CIEŚLA PAWEŁ, piłkarz ręczny, lekarz
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''PAWEŁ JAN CIEŚLA''' (ur. 16 I 1958 Gdańsk), piłkarz ręczny, chirurg ortopeda. Syn Józefa (26 VIII 1922 – 18 XI 2001 Gdańsk) i Czesławy z domu Przyjemskiej (11 V 1926 – 2 III 2015 Gdańsk), młodszy brat [[CIEŚLA PIOTR JÓZEF, piłkarz ręczny, olimpijczyk | Piotra Cieśli]]. Uczeń Szkoły Podstawowej nr 39, absolwent [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, III | III Liceum Ogólnokształcącego]] i [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] (1983).<br/><br/> | '''PAWEŁ JAN CIEŚLA''' (ur. 16 I 1958 Gdańsk), piłkarz ręczny, chirurg ortopeda. Syn Józefa (26 VIII 1922 – 18 XI 2001 Gdańsk) i Czesławy z domu Przyjemskiej (11 V 1926 – 2 III 2015 Gdańsk), młodszy brat [[CIEŚLA PIOTR JÓZEF, piłkarz ręczny, olimpijczyk | Piotra Cieśli]]. Uczeń Szkoły Podstawowej nr 39, absolwent [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, III | III Liceum Ogólnokształcącego]] i [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] (1983).<br/><br/> | ||
| − | Piłkarz ręczny Spójni Gdańsk. W styczniu 1975 z reprezentacją juniorów Gdańska zajął III miejsce w Pucharze Miast, po którym został powołany do kadry Polski juniorów. W tym samym roku ze Spójnią mistrz Polski juniorów (w finałowym turnieju strzelił dziewięć bramek), w czerwcu grał w reprezentacji Gdańska juniorów na IV Ogólnopolskiej Olimpiadzie, w turnieju eliminacyjnym w „gdańskiej” grupie zdobył 12 bramek, najwięcej z gdańskiej ekipy. W 1976 z zespołem juniorów Spójni mistrz Wybrzeża, był najlepszym strzelcem (75 bramek) rozgrywek okręgowych. W tym roku (1976) włączony w skład pierwszego zespołu Spójni, debiutował w I lidze 30-31 X 1976 w spotkaniach z Grunwaldem Poznań 24:25 i 26:18 (strzelił bramkę). W 1977 z zespołem juniorów Spójni zdobył brązowy medal Mistrzostw Polski, w turnieju finałowym uznany za najlepszego strzelca i gracza. Do składu podstawowego drużyny seniorów Spójni, w której grał z bratem Piotrem, awansował w sezonie 1978/1979. W sezonie tym zespół Spójni spadł do II ligi, w ostatnich meczach należał do najlepszych jego zawodników. W 1979 uczestnik młodzieżowych mistrzostw świata w Szwecji. W turnieju z okazji Święta Lipcowego (22 VII) 1979 zagrał w II reprezentacji Polski (faktycznie reprezentacja młodzieżowa) w spotkaniach z Norwegią (26:19 strzelił sześć bramek) i z Polską I (31:21, strzelił cztery bramki). W sezonie 1979/1980 powrócił z zespołem Spójni do I ligi, był czołowym strzelcem zespołu. W 1980 członek kadry na Igrzyska Olimpijskie w Moskwie. Po kolejnym spadku Spójni z I ligi w sezonie 1980/1981, od lata 1981 zawodnik [[GDAŃSKI KLUB SPORTOWY WYBRZEŻE | GKS Wybrzeże Gdańsk]] | + | Piłkarz ręczny, rozgrywający, wychowanek Spójni Gdańsk. W styczniu 1975 z reprezentacją juniorów Gdańska zajął III miejsce w Pucharze Miast, po którym został powołany do kadry Polski juniorów. W tym samym roku ze Spójnią mistrz Polski juniorów (w finałowym turnieju strzelił dziewięć bramek), w czerwcu grał w reprezentacji Gdańska juniorów na IV Ogólnopolskiej Olimpiadzie, w turnieju eliminacyjnym w „gdańskiej” grupie zdobył 12 bramek, najwięcej z gdańskiej ekipy. W 1976 z zespołem juniorów Spójni mistrz Wybrzeża, był najlepszym strzelcem (75 bramek) rozgrywek okręgowych. W tym roku (1976) włączony w skład pierwszego zespołu Spójni, debiutował w I lidze 30-31 X 1976 w spotkaniach z Grunwaldem Poznań 24:25 i 26:18 (strzelił bramkę). W 1977 z zespołem juniorów Spójni zdobył brązowy medal Mistrzostw Polski, w turnieju finałowym uznany za najlepszego strzelca i gracza. Do składu podstawowego drużyny seniorów Spójni, w której grał z bratem Piotrem, awansował w sezonie 1978/1979. W sezonie tym zespół