KOŚCIÓŁ BŁ. DOROTY Z MĄTÓW
(wstawienie ilustracji (e-mail z 8.10.2019)) |
|||
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File:3_Kosciol_bl_Doroty_z_Matow.jpg|thumb|Kamień upamiętniający pierwszego proboszcza w Jasieniu, ks. Jana Dziubana, 2019]] | [[File:3_Kosciol_bl_Doroty_z_Matow.jpg|thumb|Kamień upamiętniający pierwszego proboszcza w Jasieniu, ks. Jana Dziubana, 2019]] | ||
| − | '''KOŚCIÓŁ BŁ. [[DOROTA Z MĄTÓW WIELKICH | DOROTY Z MĄTÓW]]''', Jasień, ul. Kartuska 349. Jasień należał początkowo do parafii i [[KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU | kościoła św. Franciszka z Asyżu]] w [[EMAUS | Emaus]], w ramach której w 1958 roku uruchomiono filialny [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA | kościół św. Jana Chrzciciela]] w [[KIEŁPINO GÓRNE | Kiełpinie Górnym]], obejmujący także i to osiedle. W | + | '''KOŚCIÓŁ BŁ. [[DOROTA Z MĄTÓW WIELKICH, mistyczka, błogosławiona | DOROTY Z MĄTÓW]]''', Gdańsk-[[JASIEŃ |Jasień]], ul. Kartuska 349. Jasień należał początkowo do parafii i [[KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU | kościoła św. Franciszka z Asyżu]] w [[EMAUS | Emaus]], w ramach której w 1958 roku uruchomiono filialny [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA | kościół św. Jana Chrzciciela]] w [[KIEŁPINO GÓRNE | Kiełpinie Górnym]], obejmujący także i to osiedle. W 1963 wyodrębniono dla Jasienia osobny wikariat w osobie ks. Jana Dziubana. Nabyto działkę i wybudowano niewielki dom mieszkalny–plebanię przy ul. Kartuskiej 398, w której garażu urządzono prowizoryczną kaplicę, poświęconą 12 XII 1970 przez przez [[KACZMAREK LECH, biskup gdański | bp Lecha Kaczmarka]]. W związku z rozbudową dzielnicy od 1972 podjęto starania o wybudowanie osobnego kościoła. Parafia pod wezwaniem bł. Doroty z Mątów erygowana została przez tego samego ordynariusza 15 VI 1979, obejmując początkowo także Kiełpino Górne. Po wyodrębnieniu kolejnych jednostek administracji kościelnej obecnie należą do niej „stary” i „nowy” Jasień, [[KIEŁPINEK | Kiełpinek]], osiedla Wiszące Ogrody i [[SZADÓŁKI | Szadółki]].<br/><br/> |
| − | + | 21 I 1980 zatwierdzono nową lokalizację kompleksu parafialnego przy ul. Kartuskiej 349. 3 V 1982 poświęcono plac pod budowę świątyni. Wzniesiono nową tymczasową kaplicę, uruchomioną w grudniu 1982. W kwietniu 1988, po otrzymaniu pozwolenia na budowę, rozpoczęto wznoszenie świątyni docelowej według projektu inż. architekta Henryka Dezora ([[ADALBERTUS-WERK | Adalbertus-Werk]] (Stowarzyszenie św. Wojciecha)). W budowę konstrukcji, zaprojektowanie dachu, aranżację wystroju wnętrza oraz dekoracje zewnętrznych elewacji zaangażowani byli ponadto inż. Józef Terlecki oraz inż. architekt Maria Żurek. Inwestycja uzyskała wsparcie ze strony dawnych mieszkańców Jasienia, skupionych we wspólnocie Kirchbauerein St. Dorothea von Montau z Düsseldorfu. W 1988 wykonano wykopy, w 1990 powstały fundamenty kościoła. W 1992 wylano strop dolnej części świątyni. W 1996 kościół otynkowano, wykonano także wieżę. W latach 1998–2001 całość przykryto dachem. Powstała wówczas także konstrukcja sufitu. W 2004 przeprowadzono prace wykończeniowe: wykonano oświetlenie wewnętrzne i zewnętrzne, chrzcielnicę, granitową posadzkę, elewację, ustawiono nowe ławki. Zakończono także prace związane z budową i wyposażeniem plebanii. W 2009 inwestycję zamknęły prace nad tzw. małą architekturą oraz wykonanie ogrodzenia. Pierwszą mszę w dolnym kościele odprawiono 24 XII 1994, w górnym w 2002. 25 VI 1995 abp [[GOCŁOWSKI TADEUSZ, arcybiskup gdański | Tadeusz Gocłowski]] wmurował w prezbiterium kamienie węgielne z miejsc związanych z życiem i kultem patronki (Mątów Wielkich, [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] w Gdańsku i Kwidzyna), a 1 VII 2007 dokonał uroczystej konsekracji kościoła.<br/><br/> | |
