BLUMENAU LAURENTIUS, kronikarz, dyplomata
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''LAURENTIUS BLUMENAU''' (około 1415 Gdańsk – 25 XII 1484 klasztor La Grande Chartreuse, Francja), uczony, kronikarz, dyplomata. Pochodził z gdańskiej rodziny mieszczańskiej. | + | '''LAURENTIUS BLUMENAU''' (około 1415 Gdańsk – 25 XII 1484 klasztor La Grande Chartreuse, Francja), uczony, kronikarz, dyplomata. Pochodził z gdańskiej rodziny mieszczańskiej. Brat m.in. [[BLUMENAU JACOB, kupiec, armator| Jacoba Blumenaua]] (przy którym dalsze szczegóły rodzinne). W latach 1434–1437 studiował na uniwersytecie w Lipsku, gdzie uzyskał bakalaureat, 1439–1444 kształcił się w Padwie, gdzie otrzymał doktorat z prawa kanonicznego. W 1444 (jako ''Laurencius de Dangez'') zapisał się na wydział prawa uniwersytetu w Bolonii. Rok później (jako ''Laurencius Blomenaw de Prussia de Gdangk'') został prokuratorem nacji niemieckiej tego uniwersytetu, w 1447 uzyskał doktorat z prawa rzymskiego. W tym samym 1447 (po śmierci [[RUPERTI ANDREAS, proboszcz kościoła NMP | Andreasa Rupertiego]]) został wiceprokuratorem zakonu krzyżackiego przy kurii rzymskiej. W rzymskim okresie swojej kariery był sędzią Trybunału Roty oraz sługą kardynała Petera von Augsburg.<br/><br/> |
Był bliskim współpracownikiem wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Konrada von Erlichshausena, który w 1448 (bez powodzenia) starał się wprowadzić go na kanonię warmińską (do 1453 wielki mistrz miał prawo do obsadzania dwóch kanonii warmińskich). Rok później uzyskał nominację wielkiego mistrza na inną wakującą kanonię fromborską, musiał się o nią jednak procesować w Rzymie z Filipem Langem. 29 X 1458 wystąpił dowodnie jako kanonik warmiński. Po śmierci Filipa Langego rozpoczął w 1459 spór w Rzymie o jego kanonię, którą zdążył już przejąć Steffan von Neidenburg. Z ramienia zakonu krzyżackiego uczestniczył w procesie przeciwko Związkowi Pruskiemu, służbę na dworze wielkiego mistrza zakończył w grudniu 1456, w trakcie [[WOJNA TRZYNASTOLETNIA | wojny trzynastoletniej]]. Za popieranie zakonu konfiskacie uległ jego majątek, który wedle dokumentu króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka z 13 VI 1457 miał zostać przekazany jego bratu, mieszczaninowi gdańskiemu Jakobowi. Przeciągająca się egzekucja majątkowa spowodowała, że jeszcze 16 XI 1459 król polecał [[RADA MIEJSKA | Radzie Miejskiej]] Gdańska wydanie Jakobowi majątku brata.<br/><br/> | Był bliskim współpracownikiem wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Konrada von Erlichshausena, który w 1448 (bez powodzenia) starał się wprowadzić go na kanonię warmińską (do 1453 wielki mistrz miał prawo do obsadzania dwóch kanonii warmińskich). Rok później uzyskał nominację wielkiego mistrza na inną wakującą kanonię fromborską, musiał się o nią jednak procesować w Rzymie z Filipem Langem. 29 X 1458 wystąpił dowodnie jako kanonik warmiński. Po śmierci Filipa Langego rozpoczął w 1459 spór w Rzymie o jego kanonię, którą zdążył już przejąć Steffan von Neidenburg. Z ramienia zakonu krzyżackiego uczestniczył w procesie przeciwko Związkowi Pruskiemu, służbę na dworze wielkiego mistrza zakończył w grudniu 1456, w trakcie [[WOJNA TRZYNASTOLETNIA | wojny trzynastoletniej]]. Za popieranie zakonu konfiskacie uległ jego majątek, który wedle dokumentu króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka z 13 VI 1457 miał zostać przekazany jego bratu, mieszczaninowi gdańskiemu Jakobowi. Przeciągająca się egzekucja majątkowa spowodowała, że jeszcze 16 XI 1459 król polecał [[RADA MIEJSKA | Radzie Miejskiej]] Gdańska wydanie Jakobowi majątku brata.<br/><br/> | ||
