GNUSCHKE JOHANN CARL, kupiec, radny
| (Nie pokazano 18 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JOHANN CARL GNUSCHKE''' (chrzest 22 I 1769 Gdańsk – 2 VII 1834 | + | '''JOHANN CARL GNUSCHKE''' (chrzest 22 I 1769 Gdańsk – 2 VII 1834 [[STRZYŻA | Strzyża]]), kupiec, [[RADA MIEJSKA | radny Gdańska]]. Syn kupca Johanna Christiana (chrzest 30 VI 1726 – 1784) i poślubionej w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] 3 VII 1766 Renaty Caroliny (chrzest 1 I 1747 – 20 IV 1817), siostry [[RAUFFSEYSEN PHILIPP ERNST, poeta, krytyk literacki, żołnierz | Philippa Ernsta Rauffesysena]], po owdowieniu od 23 XI 1784 żony Gabriela Joachima Weickhmanna (1734–1792) (syna burmistrza [[WEICKHMANN GOTTLIEB GABRIEL von, burmistrz Gdańska | Gottlieba Gabriela Weickhmanna]]). <br/><br/> |
| − | W | + | Od 1792 członek gdańskiego [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]]. Właściciel firmy handlu i eksportu zboża, której kantor w latach 1797–1808 znajdował się w jego kamienicy przy Brotbänkegasse 703 (ul. Chlebnicka 43). Był także właścicielem kamienicy przy Langgasse 516 (ul. Długa 56) oraz stajni przy Dienergasse 141, 159, 161-162 (ul. Służebna 3, 20, 22, nie istnieje, przedłużenie ul. Za Murami w stronę Motławy). <br/><br/> |
| − | Po upadku I WMG był początkowo przeciwnikiem wprowadzenia w Gdańsku pruskich reform miejskich. O jego pozycji w mieście świadczy prowadzenie z nim rozmów w tej sprawie przez nadprezydenta prowincji Westpreußen (Prusy Zachodnie) [[SCHÖN HEINRICH THEODOR von | Heinricha Theodora von Schöna]]. Ostatecznie opowiedział się za tymi reformami, z czego skorzystał w 1821, kiedy w chwili załamania się koniunktury zbożowej uzyskał finansowe wsparcie ze strony Preussische Seehandlung. W latach 1814–1817 z nominacji władz pruskich był członkiem Rady Miejskiej.<br/><br/> | + | W okresie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1807–1815 | I Wolnego Miasta Gdańska]], do dymisji w 1811, przedstawiciel [[KWARTAŁY | Kwartału Wysokiego]] w [[TRZECI ORDYNEK | Trzecim Ordynku]], kwatermistrz, w grudniu 1807 był delegatem Gdańska do ustalania granic I WMG, w 1810 m.in prowizorem (witrykiem) kościoła NMP. Był właścicielem spichlerzy Weisser Vorrath (Biały Zapas) o pojemność 220 ton na [[SPICHLERZE | Spichlerzach]] przy Hopfengasse 113 (ul. Chmielna) i Weisser Engel (Biały Anioł) pojemność 180 ton, tamże pod nr 93. Uległy one zniszczeniu w czasie ostrzału miasta przez wojska rosyjsko-pruskie jesienią 1813 (odbudowane zostały do 1821 już przez nowych właścicieli).<br/><br/> |
| − | W 1817 jego firma posiadała wytwórnię popiołu w Strzyży, z kantorem w kamienicy przy Langgasse 516 (ul. Długa 56). W 1831 był także właścicielem gorzelni w Strzyży. W 1821 był współzałożycielem, a następnie do śmierci udziałowcem Gdańskiej Kasy Oszczędnościowej (Danziger Sparkasse). <br/><br/> | + | Po upadku I WMG był początkowo przeciwnikiem wprowadzenia w Gdańsku pruskich reform miejskich. O jego pozycji w mieście świadczy prowadzenie z nim rozmów w tej sprawie przez nadprezydenta prowincji Westpreußen (Prusy Zachodnie) [[SCHÖN HEINRICH THEODOR von, nadprezydent prowincji Prusy Zachodnie | Heinricha Theodora von Schöna]]. Ostatecznie opowiedział się za tymi reformami, z czego skorzystał w 1821, kiedy w chwili załamania się koniunktury zbożowej uzyskał finansowe wsparcie ze strony Preussische Seehandlung (Pruski Handel Morski, obecnie fundacja Stiftung Preussische Seehandlung). W latach 1814–1817 z nominacji władz pruskich był członkiem Rady Miejskiej.<br/><br/> |
| − | Żonaty był z Pauline Henriette (15 X 1776 – 16 V 1839), córką burmistrza [[ZERNECKE DANIEL ANDREAS | Daniela Andreasa Zerneckego]], która zaraz po śmierci męża sprzedała kamienicę przy Langgasse 516 (ul. Długa 56) i mieszkała do | + | W 1817 jego firma posiadała wytwórnię popiołu w Strzyży, z kantorem w kamienicy przy Langgasse 516 (ul. Długa 56). W 1831 był także właścicielem gorzelni w Strzyży, a od 1818 odkupionego od spadkobierców [[LABES JOHANN, kupiec, senator | Johanna Labesa]] Dworu XV na [[ZASPA | Zaspie]]. W 1821 był współzałożycielem, a następnie do śmierci udziałowcem Gdańskiej Kasy Oszczędnościowej (Danziger Sparkasse). Od 1822 w jego kamienicy przy Langgasse 516 (ul. Długa 56) przechowywana była czasowo podarowana miastu kolekcja [[KABRUN JAKOB, kupiec, kolekcjoner | Jakoba Kabruna]], w 1828 przeniesiona do nowej siedziby miejskiej biblioteki w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Stare Miasto) | kościele św. Jakuba]]. <br/><br/> |
