IWASZKIEWICZ JAROSŁAW, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| (Nie pokazano 9 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File: Iwaszkiewicz_Jarosław.jpeg |thumb| Jarosław Iwaszkiewicz, 1951]] |
| − | '''JAROSŁAW IWASZKIEWICZ''' (3 V 1906 Sieniawka, obecnie Białoruś – 25 VII 1985 Gdańsk), lekarz laryngolog. Syn Aleksandra i Apolonii z domu Wołożyńskiej. W latach 1924–1931 studiował na | + | '''JAROSŁAW IWASZKIEWICZ''' (3 V 1906 Sieniawka, obecnie Białoruś – 25 VII 1985 Gdańsk), lekarz laryngolog, profesor [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] (AMG). Syn Aleksandra i Apolonii z domu Wołożyńskiej, ojca utracił gdy miał pięć lat, matkę dwa lata później. W 1920 był ochotnikiem w wojnie polsko-rosyjskiej. W 1924 ukończył Gimnazjum Klasyczne w Nieświeżu, w latach 1924–1931 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego (UP), w 1931 uzyskał tytuł zawodowego lekarza (doktora wszech nauk lekarskich). Jeszcze jako student podjął pracę w Klinice Otolaryngologicznej UP jako młodszy asystent, od 1 VII 1931 starszy asystent, od 1 I 1934 pierwszy asystent. W latach 1934-1938 przebywał na stażach w klinikach otolaryngologicznych w Wiedniu, Sztokholmie i Uppsali.<br/><br/> |
| − | + | Zmobilizowany 3 IX 1939, przydzielony został do 110 Szpitala Wojennego, z którym 18 września przekroczył granice rumuńską. Do 19 II 1940 przebywał w obozie w Târgu Jiu, następnie przez Jugosławię i Grecję przedostał się do Francji. Skierowany został do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Combourgu, po jej ukończeniu przebywał na froncie z grupą sanitarną 10 Brygady Kawalerii gen. Stanisława Maczka. Po upadku Francji ewakuowany został do Wielkiej Brytanii, pracował w szpitalach wojskowych w Simington i w Teymouth Castle. W styczniu 1941 w drodze konkursu wybrany został wykładowcą otolaryngologii na Polskim Wydziale Lekarskim przy Uniwersytecie Edynburskim, pracował na tym stanowisku do 1947. Jednocześnie od 15 I 1941 do 1 XII 1942 pracował w Royal Infirmary w Edynburgu, od grudnia 1942 do marca 1946 był kierownikiem Oddziału Otolaryngologii Szpitala im. Ignacego Paderewskiego w Edynburgu. Był wiceprezesem (przez dwie kadencje) i od 1945 do 1947 prezesem Towarzystwa Naukowego Lekarzy Polskich Sił Zbrojnych, od maja 1942 Rady Zdrowia przy Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej rządu polskiego, od stycznia 1943 członkiem Rady Naukowej Lotniczo-Lekarskiej. <br/><br/> | |
| − | Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, | + | Po powrocie do Polski od grudnia 1947 do emerytury w 1976 pracował w gdańskiej Akademii Lekarskiej (od 1950 AMG), od 1 III 1948 był kierownikiem Kliniki Otolaryngologicznej. Od 1948 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1963 profesor zwyczajny. Od stycznia 1949 do lipca 1953 był prodziekanem Wydziału Lekarskiego, w latach 1948-1950 Kuratorem Bratniej Pomocy Studentów. Od kwietnia 1955 do maja 1958 był specjalistą z zakresu otolaryngologii na województwa gdańskie, olsztyńskie i koszalińskie, od maja 1958 do 1975 na województwo gdańskie. Od 1975 doktor honoris causa AMG.<br/><br/> |
| + | Zajmował się zagadnieniami zapaleń ucha środkowego i jego powikłań wewnątrzczaszkowych; oparzeń przełyku i ich bliznowatych zwężeń oraz zagadnieniami onkologii rynolaryngologicznej, głównie rakiem krtani, jego przerzutami do węzłów chłonnych, nowotworami części nosowej gardła, guzów nosa i jego zatok. Jako pierwszy w Polsce podjął zagadnienia alergii górnych dróg oddechowych. Między innymi autor podręczników ''Zarys otiatrii'' (1953) i ''Zarys laryngologii'' (1954) oraz kilkakrotnie wznawianego ''Zarysu otolaryngologii''. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, w latach 1935–1939 sekretarzem Oddziału Poznańsko-Pomorskiego, w tych latach także Towarzystwa Otriatrów Austriackich. Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Collegium Oto-Rhino-Laryngolicum Amititate Sacrum. <br/><br/> | ||
| + | Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1976), Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości, Medalem 40-lecia PRL, Medalem Zasłużony Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], „Za Wzorową Prace w Służbie Zdrowia”, otrzymał tytuły Zasłużony Lekarz PRL, Zasłużony Nauczyciel PRL.<br/><br/> | ||
| + | Żonaty był z Danutą z domu Radejewską (28 IV 1913 - 7 VIII 2000 Gdańsk), ojciec [[IWASZKIEWICZ-BILIKIEWICZ BARBARA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku | Barbary Iwaszkiewicz–Bilikiewicz]], profesor okulistyki AMG. Zmarł nagle podczas jazdy samochodem. Pochowany na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5]], Łostowickim. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 10:10, 24 lis 2022
JAROSŁAW IWASZKIEWICZ (3 V 1906 Sieniawka, obecnie Białoruś – 25 VII 1985 Gdańsk), lekarz laryngolog, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Aleksandra i Apolonii z domu Wołożyńskiej, ojca utracił gdy miał pięć lat, matkę dwa lata później. W 1920 był ochotnikiem w wojnie polsko-rosyjskiej. W 1924 ukończył Gimnazjum Klasyczne w Nieświeżu, w latach 1924–1931 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego (UP), w 1931 uzyskał tytuł zawodowego lekarza (doktora wszech nauk lekarskich). Jeszcze jako student podjął pracę w Klinice Otolaryngologicznej UP jako młodszy asystent, od 1 VII 1931 starszy asystent, od 1 I 1934 pierwszy asystent. W latach 1934-1938 przebywał na stażach w klinikach otolaryngologicznych w Wiedniu, Sztokholmie i Uppsali.
