RÖDE PETER II, złotnik
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''PETER RÖDE II''' (Rohde; zm. 1694 Gdańsk), złotnik. Syn | + | '''PETER RÖDE II''' (Rohde; zm. 1694 Gdańsk), złotnik. Syn przybyłego z Tczewa Johanna Rödego I, w 1629 mistrza i nabywcy [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwa Gdańska]], starszego cechu złotników w 1657.<br/><br/> |
| + | W 1642 został zapisany na naukę w warsztacie ojca. Pracę mistrzowską wykonał u Andreasa Schmiedta (Schmidt) w 1654. W tym samym czasie otrzymał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE| obywatelstwo miasta Gdańska]]. Funkcję starszego tutejszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek| cechu złotników]] pełnił w latach 1670, 1675, 1684, 1689, kompana w 1669. Prace mistrzowskie w jego warsztacie wykonali: Nathaniel Schmidt, [[BOCKHORN CHRISTIAN, złotnik| Christian Bockhorn]], [[MACKENSEN ANDREAS I, złotnik | Andreas Mackensen II]], [[MYLIUS DANIEL FRIEDRICH, złotnik| Daniel Friedrich Mylius]], [[SCHUBERT CHRISTIAN II, złotnik| Christian Schubert II]], Johann Detloff II. Jego córką była prawdopodobnie Anna Constancia, pierwsza żona złotnika [[SCHLAUBITZ NATHANIEL, złotnik| Nathanaela Schlaubitza]]. Miał też trzech synów – [[RÖDE JOHANN II, złotnik | Johanna II]], [[RÖDE PETER III, złotnik| Petera III]] i Christiana – którzy kształcili się w warsztacie ojca (dwaj pierwsi kontynuowali zawód rodzica, trzeci, zapisany na naukę w 1677, nie uzyskał tytułu mistrzowskiego). Został pochowany w kaplicy Złotników w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY| kościele Najświętszej Marii Panny w Gdańsku]]. Nieznana z imienia wdowa (zm. 7 III 1702), prowadziła warsztat zapewne do swojej śmierci. <br/><br/> | ||
Używał znaku warsztatowego z monogramem PR w prostokątnym polu. Przypisuje mu się ponad siedemdziesiąt zachowanych dzieł. Szczególnie istotny jest jego udział w powstaniu znacznych partii trumny św. Stanisława w katedrze na Wawelu. Ponadto wykonywał rozmaite sprzęty znajdujące nabywców w różnych częściach Rzeczypospolitej (Mazowsze, Wielkopolska, Małopolska), zarówno kościelne: kielichy (Charbowo, Działdowo, Gniezno, Jaksice, Lisewo Malborskie, Łysakowo, Mechowo, Miłoradz, Przysiersk, Straszewo, Tuchola, Wałdowo, Wodzisław), puszki eucharystyczne (Glinojeck, Kończewice, Miłobądz, Puck), aplikacje na obrazy (Gniew, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), dzbany liturgiczne ([[MUZEUM NARODOWE| Muzeum Narodowe w Gdańsku]]), jak i świeckie: puchary (na przykład [[MUZEUM GDAŃSKA | Muzeum Gdańska]], Westpreußisches Landesmuseum w Münster, Muzeum Moskiewskiego Kremla), kubki (Zamek Królewski na Wawelu, Muzeum Zamkowe w Kórniku, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), lichtarze (Gniezno, Piaseczno, Sławin). Znanych jest blisko trzydzieści kufli z tego warsztatu, dekorowanych scenami figuralnymi o tematyce biblijnej i mitologicznej.