MINKIEWICZ WITOLD, architekt, pracownik Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 18 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''WITOLD MINKIEWICZ''' (17 VI 1880 Irkuck – 27 I 1961 Gdańsk), architekt. Syn zesłańców, ukończył szkołę realną w Tobolsku. W latach | + | [[File:Pracownia_konserwatorska__Jana_Borowskiego.jpg |thumb| Członkowie pracowni konserwatorskiej w Gdańsku, stoją od lewej: Wojciech Zalewski, Witold Minkiewicz, [[MACUR KAZIMIERZ, architekt | Kazimierz Macur]], Zbigniew Kapałka, Teodor Hoppe; siedzą od lewej: "Toluś" Żyngiel, Józef Cofta, Józef Chrzanowicz, [[MACUR ANDRZEJ STANISŁAW, architekt, konserwator zabytków| Andrzej Macur]], L. Ostaszewski, [[LELEWICZ KAZIMIERZ, fotografik | Kazimierz Lelewicz]], 1948]] |
| + | [[File:Nagrobek_Witolda_Minkiewicza.jpg|thumb|Nagrobek Witolda Minkiewicza]] | ||
| + | '''WITOLD MINKIEWICZ''' (17 VI 1880 Irkuck – 27 I 1961 Gdańsk), architekt, konserwator, pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn zesłańców, Józefa i Romany z domu Ciesielskiej, ukończył szkołę realną w Tobolsku. W latach 1900–1901 uczył się najpierw w Instytucie Politechnicznym Warszawie (studia inżynieryjno-budowlane), po zakazie władz carskich pobytu w Warszawie od 1901 do 1908 studiował na Wydziale Architektury Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Od 1908 do 1919 zatrudniony był w Katedrze Budownictwa Utylitarnego lwowskiej Szkole Politechnicznej, jednocześnie w latach 1910–1914 był wykładowcą w lwowskiej Państwowej Szkole Przemysłowej. Podczas I wojny światowej, od 1915 do 1919 służył w oddziałach technicznych Armii Austro-Węgier. W 1920 uczestnik obrony Lwowa w 1920 i wojny polsko-rosyjskiej.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1920–1939 pracował na Politechnice Lwowskiej (dawnej Szkole Politechnicznej), w 1920 profesor nadzwyczajny, od 1925 profesor zwyczajny, w latach 1920–1939 kierownik Katedry Architektury Monumentalnej i Form Architektonicznych, w 1923–1924 i 1926–1927 dziekan Wydziału Architektury, prodziekan 1921–1923 i 1927–1930, rektor w 1930–1931. Od 1938 członek-korespondent Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. Radnym miasta Lwowa i członek miejskiej komisji konserwatorskiej. Członek komitetu założycielskiego (1924) i komitetu redakcyjnego pisma „Architektura i Budownictwo”.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1939–1941 profesor w Lwowskim Instytucie Politechnicznym, od 1941 doktor nauk technicznych, wykładał także na tajnych kursach. W lutym 1945 aresztowany przez NKWD i zesłany do Krasnodonu w Donbasie. W czerwcu 1945 zwolniony, wyjechał w 1946 ze Lwowa do Krakowa, skąd skierowany został przez Ośrodek Dyspozycji Nauki do Gdańska .<br/><br/> | ||
| + | W Gdańsku w latach 1946–1960 kierownik Katedry Architektury Monumentalnej na [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Architektury PG]]. Z mianowania przez rektora [[TURSKI STANISŁAW, rektor Politechniki Gdańskiej | Stanisława Turskiego]] projektant odbudowy (Gmach Główny, 1947–1953) i rozbudowę uczelni. W latach 1947–1951 kierował odnową Zamku Królewskiego na Wawelu, w 1948 opracował pierwsze plany odbudowania gmachu [[TEATR WYBRZEŻE | Teatru Wybrzeże]]. Na emeryturę przeszedł w 1960.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1938–1939 członek korespondent Akademii Nauk Technicznych (od 1939 Polskiej Akademii Nauk Technicznych) w Warszawie, od 1955 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, od 1956 członkiem rzeczywistym. W 1938 doktor honoris causa | ||
| + | Politechniki Lwowskiej, w 1960 doktor honoris causa PG.<br/><br/> | ||