Zmobilizowany 3 IX 1939, przydzielony został do 110 Szpitala Wojennego, z którym 18 września przekroczył granice rumuńską. Do 19 II 1940 przebywał w obozie w Târgu Jiu, następnie przez Jugosławię i Grecję przedostał się do Francji. Skierowany został do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Combourgu, po jej ukończeniu przebywał na froncie z grupą sanitarną 10 Brygady Kawalerii gen. Stanisława Maczka. Po upadku Francji ewakuowany został do Wielkiej Brytanii, pracował w szpitalach wojskowych w Simington i w Teymouth Castle. W styczniu 1941 w drodze konkursu wybrany został wykładowcą otolaryngologii na Polskim Wydziale Lekarskim przy Uniwersytecie Edynburskim, pracował na tym stanowisku do 1947. Jednocześnie od 15 I 1941 do 1 XII 1942 pracował w Royal Infirmary w Edynburgu, od grudnia 1942 do marca 1946 był kierownikiem Oddziału Otolaryngologii Szpitala im. Ignacego Paderewskiego w Edynburgu. Był wiceprezesem (przez dwie kadencje) i od 1945 do 1947 prezesem Towarzystwa Naukowego Lekarzy Polskich Sił Zbrojnych, od maja 1942 Rady Zdrowia przy Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej rządu polskiego, od stycznia 1943 członkiem Rady Naukowej Lotniczo-Lekarskiej.
Po powrocie do Polski od grudnia 1947 do emerytury w 1976 pracował w gdańskiej Akademii Lekarskiej (od 1950 AMG), od 1 III 1948 był kierownikiem Kliniki Otolaryngologicznej. Od 1948 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1963 profesor zwyczajny. Od stycznia 1949 do lipca 1953 był prodziekanem Wydziału Lekarskiego, w latach 1948-1950 Kuratorem Bratniej Pomocy Studentów. Od kwietnia 1955 do maja 1958 był specjalistą z zakresu otolaryngologii na województwa gdańskie, olsztyńskie i koszalińskie, od maja 1958 do 1975 na województwo gdańskie. Od 1975 doktor honoris causa AMG.
Zajmował się zagadnieniami zapaleń ucha środkowego i jego powikłań wewnątrzczaszkowych; oparzeń przełyku i ich bliznowatych zwężeń oraz zagadnieniami onkologii rynolaryngologicznej, głównie rakiem krtani, jego przerzutami do węzłów chłonnych, nowotworami części nosowej gardła, guzów nosa i jego zatok. Jako pierwszy w Polsce podjął zagadnienia alergii górnych dróg oddechowych. Między innymi autor podręczników Zarys otiatrii (1953) i Zarys laryngologii (1954) oraz kilkakrotnie wznawianego Zarysu otolaryngologii. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, w latach 1935–1939 sekretarzem Oddziału Poznańsko-Pomorskiego, w tych latach także Towarzystwa Otriatrów Austriackich. Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Collegium Oto-Rhino-Laryngolicum Amititate Sacrum.
Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1976), Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości, Medalem 40-lecia PRL, Medalem Zasłużony Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), odznakami „Za Zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Za Wzorową Prace w Służbie Zdrowia”, otrzymał tytuły Zasłużony Lekarz PRL, Zasłużony Nauczyciel PRL.
Żonaty był z Danutą z domu Radejewską (28 IV 1913 - 7 VIII 2000 Gdańsk), ojciec Barbary Iwaszkiewicz–Bilikiewicz, profesor okulistyki AMG. Zmarł nagle podczas jazdy samochodem. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
