HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA STOCZNI GDAŃSKIEJ

Aktualna wersja na dzień 18:21, 24 lis 2023

HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA STOCZNI GDAŃSKIEJ, ul. Jana z Kolna. Została otwarta 1 V 1956 w przebudowanej dawnej hali produkcyjnej (pierwotnie przeznaczonej do rozbiórki). Obliczona na 3000 miejsc (przy walkach bokserskich – na 4000), miała 65 m długości, 30 m szerokości, 9 m wysokości (do dźwigarów podtrzymujących konstrukcję dachu). Pierwszą odbywającą się tu imprezą sportową był rozegrany 8 V 1956 mecz bokserski Polska B – Anglia (wynik 12:8), pierwszą imprezą rozrywkową – „Hot jazz contra straight jazz” z 2 VI 1956, zorganizowana przez Polski Komitet Olimpijski rywalizacja zespołów z Polski i orkiestry Grand Hotelu w Sopocie, z udziałem jako sędziów między innymi Aleksego Antkiewicza, Zygmunta Chychły, Janusza Sidły. Stale korzystali z niej zawodnicy gdańskich klubów: Stali Gdańsk, następnie Polonii Gdańsk, Stoczniowca Gdańsk, Gwardii ( Wybrzeża), Kolejarza ( Gedanii).

Odbyły się tu imprezy polityczne (na przykład 30 VI 1956 centralna akademia z okazji Dni Morza; 28 VI 1958 centralna akademia z okazji Dnia Stoczniowca z udziałem I sekretarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Władysława Gomułki; 1 IX 1958 wiec gdańszczan pod hasłem „Nigdy więcej wojny”; 23 IX 1972 akademia z okazji 50-lecia ustawy Sejmu RP o budowie portu w Gdyni), artystyczne (między innymi 25 IX 1957 występ Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk”; 14 XII 1958 koncert Jana Kiepury i Marthy Eggerth; 14 II 1959 koncert Josephine Baker z Francji; 22 III 1961 Ymy Sumac z Peru; 20-22 X 1962, 25-28 V 1963, 6-7 IV 1964 Marina Mariniego z Włoch; 12 V 1962 Juliette Gréco z Francji; 25–26 V 1962 zespołu The Platters z USA; 18–19 IV 1963 Charles’a Aznavoura z Francji; 24-25 VII 1963 francuskiej piosenkarki Dalidy; 21 XI 1963 Paula Anki; 12 XI 1965 zespołu „The Animals”; 2–4 III 1966 Marleny Dietrich; ; 17 XII 1966 Anny German, Sławy Przybylskiej, Piotra Szczepanika; 15 III 1967 Ireny Santor; 21-22 II 1968 Udo Jürgensa; 15-17 VIII 1968 zespołu „No To Co”; 2-3 X 1968 Czerwonych Gitar; w latach 1961–1963 Międzynarodowy Festiwal Piosenki Polskiej (następnie w Sopocie)), sportowe (między innymi 11 i 12 XI 1956 mecze koszykówki Polska–Jugosławia 71:56 i 54:51; 2 X 1965 mecz bokserski Polska – NRD 10:10 zespołów młodzieżowych, 15 XI 1966 mecz bokserski Polska – Bułgaria 8:12; 15 i 16 II 1972 piłki ręcznej Polska – Czechosłowacja 17:22 i 11:12; 29-30 VI 1972 mecze piłki ręcznej Polska-Norwegia 17:15 i 6:14; 8 XI 1973 mecz koszykarski I rundy Pucharu Europy GKS Wybrzeże – Panathinaikos Ateny 87:70; 19 XII 1973 mecz piłki ręcznej w ramach eliminacji do MŚ Polska – Szwajcaria 25:16; 22 V 1980 spotkanie reprezentacji bokserskich Gdańsk – Leningrad 6:14; 7 VIII 1988 mecz taekwon-do Polska – KRLD 0,5:4,5; 10 II 1990 spotkanie reprezentacji bokserskich Gdańsk – Warszawa 8:12), rozrywkowe (na przykład 1–2 XII 1956 I Międzynarodowy Festiwal Sztuki Cyrkowej; 11–12 XII 1956 paryska rewia tańca na lodzie; 26 I 1957 wybory Miss Wybrzeża – zwyciężyła 19-letnia Zofia Sicińska; 16 VI 1957 wybory Miss Gdańska; 4 VIII 1957 wybory Miss Polski; także wybory Miss Wybrzeża w 1958). W latach 50. XX wieku w sezonie letnim, w wypadku niepogody, hala stanowiła rezerwowe miejsce dla imprez z Opery Leśnej w Sopocie (bilety do Opery sprzedawano od razu z uwzględnieniem ewentualnych miejsc w hali).