| + | Uhonorowany m.in. Srebrnym Medalem Ministerstwa Robót Publicznych Francji (1923), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1938), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1956), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1972). Żonaty był z malarką Zofią Albinowską. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | Andrzejewski Marek, ''Minkiewicz Witold'', w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 3, Gdańsk 1997, s. 227-288.<br/> | ||
| + | Brzozowski Stanisław M., ''Minkiewicz Witold'', w: Polski Słownik Biograficzny, t. 21, 1976, s. 298-299.<br/> | ||
| + | Cielątkowska Romana, ''Architekt Witold Minkiewicz – profesor Politechniki Gdańskiej i Lwowskiej'', „Pismo PG”, nr 7, 1994, s. 10-12.<br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 391. <br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 19:55, 5 lip 2024
WITOLD MINKIEWICZ (17 VI 1880 Irkuck – 27 I 1961 Gdańsk), architekt, konserwator, pracownik Politechniki Gdańskiej (PG). Syn zesłańców, Józefa i Romany z domu Ciesielskiej, ukończył szkołę realną w Tobolsku. W latach 1900–1901 uczył się najpierw w Instytucie Politechnicznym Warszawie (studia inżynieryjno-budowlane), po zakazie władz carskich pobytu w Warszawie od 1901 do 1908 studiował na Wydziale Architektury Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Od 1908 do 1919 zatrudniony był w Katedrze Budownictwa Utylitarnego lwowskiej Szkole Politechnicznej, jednocześnie w latach 1910–1914 był wykładowcą w lwowskiej Państwowej Szkole Przemysłowej. Podczas I wojny światowej, od 1915 do 1919 służył w oddziałach technicznych Armii Austro-Węgier. W 1920 uczestnik obrony Lwowa w 1920 i wojny polsko-rosyjskiej.
W latach 1920–1939 pracował na Politechnice Lwowskiej (dawnej Szkole Politechnicznej), w 1920 profesor nadzwyczajny, od 1925 profesor zwyczajny, w latach 1920–1939 kierownik Katedry Architektury Monumentalnej i Form Architektonicznych, w 1923–1924 i 1926–1927 dziekan Wydziału Architektury, prodziekan 1921–1923 i 1927–1930, rektor w 1930–1931. Od 1938 członek-korespondent Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. Radnym miasta Lwowa i członek miejskiej komisji konserwatorskiej. Członek komitetu założycielskiego (1924) i komitetu redakcyjnego pisma „Architektura i Budownictwo”.
W latach 1939–1941 profesor w Lwowskim Instytucie Politechnicznym, od 1941 doktor nauk technicznych, wykładał także na tajnych kursach. W lutym 1945 aresztowany przez NKWD i zesłany do Krasnodonu w Donbasie. W czerwcu 1945 zwolniony, wyjechał w 1946 ze Lwowa do Krakowa, skąd skierowany został przez Ośrodek Dyspozycji Nauki do Gdańska .
W Gdańsku w latach 1946–1960 kierownik Katedry Architektury Monumentalnej na Wydziale Architektury PG. Z mianowania przez rektora Stanisława Turskiego projektant odbudowy (Gmach Główny, 1947–1953) i rozbudowę uczelni. W latach 1947–1951 kierował odnową Zamku Królewskiego na Wawelu, w 1948 opracował pierwsze plany odbudowania gmachu Teatru Wybrzeże. Na emeryturę przeszedł w 1960.
W latach 1938–1939 członek korespondent Akademii Nauk Technicznych (od 1939 Polskiej Akademii Nauk Technicznych) w Warszawie, od 1955 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, od 1956 członkiem rzeczywistym. W 1938 doktor honoris causa
Politechniki Lwowskiej, w 1960 doktor honoris causa PG.
Uhonorowany m.in. Srebrnym Medalem Ministerstwa Robót Publicznych Francji (1923), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1938), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1956), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1972). Żonaty był z malarką Zofią Albinowską. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Andrzejewski Marek, Minkiewicz Witold, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 3, Gdańsk 1997, s. 227-288.
Brzozowski Stanisław M., Minkiewicz Witold, w: Polski Słownik Biograficzny, t. 21, 1976, s. 298-299.
Cielątkowska Romana, Architekt Witold Minkiewicz – profesor Politechniki Gdańskiej i Lwowskiej, „Pismo PG”, nr 7, 1994, s. 10-12.
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 391.
