenia gruntu, oraz wdrożeń. Członek Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (w latach 1967–1969 przewodniczący Wydziału IV – Nauk Technicznych).
Należał do Koła Szybowcowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwlotniczej w Przemyślu, 5 VIII 1935 uzyskał dyplom pilota szybowcowego. W 1962 współorganizował Ośrodek Wypoczynkowy PG w Czarlinie. 16 IX 1968 zdobył patent sternika jachtowego Polskiego Związku Żeglarskiego w Gdyni.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
