PIEŃKAWA ZDZISŁAW, konstruktor statków, żeglarz
| (Nie pokazano 23 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | {{author: AKU}} | + | [[File: Maria_i_Zdzisław_Pieńkawa.jpg | thumb| Maria i Zdzisław Pieńkawa]] |
| − | [[Category: | + | [[File: Zdzisław_Pieńkawa.jpg | thumb| Zdzisław Pieńkawa z córką Renatą i wnukiem Samuelem, Kanada 1994]] |
| + | '''ZDZISŁAW TADEUSZ PIEŃKAWA''' (16 II 1930 Otwock – 11 II 2000 Gdańsk), kapitan jachtowy żeglugi wielkiej, sędzia żeglarski klasy II, konstruktor statków, instruktor żeglarstwa. Syn Tadeusza (1905–1978) i Anny z domu Zakrzewskiej (1902–1990). W Gdańsku od 1946, absolwent klasy matematyczno-fizycznej [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, I | I Liceum Ogólnokształcącego]] (matura 1949). W 1954 absolwent Wydziału Budownictwa Okrętowego [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG) ze specjalizacją technologii budowy okrętów. W 1955 pracował jako asystent [[CZERWIŃSKI BRONISŁAW, prorektor Politechniki Gdańskiej | Bronisława Czerwińskiego]] (Katedra Matematyki Wydziału Mechanicznego) i [[PIEKARA BRUNON, adiunkt Politechniki Gdańskiej | Brunona Piekary]] (I Katedra Fizyki PG). <br/><br/> | ||
| + | Od 1948 należał do Morskiej Chorągwi Harcerskiej ([[HARCERSTWO | harcerstwo]]) i [[AKADEMICKI ZWIĄZEK MORSKI | Akademickiego Związku Morskiego]]. Od 1952 kierownik organizacyjny Zarządu Okręgowego Akademickiego Związku Sportowego (AZS). W 1954 zdobył tytuł Akademickiego Mistrza Polski w żeglarstwie lodowym. W latach 1955–1956 projektant w Dziale Głównego Technologa i główny specjalista ds. wodowania statków w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], 1956–1960 kierownik oddziału montażu kadłubów K-3 w zespole budującym jachty typu J-140 („Śmiały”, „Dar Opola”, [[OTAGO, jacht, patron ulicy | „Otago”]]), w 1960–1968 główny inżynier ds. budowy drobnicowców, również inżynier gwarancyjny. W 1957 uzyskał stopień jachtowego kapitana żeglugi wielkiej. Od 1960 członek [[JACHTKLUB STOCZNI GDAŃSKIEJ | Jachtklubu Stoczni Gdańskiej]], w latach 1960–1968 był kapitanem sportowym tego klubu i przewodniczącym komisji egzaminacyjnej. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1967–1968 przebywał na praktyce ONZ we Włoszech. W latach 1968–1973 był dyrektorem produkcji w Zjednoczeniu Przemysłu Okrętowego w Gdańsku, zajmował się głównie opracowywaniem systemu wodowania bocznego statków (konstrukcja pochylni dzięki zastosowanej metodzie zjazdu statku na rolkach okazała się niezawodna i tania w eksploatacji (pierwsze takie w gdańskich stoczniach mialo miejsce w 1956), otrzymał za nią Nagrodę Państwową I stopnia); odbył również zaoczny kurs handlu zagranicznego dla pracowników przemysłu. W latach 1973–1975 był Pomocnikiem Dyrektora Generalnego ds. Rozwoju Stoczni Gdańskiej. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1975–1982 przebywał w Stanach Zjednoczonych, był kierownikiem przedstawicielstwa [[CENTROMOR | Centromoru]] w Nowym Jorku, sprzedając polskie statki do Stanów Zjednoczonych, Kanady i Meksyku oraz z ramienia Komitetu Morskiego przy Konsulacie Generalnym PRL w Nowym Jorku zajmował się zapewnieniem udziału polskich jachtów w imprezach żeglarskich OSTAR ’76, Operacja Żagiel ’76, OSTAR ’80 i obchodach 200-lecia Stanów Zjednoczonych. <br/><br/> | ||
