RUPERTI ANDREAS, proboszcz kościoła NMP
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''ANDREAS RUPERTI''' (zm. 22 VII 1447 Rzym), profesor teologii, | + | '''ANDREAS RUPERTI''' (zm. 22 VII 1447 Rzym), profesor teologii, proboszcz [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny w Gdańsku]]. Pochodził niewątpliwie z terenu Pomorza Gdańskiego. Jako „Andreas Ruperti de Danczk” zapisał się w semestrze letnim 1419 na uniwersytet w Lipsku. W 1433, jako „Andreas Ruperti von Prust”, był rektorem tego uniwersytetu. W 1435 jako doktor teologii immatrykulował się na uniwersytecie w Bolonii, zostając prokuratorem nacji niemieckiej. Dowodnie w latach 1436–1447 kilkakrotnie określany również jako profesor teologii.<br/><br/> |
| + | Po odbytych studiach wrócił do Prus i jako członek zakonu krzyżackiego w latach 1436–1438 był proboszczem kościoła parafialnego św. Janów w Starym Mieście Toruniu, działając także jako dyplomata krzyżacki. 27 XI 1436 magister sztuk wyzwolonych i kanonik w Preszburgu Kaspar Nayl, regulując dług zaciągnięty w Wiedniu w wysokości 60 florenów węgierskich, zwracał się do [[RADA MIEJSKA | Rady Miasta Gdańska]] o wydanie magistrowi nauk biblijnych Andreasowi Rupertiemu całej spuścizny po Gertrudzie Steyn, matce Kaspara, zmarłej w Gdańsku rok wcześniej. W latach 1438–1447 był proboszczem gdańskiego kościoła NMP. W tym okresie określany również jako kanonik chełmżyński, choć zapewne nie rezydował przy kościele katedralnym w Chełmży, przebywając raczej przy bogato uposażonym gdańskim kościele. Brany był pod uwagę jako następca biskupa Sambii Michaela Jungego.<br/><br/> | ||
| + | Podkreśla się niekiedy jego porywczy charakter. Stąd konflikty: w 1441 z Nikolausem Kobelau, plebanem gdańskiego [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny Aleksandryjskiej]], którego skarżył przed soborem w Bazylei, i w 1443 z władzami [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta Gdańska]], w którym to sporze uzyskał nawet mandat zabraniający mieszania się Rady w sprawy majątku kościelnego parafii NMP.<br/><br/> | ||
| + | Jako aktywny dyplomata krzyżacki prowadził m.in. rokowania o Nową Marchię, był w składzie sądu polubownego rozstrzygającego sprawę Skolimów, uczestniczył z wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego w zjeździe we Frankfurcie nad Menem; z misjami dyplomatycznymi był także w Wiedniu i Salzburgu. Od połowy 1446 piastował też urząd prokuratora zakonu krzyżackiego przy kurii papieskiej oraz kasztelana na rzymskim Zamku Świętego Anioła (Engelsburg). {{author: RK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 09:13, 20 lis 2023
ANDREAS RUPERTI (zm. 22 VII 1447 Rzym), profesor teologii, proboszcz kościoła Najświętszej Marii Panny w Gdańsku. Pochodził niewątpliwie z terenu Pomorza Gdańskiego. Jako „Andreas Ruperti de Danczk” zapisał się w semestrze letnim 1419 na uniwersytet w Lipsku. W 1433, jako „Andreas Ruperti von Prust”, był rektorem tego uniwersytetu. W 1435 jako doktor teologii immatrykulował się na uniwersytecie w Bolonii, zostając prokuratorem nacji niemieckiej. Dowodnie w latach 1436–1447 kilkakrotnie określany również jako profesor teologii.
Po odbytych studiach wrócił do Prus i jako członek zakonu krzyżackiego w latach 1436–1438 był proboszczem kościoła parafialnego św. Janów w Starym Mieście Toruniu, działając także jako dyplomata krzyżacki. 27 XI 1436 magister sztuk wyzwolonych i kanonik w Preszburgu Kaspar Nayl, regulując dług zaciągnięty w Wiedniu w wysokości 60 florenów węgierskich, zwracał się do Rady Miasta Gdańska o wydanie magistrowi nauk biblijnych Andreasowi Rupertiemu całej spuścizny po Gertrudzie Steyn, matce Kaspara, zmarłej w Gdańsku rok wcześniej. W latach 1438–1447 był proboszczem gdańskiego kościoła NMP. W tym okresie określany również jako kanonik chełmżyński, choć zapewne nie rezydował przy kościele katedralnym w Chełmży, przebywając raczej przy bogato uposażonym gdańskim kościele. Brany był pod uwagę jako następca biskupa Sambii Michaela Jungego.
Podkreśla się niekiedy jego porywczy charakter. Stąd konflikty: w 1441 z Nikolausem Kobelau, plebanem gdańskiego kościoła św. Katarzyny Aleksandryjskiej, którego skarżył przed soborem w Bazylei, i w 1443 z władzami Głównego Miasta Gdańska, w którym to sporze uzyskał nawet mandat zabraniający mieszania się Rady w sprawy majątku kościelnego parafii NMP.
Jako aktywny dyplomata krzyżacki prowadził m.in. rokowania o Nową Marchię, był w składzie sądu polubownego rozstrzygającego sprawę Skolimów, uczestniczył z wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego w zjeździe we Frankfurcie nad Menem; z misjami dyplomatycznymi był także w Wiedniu i Salzburgu. Od połowy 1446 piastował też urząd prokuratora zakonu krzyżackiego przy kurii papieskiej oraz kasztelana na rzymskim Zamku Świętego Anioła (Engelsburg).
