JEZIORO KARAŚ
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''JEZIORO KARAŚ''', w [[REZERWATY PRZYRODY | rezerwacie przyrody]] Ptasi Raj. Nazwę zawdzięcza jednemu z gatunków występujących tu ryb. | + | [[File: 1_Jezioro_Karaś.jpg |thumb| Jezioro Karaś jako „Grzęzawisko” (Bruch), 1871 ]] |
| + | [[File: Jezioro_Karaś.jpg |thumb| Jezioro Karaś na współczesnej mapie Gdańska]] | ||
| + | |||
| + | '''JEZIORO KARAŚ''', w [[REZERWATY PRZYRODY | rezerwacie przyrody]] Ptasi Raj. Nazwę zawdzięcza jednemu z gatunków występujących tu ryb. Po przerwaniu się rzeki [[WISŁA |Wisły]] 20 II 1840 nowym korytem do morza, brzeg morski ukształtował się w tym miejscu ukośnie, z południowego zachodu na północny wschód, oddzielony starymi wydmami od ocalałych zabudowań [[GÓRKI WSCHODNIE | Górek Wschodnich]]. Na mapie z 1842 zaznaczono trójkątną zatokę, oddzieloną od morza podłużną ławicą, przyrośniętą na wschodnim końcu do lądu. Mapa z 1855 ukazuje zaś jezioro już całkowicie uformowane. Było mniejsze niż zatoka, z której powstało, ale zachowało jej trójkątny kształt (w tym czasie leżące później na północ Jezioro Messyńskie ([[JEZIORO PTASI RAJ | Jezior Ptasi Raj]]) jeszcze nie zaczęło się tworzyć). Nowe jezioro od początku zarastało, po 1871 zamieniło się w zarośnięte „Grzęzawisko” (Bruch). Począwszy od 1893 odzyskało dawne rozmiary i kształt. Od 1901 nosiło nazwę Staw Karasi (Karauschen Teich), po 1945 polskim odpowiednikiem było jezioro Karaski. {{author: AJ}} <br/><br/> | ||
| + | Obecnie połączone powierzchniowo z Jeziorem Ptasi Raj systemem kanałów melioracyjnych o łącznej długości 1630 m i średniej szerokości 0,5 m. Powierzchnia wynosi 8,8 ha, głębokość średnia i maksymalna odpowiednio 0,7 i 2,5 m, objętość 60,5 tysięcy m³. Wydziela się w nim dwa akweny: zachodni i wschodni. Pierwszy, odznaczający się powierzchnią na poziomie około 70% całkowitej powierzchni zbiornika, charakteryzuje się niewielkimi głębokościami, nieprzekraczającymi 1,1 m. Układ izobat jest wyrównany. Drugi akwen ma wyraźnie podłużny kształt i zajmuje około 30% całkowitej powierzchni. Układ izobat jest zagęszczony i właściwie niemal u samego brzegu osiąga swoją maksymalną głębokość, tj. 2,5 m. Granicę między akwenami stanowi wyraźne przewężenie w kształcie jeziora, gdzie głębokości wynoszą około 60 cm. Płyciznę porastają trzciny, szczególnie w okresie letnim, przez co zauważalna jest linia dzieląca zbiorniki. Kwestią czasu wydaje się rozczłonkowanie jeziora na dwa odrębne akweny. {{author: RC}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Środowisko i przyroda]] [[Category: Środowisko i przyroda]] | ||
Aktualna wersja na dzień 17:00, 16 kwi 2024
JEZIORO KARAŚ, w rezerwacie przyrody Ptasi Raj. Nazwę zawdzięcza jednemu z gatunków występujących tu ryb. Po przerwaniu się rzeki Wisły 20 II 1840 nowym korytem do morza, brzeg morski ukształtował się w tym miejscu ukośnie, z południowego zachodu na północny wschód, oddzielony starymi wydmami od ocalałych zabudowań Górek Wschodnich. Na mapie z 1842 zaznaczono trójkątną zatokę, oddzieloną od morza podłużną ławicą, przyrośniętą na wschodnim końcu do lądu. Mapa z 1855 ukazuje zaś jezioro już całkowicie uformowane. Było mniejsze niż zatoka, z której powstało, ale zachowało jej trójkątny kształt (w tym czasie leżące później na północ Jezioro Messyńskie ( Jezior Ptasi Raj) jeszcze nie zaczęło się tworzyć). Nowe jezioro od początku zarastało, po 1871 zamieniło się w zarośnięte „Grzęzawisko” (Bruch). Począwszy od 1893 odzyskało dawne rozmiary i kształt. Od 1901 nosiło nazwę Staw Karasi (Karauschen Teich), po 1945 polskim odpowiednikiem było jezioro Karaski.
Obecnie połączone powierzchniowo z Jeziorem Ptasi Raj systemem kanałów melioracyjnych o łącznej długości 1630 m i średniej szerokości 0,5 m. Powierzchnia wynosi 8,8 ha, głębokość średnia i maksymalna odpowiednio 0,7 i 2,5 m, objętość 60,5 tysięcy m³. Wydziela się w nim dwa akweny: zachodni i wschodni. Pierwszy, odznaczający się powierzchnią na poziomie około 70% całkowitej powierzchni zbiornika, charakteryzuje się niewielkimi głębokościami, nieprzekraczającymi 1,1 m. Układ izobat jest wyrównany. Drugi akwen ma wyraźnie podłużny kształt i zajmuje około 30% całkowitej powierzchni. Układ izobat jest zagęszczony i właściwie niemal u samego brzegu osiąga swoją maksymalną głębokość, tj. 2,5 m. Granicę między akwenami stanowi wyraźne przewężenie w kształcie jeziora, gdzie głębokości wynoszą około 60 cm. Płyciznę porastają trzciny, szczególnie w okresie letnim, przez co zauważalna jest linia dzieląca zbiorniki. Kwestią czasu wydaje się rozczłonkowanie jeziora na dwa odrębne akweny.
