GORDON KRZYSZTOF, aktor, reżyser
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[File: Grzmociński_Lech.jpeg |thumb| Od prawej: [[GRZMOCIŃSKI LECH | Lech Grzmociński]], Krzysztof Gordon, Jan Twardowski w Teatrze Wybrzeże, 1974]] | + | [[File: Grzmociński_Lech.jpeg |thumb| Od prawej: [[GRZMOCIŃSKI LECH, aktor | Lech Grzmociński]], Krzysztof Gordon, Jan Twardowski w Teatrze Wybrzeże, 1974]] |
| − | [[File: Halina_Winiarska_i_Krzysztof_Gordon.jpeg |thumb| Krzysztof Gordon i [[WINIARSKA HALINA | Halina Winiarska]]]] | + | [[File: Halina_Winiarska_i_Krzysztof_Gordon.jpeg |thumb| Krzysztof Gordon i [[WINIARSKA HALINA, aktorka | Halina Winiarska]]]] |
[[File: Krzysztof_Gordon.JPG |thumb| Krzysztof Gordon w [[POLSKA FILHARMONIA BAŁTYCKA IM. FRYDERYKA CHOPINA | Filharmonii Bałtyckiej]], 2006]] | [[File: Krzysztof_Gordon.JPG |thumb| Krzysztof Gordon w [[POLSKA FILHARMONIA BAŁTYCKA IM. FRYDERYKA CHOPINA | Filharmonii Bałtyckiej]], 2006]] | ||
| − | '''KRZYSZTOF GORDON''' (ur. 14 II 1946 Ostrowiec Świętokrzyski), aktor i reżyser. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Świdniku koło Lublina. W 1968 roku absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Po dyplomie do 1970 | + | [[File: Krzysztof_Gordon,_2024.jpg |thumb| Krzysztof Gordon, 2024]] |
| − | Od 1970 aktor [[TEATR WYBRZEŻE | Teatru Wybrzeże]], na którego scenie zadebiutował w ''Termopilach polskich'' Tadeusza Micińskiego w reżyserii [[OKOPIŃSKI MAREK | Marka Okopińskiego]] (premiera 5 XII 1970). Do jego wybitnych, nagradzanych kreacji w macierzystym teatrze należą | + | '''KRZYSZTOF GORDON''' (ur. 14 II 1946 Ostrowiec Świętokrzyski), aktor i reżyser. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Świdniku koło Lublina. W 1968 roku absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Po dyplomie do 1970 występował w lubelskim Teatrze im. Juliusza Osterwy.<br/><br/> |
| − | Począwszy od lat 80. XX wieku występował w telewizji; zagrał | + | Od 1970 aktor [[TEATR WYBRZEŻE | Teatru Wybrzeże]], na którego scenie zadebiutował w ''Termopilach polskich'' Tadeusza Micińskiego w reżyserii [[OKOPIŃSKI MAREK, aktor, reżyser, dyrektor teatrów | Marka Okopińskiego]] (premiera 5 XII 1970). Do jego wybitnych, nagradzanych kreacji w macierzystym teatrze należą m.in. role w ''Maleńkiej Alicji'' Edwarda Albeego (1971), ''Cmentarzysku samochodów'' Fernanda Arrabala (1972), ''Portrecie'' Sławomira Mrożka (1988), ''Coś w rodzaju miłości'' Arthura Millera (1995), ''Tylko ta pchła'' Naomi Wallace (2004). Grał także w sopockim Teatrze Atelier, m.in. w ''Wilkach'' Isaaca Bashevisa Singera – Agnieszki Osieckiej (1995), w sztukach George’a Taboriego ''Weisman i Czerwona Twarz'' (1995) oraz ''Jubileusz'' (1996), w ''Końcówce'' Samuela Becketta (2001), ''Z prochu powstałeś'' Harolda Pintera (2008).<br/><br/> |
| − | W latach 70. i 80. XX wieku reżyserował też spektakle w Teatrze Telewizji, | + | Począwszy od lat 80. XX wieku występował w telewizji; zagrał m.in. w serialu ''07 zgłoś się'' (1987), w serialach ''Na dobre i na złe'' oraz ''M jak miłość''. W kinie wystąpił m.in. w ''Długu'' Krzysztofa Krauzego (1999), zwycięzcy Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; w innym filmie tego reżysera – ''Mój Nikifor'' (2004); w ''Mieście z morza'' Andrzeja Kotkowskiego (2009).<br/><br/> |