| − | Świątynia wzniesiona na planie kwadratu, w kształcie Namiotu Przymierza, oś nawy głównej kościoła górnego mieści w przekątnej: w północnym końcu prezbiterium i zakrystia z przyległą plebanią, w południowym główne wejście. W osi (przekątnej przeciwległej) znajdują się kaplice Jezusa Miłosiernego i Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Symbolikę świątyni, drogi prowadzącej ku spotkaniu z Bogiem, podkreśla doświetlenie wnętrza, układ ławek zbiegających się promieniście ku prezbiterium, sklepienie wznoszące się ku wieży w kulminacyjnym punkcie obiektu, nad ołtarzem. W prezbiterium | + | Świątynia wzniesiona na planie kwadratu, w kształcie Namiotu Przymierza, oś nawy głównej kościoła górnego mieści w przekątnej: w północnym końcu prezbiterium i zakrystia z przyległą plebanią, w południowym główne wejście. W osi (przekątnej przeciwległej) znajdują się kaplice Jezusa Miłosiernego i Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Symbolikę świątyni, drogi prowadzącej ku spotkaniu z Bogiem, podkreśla doświetlenie wnętrza, układ ławek zbiegających się promieniście ku prezbiterium, sklepienie wznoszące się ku wieży w kulminacyjnym punkcie obiektu, nad ołtarzem. W ścianie prezbiterium znajduje się tabernakulum, nad którym na belce tęczowej zawieszono krzyż. Ponad mensą ołtarzową oryginalny żyrandol w formie „drzewa życia”. W 2015 założono w oknie prezbiterium nowy witraż, symboliką nawiązujący do Trójcy Świętej. Po prawej stronie ołtarza umieszczono ośmiokątną chrzcielnicę z kopułą opatrzoną symbolem Ducha Świętego, gołębicą. Na ścianach bocznych prezbiterium obrazy: Matki Bożej Częstochowskiej po prawej, w sąsiedztwie chrzcielnicy. Po lewej – obraz bł. Doroty z Mątów. Kościół dolny o znacznie mniejszej kubaturze i skromniejszym wystroju służy natomiast jako obiekt pomocniczy do celów duszpasterskich. <br/><br/> |
| − | W parafii | + | W parafii działało i dziala szereg stowarzyszeń i grup religijnych, w tym obok tradycyjnych – Żywego Różańca, Caritas, Ruchu Rodzin Nazaretańskich, czy Domowego Kościoła – także zespół muzyczny „Dorotis” (1999), duszpasterstwo młodzieżowe „Namiot Spotkania”, Wspólnota Marana Tha, Szkoła Maryi, Wspólnota Krwi Chrystusa (od 2017), Bractwo św. Pawła (od 2018). Ukazuje się "Tygodnik Parafialny". W 2016 roku przed głównym wejściem do kościoła górnego ustawiono kamień z tablicą upamiętniającą pierwszego proboszcza, ks. Jana Dziubana, ustawiony w dwudziestą rocznicę jego śmierci. Parafia utrzymuje żywy kontakt ze wspólnotami, także z obszaru Niemiec, propagującymi kult bł. Doroty z Mątów. {{author: SK}} <br /><br /> |
{| class="tableGda" | {| class="tableGda" | ||
|- | |- | ||
| Linia 22: | Linia 22: | ||
|- | |- | ||
| 20 VII 1987 – 20 V 2010 | | 20 VII 1987 – 20 V 2010 | ||
| − | | ks. Bronisław Kabat | + | | ks. [[KABAT BRONISŁAW, proboszcz kościoła bł. Doroty z Mątów, patron parku | Bronisław Kabat]] |
|- | |- | ||
| − | | 30 VI 2010 – | + | | 30 VI 2010 – 2020 |
| ks. Zygmunt Słomski | | ks. Zygmunt Słomski | ||
| + | |- | ||
| + | | 1 VII 2020 – | ||
| + | | ks. Adam Kołkiewicz | ||
|- | |- | ||
| class="authorEgTab" | {{author: AGK}} | | class="authorEgTab" | {{author: AGK}} | ||
|} [[Category: Encyklopedia]][[Category: Przestrzeń miasta]] | |} [[Category: Encyklopedia]][[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 09:32, 2 gru 2023
KOŚCIÓŁ BŁ. DOROTY Z MĄTÓW, Gdańsk-Jasień, ul. Kartuska 349. Jasień należał początkowo do parafii i kościoła św. Franciszka z Asyżu w Emaus, w ramach której w 1958 roku uruchomiono filialny kościół św. Jana Chrzciciela w Kiełpinie Górnym, obejmujący także i to osiedle. W 1963 wyodrębniono dla Jasienia osobny wikariat w osobie ks. Jana Dziubana. Nabyto działkę i wybudowano niewielki dom mieszkalny–plebanię przy ul. Kartuskiej 398, w której garażu urządzono prowizoryczną kaplicę, poświęconą 12 XII 1970 przez przez bp Lecha Kaczmarka. W związku z rozbudową dzielnicy od 1972 podjęto starania o wybudowanie osobnego kościoła. Parafia pod wezwaniem bł. Doroty z Mątów erygowana została przez tego samego ordynariusza 15 VI 1979, obejmując początkowo także Kiełpino Górne. Po wyodrębnieniu kolejnych jednostek administracji kościelnej obecnie należą do niej „stary” i „nowy” Jasień, Kiełpinek, osiedla Wiszące Ogrody i Szadółki.
