DUŃSKA-KRZESIŃSKA ELŻBIETA, lekkoatletka, olimpijczyk
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| (Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File: Elżbieta_Duńska-Krzesińska.jpg |thumb| Elżbieta Duńska–Krzesińska, 2011]] |
| − | '''ELŻBIETA DUŃSKA-KRZESIŃSKA''' ( | + | |
| + | '''ELŻBIETA DUŃSKA-KRZESIŃSKA''' (11 XI 1934 Warszawa – 29 XII 2015 Warszawa), lekkoatletka: skoczkini w dal, wieloboistka, trenerka. Absolwentka Liceum im. Kazimierza Jagiellończyka w Elblągu (pierwsze treningi) oraz w 1963 roku [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] (lekarz stomatolog), w 1968 zaocznych studiów trenerskich Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Poznaniu.<br/><br/> | ||
| + | Zawodniczka Spójni Gdańsk (1949–1956), LKS Sopot (1957–1960), KLA Sopot – Spójni Gdańsk (1961–1963), Skry Warszawa (1964). Jako studentka startowała w Akademickich Mistrzostwach Świata w latach 1951, 1954 (wygrała skok w dal i pięciobój) i 1955 oraz na Uniwersjadzie w 1959 (złoty medal w skoku w dal i brązowy w biegu przez płotki na dystansie 80 m) i w 1961 roku. W latach 1953–1963 dwudziestopięciokrotna reprezentantka Polski w meczach międzypaństwowych (30 startów, 14 zwycięstw indywidualnych). Dwunaste miejsce na igrzyskach olimpijskich (IO) w roku 1952 w Helsinkach w skoku w dal, złoty medal na igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne („Złota Ela”, pierwszy polski złoty medal na IO po II wojnie światowej w lekkoatletyce i drugi ogółem po sukcesie [[CHYCHŁA ZYGMUNT, bokser, olimpijczyk, honorowy obywatel Gdańska | Zygmunta Chychły]] w 1952), srebrny na igrzyskach olimpijskich w 1960 roku w Rzymie ([[OLIMPIJCZYCY GDAŃSCY | olimpijczycy gdańscy]]). Trzecie miejsce na mistrzostwach Europy w 1954 (Berno), wicemistrzyni Europy w 1962 (Belgrad), a w roku 1956 rekordzistka świata (6,35 m, taki sam wynik uzyskała w Melbourne). Ośmiokrotna mistrzyni Polski w skoku w dal (1952, 1953, 1954, 1957, 1959, 1962 i 1963), dwukrotna w pięcioboju (1953, 1962), mistrzyni w biegu na 80 m (1957). 29 VII 1989 na mistrzostwach świata weteranów w Eugene zdobyła znów złoty medal i ustanowiła rekord świata w skoku w dal wynikiem 4,60 m. <br/><br/> | ||
| + | Trzykrotnie (1954, 1956, 1960) wygrywała plebiscyt [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] na najlepszego sportowca województwa gdańskiego, w 1956 roku zwyciężczyni plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszego sportowca roku w Polsce. Od 1981 roku w Wielkiej Brytanii, od 1982 wraz z mężem (od 1 I 1955) [[KRZESIŃSKI ANDRZEJ LECH, lekkoatleta, olimpijczyk, trener |Andrzejem Krzesińskim]], tyczkarzem, olimpijczykiem z Rzymu i trenerem, mieszkała w Eugene w Oregonie (USA), gdzie oboje pracowali jako trenerzy. Trenowała między innymi Judy Brown-King (srebrny medal w biegu na 400 m ppł na IO w Los Angeles 1984) i Cindy Greiner (8. miejsce w siedmioboju na IO w Seulu 1988). W 2003 zamieszkała w Warszawie.<br/><br/> | ||
| + | W 1994 roku opublikowała wspomnienia ''Zamiatanie warkoczem''. W 1957 była jedną z jurorek pierwszego po II wojnie światowej konkursu Miss Polonia z finałem w [[HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA STOCZNI GDAŃSKIEJ | Hali Widowisko-Sportowej Stoczni Gdańskiej]]. Po IO w Melbourne ukazał się znaczek pocztowy Poczty Polskiej z jej podobizną. W 2001 została honorowym obywatelem Sopotu. Odznaczona między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2011 uhonorowana Medalem Prezydenta Miasta Gdańska, w 2018 medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu”.<br/><br/> | ||
| + | Zmarła po długiej chorobie. Pochowana 13 I 2016 w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 19:26, 8 gru 2022
ELŻBIETA DUŃSKA-KRZESIŃSKA (11 XI 1934 Warszawa – 29 XII 2015 Warszawa), lekkoatletka: skoczkini w dal, wieloboistka, trenerka. Absolwentka Liceum im. Kazimierza Jagiellończyka w Elblągu (pierwsze treningi) oraz w 1963 roku Akademii Medycznej w Gdańsku (lekarz stomatolog), w 1968 zaocznych studiów trenerskich Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Poznaniu.