| + | W 1973 jako kapitan wystartował wraz z załogą na jachcie „Otago” (w tym 18-letnią córką Iwoną) w pierwszych regatach wokół Ziemi: ''Whitbread Round the World Race'', zajmując trzynaste miejsce. Za to osiągnięcie został uhonorowany Srebrnym Sekstansem [[REJS ROKU | Rejsu Roku]] 1974. Po zakończeniu rejsu przyjęty do Bractwa Kaphornowców, w którym od 1993 aż do śmierci był tzw. grotmasztem. W latach 80. XX wieku jako kapitan do wynajęcia pływał na jachtach motorowodnych „El Bravo II” i „El Bravo III” po Morzu Śródziemnym i Morzu Karaibskim, wokół zachodnich wybrzeży Ameryki Południowej. W początkach lat 90. pływał z młodzieżą na „Pogorii” na rejsach szkoleniowych. W latach 1994–1998 był wiceprzewodniczącym w The Sail Training Association of Poland. Był też członkiem jury nagrody Rejs Roku.<br/><br/> | ||
| + | Autor książki ''Żeglarski maraton'' (1976), opisującej udział w regatach dookoła świata ''Whitbread Round the World Race'', artykułów popularyzujących żeglarstwo w [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dzienniku Bałtyckim”]], [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosie Wybrzeża”]], „Morzu”, „Żaglach” i „Przeglądzie Morskim”. Tuż przed śmiercią współredagował książkę ''Pokłon Hornowi'' (2000), wydawaną na pamiątkę 25-lecia powstania Bractwa Kaphornowców.<br/><br/> | ||
| + | Wyróżniony honorową odznaką „Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego” (1958) oraz „Medalem za Szczególne Zasługi dla Żeglarstwa Polskiego” (1998). Żonaty był z Marią z domu Kamińską (ur. 1931), ojciec [[PIEŃKAWA IWONA, żeglarka | Iwony]] (1955–1975), Renaty (ur. 1958), absolwentki I LO w Gdańsku, Teachers College na Columbia University oraz SUNY at Stone Brook (Stone Brook University, New York, USA) i wykładowczyni Smith College (Northampton, Massachusetts, USA) oraz Kazimierza (ur. 1964), informatyka i menedżera IT. <br/><br/> | ||
| + | Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Od 2008 jego imię nosi ulica w Gdyni-Wiczlinie. 14 V 2016 odsłonięto poświęconą mu tablicę w Alei Żeglarstwa w Gdyni. {{author: AKU}} {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 17:59, 8 wrz 2024
ZDZISŁAW TADEUSZ PIEŃKAWA (16 II 1930 Otwock – 11 II 2000 Gdańsk), kapitan jachtowy żeglugi wielkiej, sędzia żeglarski klasy II, konstruktor statków, instruktor żeglarstwa. Syn Tadeusza (1905–1978) i Anny z domu Zakrzewskiej (1902–1990). W Gdańsku od 1946, absolwent klasy matematyczno-fizycznej I Liceum Ogólnokształcącego (matura 1949). W 1954 absolwent Wydziału Budownictwa Okrętowego Politechniki Gdańskiej (PG) ze specjalizacją technologii budowy okrętów. W 1955 pracował jako asystent Bronisława Czerwińskiego (Katedra Matematyki Wydziału Mechanicznego) i Brunona Piekary (I Katedra Fizyki PG).
Od 1948 należał do Morskiej Chorągwi Harcerskiej ( harcerstwo) i Akademickiego Związku Morskiego. Od 1952 kierownik organizacyjny Zarządu Okręgowego Akademickiego Związku Sportowego (AZS). W 1954 zdobył tytuł Akademickiego Mistrza Polski w żeglarstwie lodowym. W latach 1955–1956 projektant w Dziale Głównego Technologa i główny specjalista ds. wodowania statków w Stoczni Gdańskiej, 1956–1960 kierownik oddziału montażu kadłubów K-3 w zespole budującym jachty typu J-140 („Śmiały”, „Dar Opola”, „Otago”), w 1960–1968 główny inżynier ds. budowy drobnicowców, również inżynier gwarancyjny. W 1957 uzyskał stopień jachtowego kapitana żeglugi wielkiej. Od 1960 członek Jachtklubu Stoczni Gdańskiej, w latach 1960–1968 był kapitanem sportowym tego klubu i przewodniczącym komisji egzaminacyjnej.