21 I 1980 zatwierdzono nową lokalizację kompleksu parafialnego przy ul. Kartuskiej 349. 3 V 1982 poświęcono plac pod budowę świątyni. Wzniesiono nową tymczasową kaplicę, uruchomioną w grudniu 1982. W kwietniu 1988, po otrzymaniu pozwolenia na budowę, rozpoczęto wznoszenie świątyni docelowej według projektu inż. architekta Henryka Dezora ( Adalbertus-Werk (Stowarzyszenie św. Wojciecha)). W budowę konstrukcji, zaprojektowanie dachu, aranżację wystroju wnętrza oraz dekoracje zewnętrznych elewacji zaangażowani byli ponadto inż. Józef Terlecki oraz inż. architekt Maria Żurek. Inwestycja uzyskała wsparcie ze strony dawnych mieszkańców Jasienia, skupionych we wspólnocie Kirchbauerein St. Dorothea von Montau z Düsseldorfu. W 1988 wykonano wykopy, w 1990 powstały fundamenty kościoła. W 1992 wylano strop dolnej części świątyni. W 1996 kościół otynkowano, wykonano także wieżę. W latach 1998–2001 całość przykryto dachem. Powstała wówczas także konstrukcja sufitu. W 2004 przeprowadzono prace wykończeniowe: wykonano oświetlenie wewnętrzne i zewnętrzne, chrzcielnicę, granitową posadzkę, elewację, ustawiono nowe ławki. Zakończono także prace związane z budową i wyposażeniem plebanii. W 2009 inwestycję zamknęły prace nad tzw. małą architekturą oraz wykonanie ogrodzenia. Pierwszą mszę w dolnym kościele odprawiono 24 XII 1994, w górnym w 2002. 25 VI 1995 abp Tadeusz Gocłowski wmurował w prezbiterium kamienie węgielne z miejsc związanych z życiem i kultem patronki (Mątów Wielkich, kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku i Kwidzyna), a 1 VII 2007 dokonał uroczystej konsekracji kościoła.
Świątynia wzniesiona na planie kwadratu, w kształcie Namiotu Przymierza, oś nawy głównej kościoła górnego mieści w przekątnej: w północnym końcu prezbiterium i zakrystia z przyległą plebanią, w południowym główne wejście. W osi (przekątnej przeciwległej) znajdują się kaplice Jezusa Miłosiernego i Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Symbolikę świątyni, drogi prowadzącej ku spotkaniu z Bogiem, podkreśla doświetlenie wnętrza, układ ławek zbiegających się promieniście ku prezbiterium, sklepienie wznoszące się ku wieży w kulminacyjnym punkcie obiektu, nad ołtarzem. W ścianie prezbiterium znajduje się tabernakulum, nad którym na belce tęczowej zawieszono krzyż. Ponad mensą ołtarzową oryginalny żyrandol w formie „drzewa życia”. W 2015 założono w oknie prezbiterium nowy witraż, symboliką nawiązujący do Trójcy Świętej. Po prawej stronie ołtarza umieszczono ośmiokątną chrzcielnicę z kopułą opatrzoną symbolem Ducha Świętego, gołębicą. Na ścianach bocznych prezbiterium obrazy: Matki Bożej Częstochowskiej po prawej, w sąsiedztwie chrzcielnicy. Po lewej – obraz bł. Doroty z Mątów. Kościół dolny o znacznie mniejszej kubaturze i skromniejszym wystroju służy natomiast jako obiekt pomocniczy do celów duszpasterskich.
W parafii działało i dziala szereg stowarzyszeń i grup religijnych, w tym obok tradycyjnych – Żywego Różańca, Caritas, Ruchu Rodzin Nazaretańskich, czy Domowego Kościoła – także zespół muzyczny „Dorotis” (1999), duszpasterstwo młodzieżowe „Namiot Spotkania”, Wspólnota Marana Tha, Szkoła Maryi, Wspólnota Krwi Chrystusa (od 2017), Bractwo św. Pawła (od 2018). Ukazuje się "Tygodnik Parafialny". W 2016 roku przed głównym wejściem do kościoła górnego ustawiono kamień z tablicą upamiętniającą pierwszego proboszcza, ks. Jana Dziubana, ustawiony w dwudziestą rocznicę jego śmierci. Parafia utrzymuje żywy kontakt ze wspólnotami, także z obszaru Niemiec, propagującymi kult bł. Doroty z Mątów.
| 1963–1980 | ks. Jan Dziuban (do 15 IX 1979 administrator) |
| 1980–1981 | ks. Janusz Wojnicki (wikariusz adiutor) |
| 1981–1987 | ks. Bogdan Kupka (wikariusz adiutor) |
| 20 VII 1987 – 20 V 2010 | ks. Bronisław Kabat |
| 30 VI 2010 – 2020 | ks. Zygmunt Słomski |
| 1 VII 2020 – | ks. Adam Kołkiewicz |