Przebywając w następnych latach w Rzeszy oraz w Rzymie, był cenionym prawnikiem, działającym między innymi w imieniu książąt niemieckich, w tym Sigismunda von Tirol, któremu służył w okresie 1460–1463, a także arcybiskupa Salzburga, którego był rzecznikiem. Nadal jednak działał również na rzecz zakonu krzyżackiego, blokując na przykład starania dyplomatów króla polskiego o papieskie potwierdzenie traktatu toruńskiego z 1466. W 1473 wstąpił do klasztoru kartuzów La Grande Chartreuse nieopodal Grenoble. Tam też zmarł jako przeor, przekazując klasztorowi swój bogaty księgozbiór. Był autorem kończącej się na 1449 tzw. ''Starszej kroniki wielkich mistrzów''. {{author: RK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Przebywając w następnych latach w Rzeszy oraz w Rzymie, był cenionym prawnikiem, działającym między innymi w imieniu książąt niemieckich, w tym Sigismunda von Tirol, któremu służył w okresie 1460–1463, a także arcybiskupa Salzburga, którego był rzecznikiem. Nadal jednak działał również na rzecz zakonu krzyżackiego, blokując na przykład starania dyplomatów króla polskiego o papieskie potwierdzenie traktatu toruńskiego z 1466. W 1473 wstąpił do klasztoru kartuzów La Grande Chartreuse nieopodal Grenoble. Tam też zmarł jako przeor, przekazując klasztorowi swój bogaty księgozbiór. Był autorem kończącej się na 1449 tzw. ''Starszej kroniki wielkich mistrzów''. {{author: RK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 16:14, 6 sty 2024
LAURENTIUS BLUMENAU (około 1415 Gdańsk – 25 XII 1484 klasztor La Grande Chartreuse, Francja), uczony, kronikarz, dyplomata. Pochodził z gdańskiej rodziny mieszczańskiej. Brat m.in. Jacoba Blumenaua (przy którym dalsze szczegóły rodzinne). W latach 1434–1437 studiował na uniwersytecie w Lipsku, gdzie uzyskał bakalaureat, 1439–1444 kształcił się w Padwie, gdzie otrzymał doktorat z prawa kanonicznego. W 1444 (jako Laurencius de Dangez) zapisał się na wydział prawa uniwersytetu w Bolonii. Rok później (jako Laurencius Blomenaw de Prussia de Gdangk) został prokuratorem nacji niemieckiej tego uniwersytetu, w 1447 uzyskał doktorat z prawa rzymskiego. W tym samym 1447 (po śmierci Andreasa Rupertiego) został wiceprokuratorem zakonu krzyżackiego przy kurii rzymskiej. W rzymskim okresie swojej kariery był sędzią Trybunału Roty oraz sługą kardynała Petera von Augsburg.
Był bliskim współpracownikiem wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Konrada von Erlichshausena, który w 1448 (bez powodzenia) starał się wprowadzić go na kanonię warmińską (do 1453 wielki mistrz miał prawo do obsadzania dwóch kanonii warmińskich). Rok później uzyskał nominację wielkiego mistrza na inną wakującą kanonię fromborską, musiał się o nią jednak procesować w Rzymie z Filipem Langem. 29 X 1458 wystąpił dowodnie jako kanonik warmiński. Po śmierci Filipa Langego rozpoczął w 1459 spór w Rzymie o jego kanonię, którą zdążył już przejąć Steffan von Neidenburg. Z ramienia zakonu krzyżackiego uczestniczył w procesie przeciwko Związkowi Pruskiemu, służbę na dworze wielkiego mistrza zakończył w grudniu 1456, w trakcie wojny trzynastoletniej. Za popieranie zakonu konfiskacie uległ jego majątek, który wedle dokumentu króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka z 13 VI 1457 miał zostać przekazany jego bratu, mieszczaninowi gdańskiemu Jakobowi. Przeciągająca się egzekucja majątkowa spowodowała, że jeszcze 16 XI 1459 król polecał Radzie Miejskiej Gdańska wydanie Jakobowi majątku brata.
Przebywając w następnych latach w Rzeszy oraz w Rzymie, był cenionym prawnikiem, działającym między innymi w imieniu książąt niemieckich, w tym Sigismunda von Tirol, któremu służył w okresie 1460–1463, a także arcybiskupa Salzburga, którego był rzecznikiem. Nadal jednak działał również na rzecz zakonu krzyżackiego, blokując na przykład starania dyplomatów króla polskiego o papieskie potwierdzenie traktatu toruńskiego z 1466. W 1473 wstąpił do klasztoru kartuzów La Grande Chartreuse nieopodal Grenoble. Tam też zmarł jako przeor, przekazując klasztorowi swój bogaty księgozbiór. Był autorem kończącej się na 1449 tzw. Starszej kroniki wielkich mistrzów.