W latach 1967–1968 przebywał na praktyce ONZ we Włoszech. W latach 1968–1973 był dyrektorem produkcji w Zjednoczeniu Przemysłu Okrętowego w Gdańsku, zajmował się głównie opracowywaniem systemu wodowania bocznego statków (konstrukcja pochylni dzięki zastosowanej metodzie zjazdu statku na rolkach okazała się niezawodna i tania w eksploatacji (pierwsze takie w gdańskich stoczniach mialo miejsce w 1956), otrzymał za nią Nagrodę Państwową I stopnia); odbył również zaoczny kurs handlu zagranicznego dla pracowników przemysłu. W latach 1973–1975 był Pomocnikiem Dyrektora Generalnego ds. Rozwoju Stoczni Gdańskiej.
W latach 1975–1982 przebywał w Stanach Zjednoczonych, był kierownikiem przedstawicielstwa Centromoru w Nowym Jorku, sprzedając polskie statki do Stanów Zjednoczonych, Kanady i Meksyku oraz z ramienia Komitetu Morskiego przy Konsulacie Generalnym PRL w Nowym Jorku zajmował się zapewnieniem udziału polskich jachtów w imprezach żeglarskich OSTAR ’76, Operacja Żagiel ’76, OSTAR ’80 i obchodach 200-lecia Stanów Zjednoczonych.
W 1973 jako kapitan wystartował wraz z załogą na jachcie „Otago” (w tym 18-letnią córką Iwoną) w pierwszych regatach wokół Ziemi: Whitbread Round the World Race, zajmując trzynaste miejsce. Za to osiągnięcie został uhonorowany Srebrnym Sekstansem Rejsu Roku 1974. Po zakończeniu rejsu przyjęty do Bractwa Kaphornowców, w którym od 1993 aż do śmierci był tzw. grotmasztem. W latach 80. XX wieku jako kapitan do wynajęcia pływał na jachtach motorowodnych „El Bravo II” i „El Bravo III” po Morzu Śródziemnym i Morzu Karaibskim, wokół zachodnich wybrzeży Ameryki Południowej. W początkach lat 90. pływał z młodzieżą na „Pogorii” na rejsach szkoleniowych. W latach 1994–1998 był wiceprzewodniczącym w The Sail Training Association of Poland. Był też członkiem jury nagrody Rejs Roku.
Autor książki Żeglarski maraton (1976), opisującej udział w regatach dookoła świata Whitbread Round the World Race, artykułów popularyzujących żeglarstwo w „Dzienniku Bałtyckim”, „Głosie Wybrzeża”, „Morzu”, „Żaglach” i „Przeglądzie Morskim”. Tuż przed śmiercią współredagował książkę Pokłon Hornowi (2000), wydawaną na pamiątkę 25-lecia powstania Bractwa Kaphornowców.
Wyróżniony honorową odznaką „Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego” (1958) oraz „Medalem za Szczególne Zasługi dla Żeglarstwa Polskiego” (1998). Żonaty był z Marią z domu Kamińską (ur. 1931), ojciec Iwony (1955–1975), Renaty (ur. 1958), absolwentki I LO w Gdańsku, Teachers College na Columbia University oraz SUNY at Stone Brook (Stone Brook University, New York, USA) i wykładowczyni Smith College (Northampton, Massachusetts, USA) oraz Kazimierza (ur. 1964), informatyka i menedżera IT.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Od 2008 jego imię nosi ulica w Gdyni-Wiczlinie. 14 V 2016 odsłonięto poświęconą mu tablicę w Alei Żeglarstwa w Gdyni.