Zawodniczka Spójni Gdańsk (1949–1956), LKS Sopot (1957–1960), KLA Sopot – Spójni Gdańsk (1961–1963), Skry Warszawa (1964). Jako studentka startowała w Akademickich Mistrzostwach Świata w latach 1951, 1954 (wygrała skok w dal i pięciobój) i 1955 oraz na Uniwersjadzie w 1959 (złoty medal w skoku w dal i brązowy w biegu przez płotki na dystansie 80 m) i w 1961 roku. W latach 1953–1963 dwudziestopięciokrotna reprezentantka Polski w meczach międzypaństwowych (30 startów, 14 zwycięstw indywidualnych). Dwunaste miejsce na igrzyskach olimpijskich (IO) w roku 1952 w Helsinkach w skoku w dal, złoty medal na igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne („Złota Ela”, pierwszy polski złoty medal na IO po II wojnie światowej w lekkoatletyce i drugi ogółem po sukcesie Zygmunta Chychły w 1952), srebrny na igrzyskach olimpijskich w 1960 roku w Rzymie ( olimpijczycy gdańscy). Trzecie miejsce na mistrzostwach Europy w 1954 (Berno), wicemistrzyni Europy w 1962 (Belgrad), a w roku 1956 rekordzistka świata (6,35 m, taki sam wynik uzyskała w Melbourne). Ośmiokrotna mistrzyni Polski w skoku w dal (1952, 1953, 1954, 1957, 1959, 1962 i 1963), dwukrotna w pięcioboju (1953, 1962), mistrzyni w biegu na 80 m (1957). 29 VII 1989 na mistrzostwach świata weteranów w Eugene zdobyła znów złoty medal i ustanowiła rekord świata w skoku w dal wynikiem 4,60 m.
Trzykrotnie (1954, 1956, 1960) wygrywała plebiscyt „Dziennika Bałtyckiego” na najlepszego sportowca województwa gdańskiego, w 1956 roku zwyciężczyni plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszego sportowca roku w Polsce. Od 1981 roku w Wielkiej Brytanii, od 1982 wraz z mężem (od 1 I 1955) Andrzejem Krzesińskim, tyczkarzem, olimpijczykiem z Rzymu i trenerem, mieszkała w Eugene w Oregonie (USA), gdzie oboje pracowali jako trenerzy. Trenowała między innymi Judy Brown-King (srebrny medal w biegu na 400 m ppł na IO w Los Angeles 1984) i Cindy Greiner (8. miejsce w siedmioboju na IO w Seulu 1988). W 2003 zamieszkała w Warszawie.
W 1994 roku opublikowała wspomnienia Zamiatanie warkoczem. W 1957 była jedną z jurorek pierwszego po II wojnie światowej konkursu Miss Polonia z finałem w Hali Widowisko-Sportowej Stoczni Gdańskiej. Po IO w Melbourne ukazał się znaczek pocztowy Poczty Polskiej z jej podobizną. W 2001 została honorowym obywatelem Sopotu. Odznaczona między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2011 uhonorowana Medalem Prezydenta Miasta Gdańska, w 2018 medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu”.
Zmarła po długiej chorobie. Pochowana 13 I 2016 w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.