<br/><br/> | Używał znaku warsztatowego z monogramem PR w prostokątnym polu. Przypisuje mu się ponad siedemdziesiąt zachowanych dzieł. Szczególnie istotny jest jego udział w powstaniu znacznych partii trumny św. Stanisława w katedrze na Wawelu. Ponadto wykonywał rozmaite sprzęty znajdujące nabywców w różnych częściach Rzeczypospolitej (Mazowsze, Wielkopolska, Małopolska), zarówno kościelne: kielichy (Charbowo, Działdowo, Gniezno, Jaksice, Lisewo Malborskie, Łysakowo, Mechowo, Miłoradz, Przysiersk, Straszewo, Tuchola, Wałdowo, Wodzisław), puszki eucharystyczne (Glinojeck, Kończewice, Miłobądz, Puck), aplikacje na obrazy (Gniew, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), dzbany liturgiczne ([[MUZEUM NARODOWE| Muzeum Narodowe w Gdańsku]]), jak i świeckie: puchary (na przykład [[MUZEUM GDAŃSKA | Muzeum Gdańska]], Westpreußisches Landesmuseum w Münster, Muzeum Moskiewskiego Kremla), kubki (Zamek Królewski na Wawelu, Muzeum Zamkowe w Kórniku, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), lichtarze (Gniezno, Piaseczno, Sławin). Znanych jest blisko trzydzieści kufli z tego warsztatu, dekorowanych scenami figuralnymi o tematyce biblijnej i mitologicznej.<br/><br/> | ||
Zob. też [[ZŁOTNICTWO| złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Zob. też [[ZŁOTNICTWO| złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:45, 25 gru 2022
PETER RÖDE II (Rohde; zm. 1694 Gdańsk), złotnik. Syn przybyłego z Tczewa Johanna Rödego I, w 1629 mistrza i nabywcy obywatelstwa Gdańska, starszego cechu złotników w 1657.
W 1642 został zapisany na naukę w warsztacie ojca. Pracę mistrzowską wykonał u Andreasa Schmiedta (Schmidt) w 1654. W tym samym czasie otrzymał obywatelstwo miasta Gdańska. Funkcję starszego tutejszego cechu złotników pełnił w latach 1670, 1675, 1684, 1689, kompana w 1669. Prace mistrzowskie w jego warsztacie wykonali: Nathaniel Schmidt, Christian Bockhorn, Andreas Mackensen II, Daniel Friedrich Mylius, Christian Schubert II, Johann Detloff II. Jego córką była prawdopodobnie Anna Constancia, pierwsza żona złotnika Nathanaela Schlaubitza. Miał też trzech synów – Johanna II, Petera III i Christiana – którzy kształcili się w warsztacie ojca (dwaj pierwsi kontynuowali zawód rodzica, trzeci, zapisany na naukę w 1677, nie uzyskał tytułu mistrzowskiego). Został pochowany w kaplicy Złotników w kościele Najświętszej Marii Panny w Gdańsku. Nieznana z imienia wdowa (zm. 7 III 1702), prowadziła warsztat zapewne do swojej śmierci.
Używał znaku warsztatowego z monogramem PR w prostokątnym polu. Przypisuje mu się ponad siedemdziesiąt zachowanych dzieł. Szczególnie istotny jest jego udział w powstaniu znacznych partii trumny św. Stanisława w katedrze na Wawelu. Ponadto wykonywał rozmaite sprzęty znajdujące nabywców w różnych częściach Rzeczypospolitej (Mazowsze, Wielkopolska, Małopolska), zarówno kościelne: kielichy (Charbowo, Działdowo, Gniezno, Jaksice, Lisewo Malborskie, Łysakowo, Mechowo, Miłoradz, Przysiersk, Straszewo, Tuchola, Wałdowo, Wodzisław), puszki eucharystyczne (Glinojeck, Kończewice, Miłobądz, Puck), aplikacje na obrazy (Gniew, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), dzbany liturgiczne ( Muzeum Narodowe w Gdańsku), jak i świeckie: puchary (na przykład Muzeum Gdańska, Westpreußisches Landesmuseum w Münster, Muzeum Moskiewskiego Kremla), kubki (Zamek Królewski na Wawelu, Muzeum Zamkowe w Kórniku, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), lichtarze (Gniezno, Piaseczno, Sławin). Znanych jest blisko trzydzieści kufli z tego warsztatu, dekorowanych scenami figuralnymi o tematyce biblijnej i mitologicznej.
Zob. też złotnictwo.
