REBININ WALDEMAR, poległy w Grudniu 1970
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę REBININ WALDEMAR na REBININ WALDEMAR, poległy w Grudniu 1970, bez pozostawienia przekierowania pod starym tytułem) |
||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | [[File: Waldemar_Rebinin.jpg |thumb| Waldemar Rebinin]] |
| + | |||
| + | '''WALDEMAR REBININ''' (29 X 1944 Grójec – 15 XII 1970 Gdańsk), jedna z ofiar [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudnia 1970]]. Syn Gabriela i Haliny z domu Zakrzewskiej, primo voto Teleśnickiej. Miał młodszego brata. W 1947 jego rodzina przeprowadziła się do Elbląga. W 1959 absolwent Szkoły Podstawowej nr 7 w Elblągu, w 1962 Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 1 w Starogardzie Gdańskim, w której zdobył zawód obuwnika przemysłowego. <br/><br/> | ||
| + | W 1964 przeprowadził się do Gdańska, do 1965 pracował jako kierowca w Zarządzie [[PORT GDAŃSKI | Portu Gdańskiego]], w latach 1965–1966 w Miejskiej Kolumnie Transportu Sanitarnego, w 1966 w Zakładzie Usług Inwestycyjnych Centralnego Związku Spółdzielczości Budownictwa Miejskiego (CZSBM), w 1966–1967 w Przedsiębiorstwie Usług Reklamowych „Reklama”, w 1968 w [[INSTYTUT MORSKI | Instytucie Morskim]], w 1968–1969 w [[RADIO GDAŃSK | Radiu Gdańsk]], w 1969–1970 w przedsiębiorstwie „Mostostal”, w 1970 w Dyrekcji Wojewódzkiej Kolumny Transportu Sanitarnego.<br/><br/> | ||
| + | 15 XII 1970, rozwożąc lekarstwa i materiały opatrunkowe, został w okolicach przychodni kolejowej (zob. [[CENTRAL HOTEL| Central Hotel]]) przy [[DWORZEC GDAŃSK GŁÓWNY | Dworcu Gdańsk Główny]] postrzelony w głowę strzałem oddanym z oddali. Najprawdopodobniej nie był to rykoszet. Sekcja zwłok wykazała „uszkodzenie kości twarzoczaszki, uszkodzenie I kręgu szyjnego i tętnicy kręgowej na tej wysokości oraz krwiak podoponowy w tylnym dole czaszkowym”. Tego dnia w rejonie [[BUDYNEK ZACHODNIOPRUSKIEGO TOWARZYSTWA UBEZPIECZEŃ OD OGNIA | budynku Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]] i Dworca Głównego PKP toczyły się wielogodzinne walki uliczne, podczas których śmierć poniosło jeszcze pięć innych osób ([[GRUDZIEŃ 1970, zabici i zmarli | Grudzień 1970, zabici i zmarli]]). <br/><br/> | ||
| + | Pochowany 18 XII 1970 na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Pogrzeb odbył się w godzinach wieczornych, z udziałem tylko najbliższej rodziny (zob. [[SAMSONOWICZ JÓZEF IGNACY, proboszcz Garnizonu Gdańskiego | ks. Józef Samsonowicz]]). W kwietniu 1971 ciało zostało ekshumowane i pochowane na cmentarzu Agrykola w Elblągu. Od 1967 był żonaty z Danutą z domu Nagórską, ojciec Małgorzaty (ur. 1968). 15 XII 2020 w miejscu jego śmierci umieszczono (w chodniku) tablicę pamiątkową. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 16:14, 23 kwi 2023
WALDEMAR REBININ (29 X 1944 Grójec – 15 XII 1970 Gdańsk), jedna z ofiar Grudnia 1970. Syn Gabriela i Haliny z domu Zakrzewskiej, primo voto Teleśnickiej. Miał młodszego brata. W 1947 jego rodzina przeprowadziła się do Elbląga. W 1959 absolwent Szkoły Podstawowej nr 7 w Elblągu, w 1962 Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 1 w Starogardzie Gdańskim, w której zdobył zawód obuwnika przemysłowego.
W 1964 przeprowadził się do Gdańska, do 1965 pracował jako kierowca w Zarządzie Portu Gdańskiego, w latach 1965–1966 w Miejskiej Kolumnie Transportu Sanitarnego, w 1966 w Zakładzie Usług Inwestycyjnych Centralnego Związku Spółdzielczości Budownictwa Miejskiego (CZSBM), w 1966–1967 w Przedsiębiorstwie Usług Reklamowych „Reklama”, w 1968 w Instytucie Morskim, w 1968–1969 w Radiu Gdańsk, w 1969–1970 w przedsiębiorstwie „Mostostal”, w 1970 w Dyrekcji Wojewódzkiej Kolumny Transportu Sanitarnego.
15 XII 1970, rozwożąc lekarstwa i materiały opatrunkowe, został w okolicach przychodni kolejowej (zob. Central Hotel) przy Dworcu Gdańsk Główny postrzelony w głowę strzałem oddanym z oddali. Najprawdopodobniej nie był to rykoszet. Sekcja zwłok wykazała „uszkodzenie kości twarzoczaszki, uszkodzenie I kręgu szyjnego i tętnicy kręgowej na tej wysokości oraz krwiak podoponowy w tylnym dole czaszkowym”. Tego dnia w rejonie budynku Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i Dworca Głównego PKP toczyły się wielogodzinne walki uliczne, podczas których śmierć poniosło jeszcze pięć innych osób ( Grudzień 1970, zabici i zmarli).
Pochowany 18 XII 1970 na cmentarzu Srebrzysko. Pogrzeb odbył się w godzinach wieczornych, z udziałem tylko najbliższej rodziny (zob. ks. Józef Samsonowicz). W kwietniu 1971 ciało zostało ekshumowane i pochowane na cmentarzu Agrykola w Elblągu. Od 1967 był żonaty z Danutą z domu Nagórską, ojciec Małgorzaty (ur. 1968). 15 XII 2020 w miejscu jego śmierci umieszczono (w chodniku) tablicę pamiątkową.
