KWAŚNY ZDZISŁAW, konserwator zabytków
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ZDZISŁAW KWAŚNY''' (12 VIII 1919 Nowe Miasto | + | '''ZDZISŁAW KWAŚNY''' (12 VIII 1919 Nowe Miasto (obecnie Ukraina) – 4 XII 1979 Gdańsk), konserwator. Syn robotnika budowlanego Franciszka i Bronisławy z domu Ekiert. Uczył się w szkołach średnich w Przemyślu i w Grudziądzu, gdzie w 1938 uzyskał maturę. W 1939 odbywał służbę w Wojsku Polskim, w Grudziądzu i w Kołomyi. Ranny w kampanii wrześniowej. Po ucieczce z niewoli przyjechał do Przemyśla, gdzie pracował jako robotnik przeładunkowy (1939-1941), następnie jako pomoc biurowa w warsztatach samochodowych (1941-1943) i fotograf uliczny (1943–1944). Działał w szeregach Armii Krajowej. W początkach 1945 wstąpił ochotniczo do wojska, do maja uczył się w Oficerskiej Szkoły Saperów.<br/><br/> |
| + | W Gdańsku w latach 1945–1950 pracował jako technik budowlany w Dziale Budynków Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, na własny użytek sporządzanie fotograficzną dokumentację zniszczeń miasta. W latach 1948–1952 studiował na Wydziale Architektury w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej Politechniki Gdańskiej, [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Od 1952 w Pracowni Konserwacji Zabytków stworzonej przez prof. [[BOROWSKI JAN, architekt, konserwator zabytków | Jana Borowskiego]], w latach 1955–1961 pierwszy po II wojnie światowej Konserwator Zabytków Miasta Gdańska. Sprawował nadzór konserwatorski nad odbudową [[WIELKA ZBROJOWNIA | Wielkiej Zbrojowni]], [[BASZTA JACEK | Baszty Jacek]] i [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]]. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1952–1957 zatrudniony był także jako kontraktowy wykładowca, następnie jako asystent, na [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Architektury PG]]. W latach 1955-1960 był miejskim konserwatorem zabytków. Od 1962 kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, do 1965 równocześnie główny specjalista w Okręgowej Dyrekcji Inwestycji Miejskich (ODIM) nr 1 oraz w Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych. W 1964–1970 pełnomocnik do spraw odbudowy Ratusza Głównego Miasta, do przejścia na rentę w 1976 w ODIM nr 1. Brał udział w odbudowie [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]], rekonstrukcji sklepień, odnalezieniu i konserwacji krat [[FONTANNA NEPTUNA | fontanny Neptuna]], zabezpieczania murów [[DOM TOWARZYSTWA PRZYRODNICZEGO | Domu Towarzystwa Przyrodniczego]]. <br/><br/> | ||
| + | Żonaty był z Heleną z domu Ochalik, ojciec Bogusława i Marty. Pochowany ma [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: CzB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 20:01, 11 gru 2022
ZDZISŁAW KWAŚNY (12 VIII 1919 Nowe Miasto (obecnie Ukraina) – 4 XII 1979 Gdańsk), konserwator. Syn robotnika budowlanego Franciszka i Bronisławy z domu Ekiert. Uczył się w szkołach średnich w Przemyślu i w Grudziądzu, gdzie w 1938 uzyskał maturę. W 1939 odbywał służbę w Wojsku Polskim, w Grudziądzu i w Kołomyi. Ranny w kampanii wrześniowej. Po ucieczce z niewoli przyjechał do Przemyśla, gdzie pracował jako robotnik przeładunkowy (1939-1941), następnie jako pomoc biurowa w warsztatach samochodowych (1941-1943) i fotograf uliczny (1943–1944). Działał w szeregach Armii Krajowej. W początkach 1945 wstąpił ochotniczo do wojska, do maja uczył się w Oficerskiej Szkoły Saperów.
W Gdańsku w latach 1945–1950 pracował jako technik budowlany w Dziale Budynków Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, na własny użytek sporządzanie fotograficzną dokumentację zniszczeń miasta. W latach 1948–1952 studiował na Wydziale Architektury w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej Politechniki Gdańskiej, Politechniki Gdańskiej (PG). Od 1952 w Pracowni Konserwacji Zabytków stworzonej przez prof. Jana Borowskiego, w latach 1955–1961 pierwszy po II wojnie światowej Konserwator Zabytków Miasta Gdańska. Sprawował nadzór konserwatorski nad odbudową Wielkiej Zbrojowni, Baszty Jacek i Ratusza Głównego Miasta.
W latach 1952–1957 zatrudniony był także jako kontraktowy wykładowca, następnie jako asystent, na Wydziale Architektury PG. W latach 1955-1960 był miejskim konserwatorem zabytków. Od 1962 kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, do 1965 równocześnie główny specjalista w Okręgowej Dyrekcji Inwestycji Miejskich (ODIM) nr 1 oraz w Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych. W 1964–1970 pełnomocnik do spraw odbudowy Ratusza Głównego Miasta, do przejścia na rentę w 1976 w ODIM nr 1. Brał udział w odbudowie kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, rekonstrukcji sklepień, odnalezieniu i konserwacji krat fontanny Neptuna, zabezpieczania murów Domu Towarzystwa Przyrodniczego.
Żonaty był z Heleną z domu Ochalik, ojciec Bogusława i Marty. Pochowany ma cmentarzu Srebrzysko.