Dyrekcja Stoczni Gdańskiej w 1963 i 1964 zapowiadała „odzyskanie” hali na cele produkcyjne (tłumacząc to wzrostem stoczniowej produkcji i brakiem powierzchni produkcyjnej i magazynowej). Interweniowały w tej sprawie władze Gdańska, decyzję przekładano do czasu wybudowania przez miasto podobnego obiektu widowiskowo-sportowego.

2 I 1994 miejsce finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy pod kierunkiem Jerzego Owsiaka. Zniszczona podczas pożaru 24 XI 1994, w trakcie koncertu zespołu Golden Life, połączonego z transmisją TV z wręczenia nagród MTV, na który przyszło około 2 tysięcy słuchaczy. Pożar powstał wskutek podpalenia drewnianej trybuny przez nieustaloną osobę. Koncert rozpoczął się o godzinie 18, pożar zauważono o 20.55, o 21 w pomieszczeniu na II kondygnacji doszło do eksplozji. Z sześciu wyjść otwarte były tylko dwa (w tym jedno czasowo), wyłączono światło; osoby, które wydostały się na zewnątrz, wpadały na siatkę oddzielającą chodnik (2,5 m szerokości) od torów tramwajowych, co uniemożliwiło skuteczną akcję ratowniczą. O 21.14 runął dach hali. Ponieważ wydajność miejscowego wodociągu okazała się zbyt mała i nie dostarczał on wystarczającej ilości wody, do gaszenia ognia wykorzystano statek pożarniczy „Strażak” z Portowej Straży Pożarnej. Udało się nie dopuścić do rozprzestrzenienia ognia na sąsiednie obiekty stoczniowe. Sytuację opanowano 25 XI o 0.16, pożar ugaszono o 6.04. Śmierć poniosło siedem osób (trzy na miejscu, cztery zmarły w szpitalu), 282 uczestników zostało rannych, w tym ponad 100 ciężko. Hospitalizowani byli w 11 szpitalach. Z inicjatywy redakcji „Głosu Wybrzeża” imieniem Ryszarda Tomczaka, szefa agencji Securitas Service, który wyprowadził z płonącej hali kilkanaście osób i sam uległ śmiertelnym poparzeniom, nazwano ulicę w Gdańsku-Oruni.

Hali nie odbudowano. 17 XII 1994 zespół Golden Life, oddając hołd ofiarom pożaru, zaprezentował w Teatrze Muzycznym w Gdyni utwór 24 XI 94. Powszechnie znane słowa refrenu: „Życie choć piękne, tak kruche jest, wystarczy jedna chwila, by zgasić je”, umieszczono na pomniku Ofiar Pożaru, w miejscu dawnego głównego wejścia do hali. Za pomoc w rekonwalescencji rannych Medalem św. Wojciecha wyróżniono w 1997 Hansa Dietricha Paschmeyera, specjalistę chirurgii i traumatologii (za pomoc przy operacjach w klinice w Bremie), w 1998 Zbigniewa Dworaka, twórcę Amerykańsko-Polskiego Komitetu Pomocy Medycznej Polskim Dzieciom (z wadami serca) z USA (za bezinteresowne dostarczenie 5 m² skóry ludzkiej, zestawów operacyjnych i innego sprzętu medycznego). 8 VI 2010 Sąd Okręgowy w Gdańsku uznał winę zaniedbania i wydał wyrok w zawieszeniu na ówczesnego kierownika hali.

Zarządzeniem prezydenta Gdańska z 30 XII 1994 utworzono specjalne konto Urzędu Miejskiego w Gdańsku „Ofiarom pożaru”, 7 II 1995 uchwałą Rady Miasta Gdańska powołano komitet ds. zbiórki i podziału zebranych środków. Pierwszymi decyzjami postanowiono przeznaczyć uzyskane środki na potrzeby związane z leczeniem osób poparzonych oraz pomoc socjalną dla poszkodowanych (pierwszą ewidencją objęto 282 osoby). Komitet rozwiązano 14 XII 2021. Leczeniem osób poszkodowanych zajmowały się przede wszystkim Gdańskie Centrum Rehabilitacji (dr Bogumił Przeździak), Klinika Chirurgii Plastycznej i Leczenia Oparzeń Akademii Medycznej w Gdańsku (dr Hanna Tosińska-Okrój) oraz psycholog dr Bogusław Borys, w latach 1995–1998 dr Hans Paschmayer z kliniki Rolanda w Bremie bezpłatnie zoperował 18 osób zarówno w Niemczech jak i w Szpitalu Marynarki Wojennej w Gdańsku. BŚ