HAŁAGIDA IGOR, profesor Uniwersytetu Gdańskiego

Aktualna wersja na dzień 15:23, 4 cze 2024

Igor Hałagida

IGOR ANDRZEJ HAŁAGIDA (ur. 26 VII 1971 Gołdap), polski historyk narodowości ukraińskiej. Syn Bohdana i Marii z domu Horoszko. Ukończył szkołę podstawową w Baniach Mazurskich (1986) i IV Liceum Ogólnokształcące w Legnicy (1990). W 1996 absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Gdańskiego (UG). W latach 1996–2000 słuchacz Studium Doktoranckiego Historii UG, od 2000 doktor. W okresie 1998–2004 prowadził Pracownię Historyczno-Archiwalną w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Sopocie. Od 2001 pracownik naukowy Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku (w latach 2007–2015 kierownik Referatu Badań Naukowych). Równocześnie od 2004 pracownik naukowy Instytutu Historii UG, od 2009 doktor habilitowany (w okresie 2009–2010 na stanowisku adiunkta ze stopniem doktora habilitowanego, od 2010 profesora nadzwyczajnego UG), od 2015 profesor tytularny.

Badacz najnowszych dziejów Polski i Ukrainy, relacji polsko-ukraińskich, Kościołów wschodnich, aparatu represji w PRL oraz opozycji demokratycznej. Autor m.in. monografii: Ukraińcy na zachodnich i północnych ziemiach Polski 1947–1957 (2002), Prowokacja „Zenona”. Geneza, przebieg i skutki operacji MBP o kryptonimie „C-1” przeciwko banderowskiej frakcji OUN i wywiadowi brytyjskiemu (1950–1954) (2005), „Szpieg Watykanu”. Kapłan greckokatolicki ks. Bazyli Hrynyk (1896–1977) (2008), NSZZ „Solidarność” Regionu Słupskiego (1980–1990), t. 1: Szkice do monografii (2010), Między Moskwą, Warszawą i Watykanem. Dzieje Kościoła greckokatolickiego w Polsce w latach 1944–1970 (2013) oraz wydawca obszernych tomów źródeł: NSZZ „Solidarność” Regionu Słupskiego (1980–1990), t. 2: Dokumenty Komitetu Wojewódzkiego PZPR i Służby Bezpieczeństwa (2011), Odnowienie duszpasterstwa greckokatolickiego w Polsce 1956–1957 (dokumenty) (2011), Działania komunistycznych organów bezpieczeństwa przeciwko duchowieństwu greckokatolickiemu w Polsce (1944–1956). Dokumenty (2012), Duchowni greckokatoliccy i prawosławni w Centralnym Obozie Pracy w Jaworznie (1847–1949). Dokumenty i materiały (2012). Współautor Encyklopedii „Solidarności” oraz kilkutomowej syntezy NSZZ „Solidarność” 1980−1989 (t. 3: Polska północna, 2010, rozdział NSZZ „Solidarność” Region Słupski). Pod jego redakcją opublikowano prace zbiorowe W starej i nowej ojczyźnie. Mniejszości narodowe w Gdańsku po drugiej wojnie światowej (1997), System represji stalinowskich w Polsce 1944–1956. Represje w Marynarce Wojennej (2005), Szkice z dziejów NSZZ „Solidarność” na Pomorzu Nadwiślańskim i Kujawach (1980–1990) (2012), a także opracowanie „Trzynastego grudnia roku pamiętnego...”. Internowani w stanie wojennym z powodów politycznych z województw bydgoskiego, elbląskiego, gdańskiego, słupskiego, toruńskiego i włocławskiego (2011).

Wyniki swoich badań prezentował m.in. w Kijowie, Lwowie, Pradze, Rzymie, Toronto i Urbana-Champaign (University of Illinois). W 2013 przebywał jako profesor wizytujący na Ukraińskim Uniwersytecie Katolickim we Lwowie.

Od 1998 członek Polskiego Towarzystwa Historycznego (w latach 2009–2012 sekretarz Oddziału Gdańskiego), od 2004 członek założyciel Ukraińskiego Towarzystwa Historycznego w Polsce (od 2008 członek Komisji Rewizyjnej). W latach 2018–2021 członek Rady Naukowej Muzeum Gdańska.

Wyróżniony nagrodą „Memoria Iustorum – Pamięć Sprawiedliwych” (25 IX 2008) „w uznaniu zasług dla dialogu kulturowego, który służy budowaniu duchowej jedności Europy oraz umacnia wspólnotę wartości w środowisku znaczonym przez głębokie rany i konflikty” i odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1 VI 2015) za „zasługi w upamiętnianiu historii Polski”. BŚ