Spójni spadł do II ligi, w ostatnich meczach należał do najlepszych jego zawodników. W 1979 uczestnik młodzieżowych mistrzostw świata w Szwecji. W turnieju z okazji Święta Lipcowego (22 VII) 1979 zagrał w II reprezentacji Polski (faktycznie reprezentacja młodzieżowa) w spotkaniach z Norwegią (26:19 strzelił sześć bramek) i z Polską I (31:21, strzelił cztery bramki). W sezonie 1979/1980 powrócił z zespołem Spójni do I ligi, był czołowym strzelcem zespołu. W 1980 członek kadry na Igrzyska Olimpijskie w Moskwie. Po kolejnym spadku Spójni z I ligi w sezonie 1980/1981, od lata 1981 zawodnik [[GDAŃSKI KLUB SPORTOWY WYBRZEŻE | GKS Wybrzeże Gdańsk]]. W sezonach 1981/1982 i 1982/1983 z tym zespołem wicemistrz Polski, w sezonach 1983/1984 i 1984/1985 mistrz Polski. <br/><br/> |
Po zakończeniu kariery sportowej chirurg–ortopeda (specjalizacja I stopnia z ortopedii i traumatologii narządu ruchu w 1987, II stopnia w 1991). Od 1997 doktor nauk medycznych. Od 1984 pracownik, od 1999 ordynator Oddziału Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu Szpitala Miejskiego w Gdyni. Od 2006 równolegle w gronie specjalistów szpitala Clinica Medica w Gdyni.<br/><br/> | Po zakończeniu kariery sportowej chirurg–ortopeda (specjalizacja I stopnia z ortopedii i traumatologii narządu ruchu w 1987, II stopnia w 1991). Od 1997 doktor nauk medycznych. Od 1984 pracownik, od 1999 ordynator Oddziału Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu Szpitala Miejskiego w Gdyni. Od 2006 równolegle w gronie specjalistów szpitala Clinica Medica w Gdyni.<br/><br/> | ||
Prekursor operacji artroskopowych (od 1990) oraz nowoczesnych metod zespolenia złamań gwoździem śródszpikowym. Lekarz klubowy wielu dyscyplin (między innymi koszykarzy Prokomu Trefl (od 1995), koszykarek VBW Lotos Gdynia, piłkarzy ręcznych AZS AWF Gdańsk, piłkarek ręcznych AZS Nata Gdańsk, piłkarzy nożnych Arka Prokom Gdynia oraz rugbistów AZS AWF Gdańsk), a także reprezentacji Polski gimnastyków. | Prekursor operacji artroskopowych (od 1990) oraz nowoczesnych metod zespolenia złamań gwoździem śródszpikowym. Lekarz klubowy wielu dyscyplin (między innymi koszykarzy Prokomu Trefl (od 1995), koszykarek VBW Lotos Gdynia, piłkarzy ręcznych AZS AWF Gdańsk, piłkarek ręcznych AZS Nata Gdańsk, piłkarzy nożnych Arka Prokom Gdynia oraz rugbistów AZS AWF Gdańsk), a także reprezentacji Polski gimnastyków. | ||
Działacz sportowy, między innymi prezes klubu Spójnia Gdynia. Od 2010 prezes Oddziału Pomorskiego Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Od 2013 członek Zarządu Związku Piłki Ręcznej w Polsce odpowiedzialny za sprawy medyczne. Prezes Stowarzyszenia Na Rzecz Ofiar Wypadków „Salva Vitae”.<br/><br/> | Działacz sportowy, między innymi prezes klubu Spójnia Gdynia. Od 2010 prezes Oddziału Pomorskiego Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Od 2013 członek Zarządu Związku Piłki Ręcznej w Polsce odpowiedzialny za sprawy medyczne. Prezes Stowarzyszenia Na Rzecz Ofiar Wypadków „Salva Vitae”.<br/><br/> | ||
Wyróżniony tytułem „Najlepszego sportowca 50-lecia Akademii Medycznej” (1995). Mąż Małgorzaty, fizjoterapeutki, ojciec córki i syna. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Wyróżniony tytułem „Najlepszego sportowca 50-lecia Akademii Medycznej” (1995). Mąż Małgorzaty, fizjoterapeutki, ojciec córki i syna. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 17:18, 25 wrz 2022
PAWEŁ JAN CIEŚLA (ur. 16 I 1958 Gdańsk), piłkarz ręczny, chirurg ortopeda. Syn Józefa (26 VIII 1922 – 18 XI 2001 Gdańsk) i Czesławy z domu Przyjemskiej (11 V 1926 – 2 III 2015 Gdańsk), młodszy brat Piotra Cieśli. Uczeń Szkoły Podstawowej nr 39, absolwent III Liceum Ogólnokształcącego i Akademii Medycznej w Gdańsku (1983).
