KOZŁOWSKI ANTONI, wykładowca Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''ANTONI KOZŁOWSKI''' (3 V 1890 Białystok – 28 XII 1955 Gdańsk), wykładowca [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z zakresu kotłów cieplnych i silników, pomp parowych. Syn Józefa (zm. 1913 Merwa, Ukraina) i Zofii z domu Cikockiej (zm. 1911 Taszkient). W 1907 | + | [[File:Antoni_Kozłowski.jpg|thumb|Z prawej Antoni Kozłowski, w środku [[GERLACH TADEUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej | Tadeusz Gerlach]], z lewej [[RYLKE ALEKSANDER, prorektor Politechniki Gdańskiej, patron ulicy | Aleksander Rylke]]]] |
| − | 18 IX 1939 aresztowany przez Niemców, zakładnik, wkrótce zwolniony. W czasie okupacji żołnierz Armii Krajowej w okręgu Lublin, zajmował się kolportażem i edycją prasy podziemnej, następnie pracował jako inspektor kotłów w Stowarzyszeniu Dozoru Technicznego w Warszawie. Od lutego do września 1945 zatrudniony na stanowisku zastępcy profesora i wykładowcy na Politechnice Warszawskiej, oddział w Lublinie. W Gdańsku od 1945 | + | |
| − | Twórca i współtwórca kilkudziesięciu projektów i ekspertyz dotyczących systemu grzewczego, kotłowni, maszyn parowych. Między innymi autor książki ''Maszynoznawstwo ogólne'' (1951). Posiadał uprawnienia rzeczoznawcy do spraw energetyki i ciepłownictwa dla zakładów przemysłowych, instytucji podległych zarządom miast, wojska i przemysłu zbrojeniowego. Od 1918 | + | '''ANTONI KOZŁOWSKI''' (3 V 1890 Białystok – 28 XII 1955 Gdańsk), wykładowca [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z zakresu kotłów cieplnych i silników, pomp parowych. Syn urzędnika pocztowego Józefa (zm. 1913 Merwa, Ukraina) i Zofii z domu Cikockiej (zm. 1911 Taszkient). W 1907 zdał maturę w Szkole Realnej w Charkowie. W latach 1908–1917 członek Koła Studentów Polaków w Petersburgu. W 1915 uzyskał absolutorium, w 1917 został absolwentem (inżynier mechanik I klasy) Instytutu Politechnicznego w Piotrogrodzie. W latach 1915–1916 pracował jako rewident w fabrykach broni, w 1916 w firmie Babcock and Wilcox Ltd w Piotrogrodzie, w okresie 1917–1920 był naczelnikiem Wydziału Budowy Maszyn w Radzie Gospodarczo-Ludowej, w 1920 naczelnikiem Wydziału Remontów w Taszkiencie, w Głównym Zarządzie Kolei oraz nauczycielem w Technikum Kolejowym w Aszchabadzie. Od 1921 w Białymstoku, w latach 1921–1927 pracował w Stowarzyszeniu Dozoru Kotłów w Warszawie jako inżynier rewident, następnie (1928–1939) był zastępcą dyrektora i kierownikiem oddziału Stowarzyszenia Dozoru Kotłów w Lublinie, który zorganizował. W okresie 1934–1939 członek lubelskiej Rady Miejskiej i przewodniczący Sodalicji Mariańskiej. <br/><br> |
| − | + | 18 IX 1939 aresztowany przez Niemców, zakładnik, wkrótce zwolniony. W czasie okupacji żołnierz Armii Krajowej w okręgu Lublin, zajmował się kolportażem i edycją prasy podziemnej, następnie pracował jako inspektor kotłów w Stowarzyszeniu Dozoru Technicznego w Warszawie. Od lutego do września 1945 zatrudniony na stanowisku zastępcy profesora i wykładowcy na Politechnice Warszawskiej, oddział w Lublinie. W Gdańsku od 1945. Był kierownikiem Katedry Kotłów Parowych oraz Zakładu Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa PG, w latach 1945–1947 kierownikiem Laboratorium Maszynowego. Od 1949 zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Jednocześnie w latach 1945–1950 pracował jako nauczyciel Państwowego Liceum Budownictwa Okrętowego ([[CONRADINUM | Conradinum]]), a przez rok (1949–1950) również w Szkole Inżynierskiej NOT. <br/><br> | |
| − | Po raz pierwszy żonaty ze Stanisławą z domu Mackiewicz (zm. 1924), miał z nią syna (1923–1924); po raz drugi | + | Twórca i współtwórca kilkudziesięciu projektów i ekspertyz dotyczących systemu grzewczego, kotłowni, maszyn parowych. Między innymi autor książki ''Maszynoznawstwo ogólne'' (1951). Posiadał uprawnienia rzeczoznawcy do spraw energetyki i ciepłownictwa dla zakładów przemysłowych, instytucji podległych zarządom miast, wojska i przemysłu zbrojeniowego. Od 1918 członek, a od 1935 wiceprezes Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich (SIMP). Przewodniczący i organizator gdańskiego oddziału SIMP-u (1946–1947). W latach 1945–1947 doradca techniczny Centralnego Zarządu Przemysłu Okrętowego i [[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczenia Stoczni Polskich]]. <br/><br> |
| + | Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1955) i Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955). Po raz pierwszy żonaty był od 1918 ze Stanisławą z domu Mackiewicz (zm. 1924), miał z nią syna (1923–1924); po raz drugi od 1925 z Anielą z domu Janowicz (1898–1978), ojciec [[KOZŁOWSKI JAN PRZEMYSŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej | Jana Przemysława Kozłowskiego]], profesora PG. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 239.<br/> | ||
| + | ''Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa'', red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 214. | ||
Aktualna wersja na dzień 22:57, 3 lip 2024
ANTONI KOZŁOWSKI (3 V 1890 Białystok – 28 XII 1955 Gdańsk), wykładowca Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z zakresu kotłów cieplnych i silników, pomp parowych. Syn urzędnika pocztowego Józefa (zm. 1913 Merwa, Ukraina) i Zofii z domu Cikockiej (zm. 1911 Taszkient). W 1907 zdał maturę w Szkole Realnej w Charkowie. W latach 1908–1917 członek Koła Studentów Polaków w Petersburgu. W 1915 uzyskał absolutorium, w 1917 został absolwentem (inżynier mechanik I klasy) Instytutu Politechnicznego w Piotrogrodzie. W latach 1915–1916 pracował jako rewident w fabrykach broni, w 1916 w firmie Babcock and Wilcox Ltd w Piotrogrodzie, w okresie 1917–1920 był naczelnikiem Wydziału Budowy Maszyn w Radzie Gospodarczo-Ludowej, w 1920 naczelnikiem Wydziału Remontów w Taszkiencie, w Głównym Zarządzie Kolei oraz nauczycielem w Technikum Kolejowym w Aszchabadzie. Od 1921 w Białymstoku, w latach 1921–1927 pracował w Stowarzyszeniu Dozoru Kotłów w Warszawie jako inżynier rewident, następnie (1928–1939) był zastępcą dyrektora i kierownikiem oddziału Stowarzyszenia Dozoru Kotłów w Lublinie, który zorganizował. W okresie 1934–1939 członek lubelskiej Rady Miejskiej i przewodniczący Sodalicji Mariańskiej.
18 IX 1939 aresztowany przez Niemców, zakładnik, wkrótce zwolniony. W czasie okupacji żołnierz Armii Krajowej w okręgu Lublin, zajmował się kolportażem i edycją prasy podziemnej, następnie pracował jako inspektor kotłów w Stowarzyszeniu Dozoru Technicznego w Warszawie. Od lutego do września 1945 zatrudniony na stanowisku zastępcy profesora i wykładowcy na Politechnice Warszawskiej, oddział w Lublinie. W Gdańsku od 1945. Był kierownikiem Katedry Kotłów Parowych oraz Zakładu Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa PG, w latach 1945–1947 kierownikiem Laboratorium Maszynowego. Od 1949 zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Jednocześnie w latach 1945–1950 pracował jako nauczyciel Państwowego Liceum Budownictwa Okrętowego ( Conradinum), a przez rok (1949–1950) również w Szkole Inżynierskiej NOT.
Twórca i współtwórca kilkudziesięciu projektów i ekspertyz dotyczących systemu grzewczego, kotłowni, maszyn parowych. Między innymi autor książki Maszynoznawstwo ogólne (1951). Posiadał uprawnienia rzeczoznawcy do spraw energetyki i ciepłownictwa dla zakładów przemysłowych, instytucji podległych zarządom miast, wojska i przemysłu zbrojeniowego. Od 1918 członek, a od 1935 wiceprezes Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich (SIMP). Przewodniczący i organizator gdańskiego oddziału SIMP-u (1946–1947). W latach 1945–1947 doradca techniczny Centralnego Zarządu Przemysłu Okrętowego i Zjednoczenia Stoczni Polskich.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1955) i Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955). Po raz pierwszy żonaty był od 1918 ze Stanisławą z domu Mackiewicz (zm. 1924), miał z nią syna (1923–1924); po raz drugi od 1925 z Anielą z domu Janowicz (1898–1978), ojciec Jana Przemysława Kozłowskiego, profesora PG. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 239.
Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa, red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 214.