| − | Reżyserował też w radiu, np. ''Ulicę Kwietną'', gdański odpowiednik ''Matysiaków''. Popularność wśród gdańskiej publiczności zdobył szybko – już w 1972, 1973 i 1975 otrzymywał nagrodę widzów im. Iwo Galla. Kilkakrotnie nagradzany przez wojewodę gdańskiego: w 1991 otrzymał nagrodę za rolę w sztuce ''Mein Kampf'' Taboriego, w 1995 nagrodę z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru, a w 1996 – nagrodę za rok 1995 za role w ''Wilkach'' Singera – Osieckiej oraz w ''Coś w rodzaju miłości'' Millera. W 1998 otrzymał Pomorską Nagrodę Artystyczną w dziedzinie aktorstwa, a w 1999 i 2003 Nagrodę Teatralną Marszałka Województwa Pomorskiego. Nagradzany również na krajowych festiwalach teatralnych, | + | W latach 70. i 80. XX wieku reżyserował też spektakle w Teatrze Telewizji, m.in. ''Odchodząc, obejrzyj się'' Edwarda Wołodarskiego (1979), ''Derwisz'' według Mesy Selimovicia (1981), ''Wilki w nocy'' Tadeusza Rittnera (1983), ''Remus'' Aleksandra Majkowskiego (1987). Reżyserował spektakle teatralne i operowe, w tym musical ''Przebudzenie wiosny'' według Franka Wedekinda w Teatrze Muzycznym w Gdyni (2012). Reżyser i aktor wielu spektakli Teatru przy Stole, organizowanego od 2000 w siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Sopotu (TPS) w Dworku Sierakowskich. Ta inicjatywa przyczyniła się do przyznania TPS nagrody Sopockiej Muzy w dziedzinie kultury w 2010. Sam otrzymał Sopocką Muzę w 1997.<br/><br/> |
| − | W 1978 odznaczony Brązowym, w 1983 Srebrnym, a w 1996 Złotym Krzyżem Zasługi; w 2009 został odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. W 2008 otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] z okazji jubileuszu 40-lecia pracy artystycznej, a w 2014 z okazji jubileuszu 45-lecia pracy artystycznej. {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Reżyserował też w radiu, np. ''Ulicę Kwietną'', gdański odpowiednik ''Matysiaków''. Popularność wśród gdańskiej publiczności zdobył szybko – już w 1972, 1973 i 1975 otrzymywał nagrodę widzów im. Iwo Galla. Kilkakrotnie nagradzany przez wojewodę gdańskiego: w 1991 otrzymał nagrodę za rolę w sztuce ''Mein Kampf'' Taboriego, w 1995 nagrodę z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru, a w 1996 – nagrodę za rok 1995 za role w ''Wilkach'' Singera – Osieckiej oraz w ''Coś w rodzaju miłości'' Millera. W 1998 otrzymał Pomorską Nagrodę Artystyczną w dziedzinie aktorstwa, a w 1999 i 2003 Nagrodę Teatralną Marszałka Województwa Pomorskiego. Nagradzany również na krajowych festiwalach teatralnych, m.in. na XIII Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu (1971) nagrodą dla młodego aktora, wyróżnieniem na tym samym festiwalu w 1988, Grand Prix Geras na Międzynarodowych Wrocławskich Spotkaniach Teatru Jednego Aktora we Wrocławiu (2007).<br/><br/> |
| + | W latach 1986–1991 wykładał przedmioty sceniczne w [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku]]. W 1978 odznaczony Brązowym, w 1983 Srebrnym, a w 1996 Złotym Krzyżem Zasługi; w 2005 Medalem 25-lecia Solidarności, w 2009 został odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. W 2008 otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] z okazji jubileuszu 40-lecia pracy artystycznej, a w 2014 z okazji jubileuszu 45-lecia pracy artystycznej. Mąż [[BOGACKA JOANNA, aktorka | Joanny Bogackiej]]. {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 06:24, 9 maj 2024
KRZYSZTOF GORDON (ur. 14 II 1946 Ostrowiec Świętokrzyski), aktor i reżyser. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Świdniku koło Lublina. W 1968 roku absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Po dyplomie do 1970 występował w lubelskim Teatrze im. Juliusza Osterwy.