Piłkarz ręczny, rozgrywający, wychowanek Spójni Gdańsk. W styczniu 1975 z reprezentacją juniorów Gdańska zajął III miejsce w Pucharze Miast, po którym został powołany do kadry Polski juniorów. W tym samym roku ze Spójnią mistrz Polski juniorów (w finałowym turnieju strzelił dziewięć bramek), w czerwcu grał w reprezentacji Gdańska juniorów na IV Ogólnopolskiej Olimpiadzie, w turnieju eliminacyjnym w „gdańskiej” grupie zdobył 12 bramek, najwięcej z gdańskiej ekipy. W 1976 z zespołem juniorów Spójni mistrz Wybrzeża, był najlepszym strzelcem (75 bramek) rozgrywek okręgowych. W tym roku (1976) włączony w skład pierwszego zespołu Spójni, debiutował w I lidze 30-31 X 1976 w spotkaniach z Grunwaldem Poznań 24:25 i 26:18 (strzelił bramkę). W 1977 z zespołem juniorów Spójni zdobył brązowy medal Mistrzostw Polski, w turnieju finałowym uznany za najlepszego strzelca i gracza. Do składu podstawowego drużyny seniorów Spójni, w której grał z bratem Piotrem, awansował w sezonie 1978/1979. W sezonie tym zespół Spójni spadł do II ligi, w ostatnich meczach należał do najlepszych jego zawodników. W 1979 uczestnik młodzieżowych mistrzostw świata w Szwecji. W turnieju z okazji Święta Lipcowego (22 VII) 1979 zagrał w II reprezentacji Polski (faktycznie reprezentacja młodzieżowa) w spotkaniach z Norwegią (26:19 strzelił sześć bramek) i z Polską I (31:21, strzelił cztery bramki). W sezonie 1979/1980 powrócił z zespołem Spójni do I ligi, był czołowym strzelcem zespołu. W 1980 członek kadry na Igrzyska Olimpijskie w Moskwie. Po kolejnym spadku Spójni z I ligi w sezonie 1980/1981, od lata 1981 zawodnik GKS Wybrzeże Gdańsk. W sezonach 1981/1982 i 1982/1983 z tym zespołem wicemistrz Polski, w sezonach 1983/1984 i 1984/1985 mistrz Polski.
Po zakończeniu kariery sportowej chirurg–ortopeda (specjalizacja I stopnia z ortopedii i traumatologii narządu ruchu w 1987, II stopnia w 1991). Od 1997 doktor nauk medycznych. Od 1984 pracownik, od 1999 ordynator Oddziału Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu Szpitala Miejskiego w Gdyni. Od 2006 równolegle w gronie specjalistów szpitala Clinica Medica w Gdyni.
Prekursor operacji artroskopowych (od 1990) oraz nowoczesnych metod zespolenia złamań gwoździem śródszpikowym. Lekarz klubowy wielu dyscyplin (między innymi koszykarzy Prokomu Trefl (od 1995), koszykarek VBW Lotos Gdynia, piłkarzy ręcznych AZS AWF Gdańsk, piłkarek ręcznych AZS Nata Gdańsk, piłkarzy nożnych Arka Prokom Gdynia oraz rugbistów AZS AWF Gdańsk), a także reprezentacji Polski gimnastyków.
Działacz sportowy, między innymi prezes klubu Spójnia Gdynia. Od 2010 prezes Oddziału Pomorskiego Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Od 2013 członek Zarządu Związku Piłki Ręcznej w Polsce odpowiedzialny za sprawy medyczne. Prezes Stowarzyszenia Na Rzecz Ofiar Wypadków „Salva Vitae”.
Wyróżniony tytułem „Najlepszego sportowca 50-lecia Akademii Medycznej” (1995). Mąż Małgorzaty, fizjoterapeutki, ojciec córki i syna.