| + | Żonaty był z Pauline Henriette (15 X 1776 – 16 V 1839), córką burmistrza [[ZERNECKE DANIEL ANDREAS, burmistrz Gdańska | Daniela Andreasa Zerneckego]], która zaraz po śmierci męża sprzedała kamienicę przy Langgasse 516 (ul. Długa 56) i mieszkała do 1835 przy Brotbänkegasse 703 (ul. Chlebnicka 43), kiedy nowym właścicielem tej kamienicy został burmistrz [[SCHUMANN SAMUEL FRIEDRICH, burmistrz Gdańska | Samuel Friedrich Schumann]]. Byli rodzicami Carla (1796 – 14 IV 1819) i lekarza [[GNUSCHKE JOHANN EDUARD, lekarz | Johanna Eduarda]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 16:37, 10 lis 2024
JOHANN CARL GNUSCHKE (chrzest 22 I 1769 Gdańsk – 2 VII 1834 Strzyża), kupiec, radny Gdańska. Syn kupca Johanna Christiana (chrzest 30 VI 1726 – 1784) i poślubionej w kościele Najświętszej Marii Panny 3 VII 1766 Renaty Caroliny (chrzest 1 I 1747 – 20 IV 1817), siostry Philippa Ernsta Rauffesysena, po owdowieniu od 23 XI 1784 żony Gabriela Joachima Weickhmanna (1734–1792) (syna burmistrza Gottlieba Gabriela Weickhmanna).
Od 1792 członek gdańskiego Towarzystwa Przyrodniczego. Właściciel firmy handlu i eksportu zboża, której kantor w latach 1797–1808 znajdował się w jego kamienicy przy Brotbänkegasse 703 (ul. Chlebnicka 43). Był także właścicielem kamienicy przy Langgasse 516 (ul. Długa 56) oraz stajni przy Dienergasse 141, 159, 161-162 (ul. Służebna 3, 20, 22, nie istnieje, przedłużenie ul. Za Murami w stronę Motławy).
W okresie I Wolnego Miasta Gdańska, do dymisji w 1811, przedstawiciel Kwartału Wysokiego w Trzecim Ordynku, kwatermistrz, w grudniu 1807 był delegatem Gdańska do ustalania granic I WMG, w 1810 m.in prowizorem (witrykiem) kościoła NMP. Był właścicielem spichlerzy Weisser Vorrath (Biały Zapas) o pojemność 220 ton na Spichlerzach przy Hopfengasse 113 (ul. Chmielna) i Weisser Engel (Biały Anioł) pojemność 180 ton, tamże pod nr 93. Uległy one zniszczeniu w czasie ostrzału miasta przez wojska rosyjsko-pruskie jesienią 1813 (odbudowane zostały do 1821 już przez nowych właścicieli).
Po upadku I WMG był początkowo przeciwnikiem wprowadzenia w Gdańsku pruskich reform miejskich. O jego pozycji w mieście świadczy prowadzenie z nim rozmów w tej sprawie przez nadprezydenta prowincji Westpreußen (Prusy Zachodnie) Heinricha Theodora von Schöna. Ostatecznie opowiedział się za tymi reformami, z czego skorzystał w 1821, kiedy w chwili załamania się koniunktury zbożowej uzyskał finansowe wsparcie ze strony Preussische Seehandlung (Pruski Handel Morski, obecnie fundacja Stiftung Preussische Seehandlung). W latach 1814–1817 z nominacji władz pruskich był członkiem Rady Miejskiej.
W 1817 jego firma posiadała wytwórnię popiołu w Strzyży, z kantorem w kamienicy przy Langgasse 516 (ul. Długa 56). W 1831 był także właścicielem gorzelni w Strzyży, a od 1818 odkupionego od spadkobierców Johanna Labesa Dworu XV na Zaspie. W 1821 był współzałożycielem, a następnie do śmierci udziałowcem Gdańskiej Kasy Oszczędnościowej (Danziger Sparkasse). Od 1822 w jego kamienicy przy Langgasse 516 (ul. Długa 56) przechowywana była czasowo podarowana miastu kolekcja Jakoba Kabruna, w 1828 przeniesiona do nowej siedziby miejskiej biblioteki w kościele św. Jakuba.
Żonaty był z Pauline Henriette (15 X 1776 – 16 V 1839), córką burmistrza Daniela Andreasa Zerneckego, która zaraz po śmierci męża sprzedała kamienicę przy Langgasse 516 (ul. Długa 56) i mieszkała do 1835 przy Brotbänkegasse 703 (ul. Chlebnicka 43), kiedy nowym właścicielem tej kamienicy został burmistrz Samuel Friedrich Schumann. Byli rodzicami Carla (1796 – 14 IV 1819) i lekarza Johanna Eduarda.