Od 1970 aktor Teatru Wybrzeże, na którego scenie zadebiutował w Termopilach polskich Tadeusza Micińskiego w reżyserii Marka Okopińskiego (premiera 5 XII 1970). Do jego wybitnych, nagradzanych kreacji w macierzystym teatrze należą m.in. role w Maleńkiej Alicji Edwarda Albeego (1971), Cmentarzysku samochodów Fernanda Arrabala (1972), Portrecie Sławomira Mrożka (1988), Coś w rodzaju miłości Arthura Millera (1995), Tylko ta pchła Naomi Wallace (2004). Grał także w sopockim Teatrze Atelier, m.in. w Wilkach Isaaca Bashevisa Singera – Agnieszki Osieckiej (1995), w sztukach George’a Taboriego Weisman i Czerwona Twarz (1995) oraz Jubileusz (1996), w Końcówce Samuela Becketta (2001), Z prochu powstałeś Harolda Pintera (2008).
Począwszy od lat 80. XX wieku występował w telewizji; zagrał m.in. w serialu 07 zgłoś się (1987), w serialach Na dobre i na złe oraz M jak miłość. W kinie wystąpił m.in. w Długu Krzysztofa Krauzego (1999), zwycięzcy Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; w innym filmie tego reżysera – Mój Nikifor (2004); w Mieście z morza Andrzeja Kotkowskiego (2009).
W latach 70. i 80. XX wieku reżyserował też spektakle w Teatrze Telewizji, m.in. Odchodząc, obejrzyj się Edwarda Wołodarskiego (1979), Derwisz według Mesy Selimovicia (1981), Wilki w nocy Tadeusza Rittnera (1983), Remus Aleksandra Majkowskiego (1987). Reżyserował spektakle teatralne i operowe, w tym musical Przebudzenie wiosny według Franka Wedekinda w Teatrze Muzycznym w Gdyni (2012). Reżyser i aktor wielu spektakli Teatru przy Stole, organizowanego od 2000 w siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Sopotu (TPS) w Dworku Sierakowskich. Ta inicjatywa przyczyniła się do przyznania TPS nagrody Sopockiej Muzy w dziedzinie kultury w 2010. Sam otrzymał Sopocką Muzę w 1997.
Reżyserował też w radiu, np. Ulicę Kwietną, gdański odpowiednik Matysiaków. Popularność wśród gdańskiej publiczności zdobył szybko – już w 1972, 1973 i 1975 otrzymywał nagrodę widzów im. Iwo Galla. Kilkakrotnie nagradzany przez wojewodę gdańskiego: w 1991 otrzymał nagrodę za rolę w sztuce Mein Kampf Taboriego, w 1995 nagrodę z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru, a w 1996 – nagrodę za rok 1995 za role w Wilkach Singera – Osieckiej oraz w Coś w rodzaju miłości Millera. W 1998 otrzymał Pomorską Nagrodę Artystyczną w dziedzinie aktorstwa, a w 1999 i 2003 Nagrodę Teatralną Marszałka Województwa Pomorskiego. Nagradzany również na krajowych festiwalach teatralnych, m.in. na XIII Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu (1971) nagrodą dla młodego aktora, wyróżnieniem na tym samym festiwalu w 1988, Grand Prix Geras na Międzynarodowych Wrocławskich Spotkaniach Teatru Jednego Aktora we Wrocławiu (2007).
W latach 1986–1991 wykładał przedmioty sceniczne w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku. W 1978 odznaczony Brązowym, w 1983 Srebrnym, a w 1996 Złotym Krzyżem Zasługi; w 2005 Medalem 25-lecia Solidarności, w 2009 został odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. W 2008 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 40-lecia pracy artystycznej, a w 2014 z okazji jubileuszu 45-lecia pracy artystycznej. Mąż Joanny Bogackiej.
