ARENDT CHRISTIAN EPHRAIM, fortepianmistrz
| (Nie pokazano 15 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''CHRISTIAN EPHRAIM ARENDT''' (1766 – 9 XI 1830 Gdańsk), organmistrz. Uczeń gdańskiego | + | '''CHRISTIAN EPHRAIM ARENDT''' (Ahrendt; 1766 – 9 XI 1830 Gdańsk, zmarł na gruźlicę), organmistrz, fortepianmistrz. Notowany w Gdańsku od około 1798, w 1802 przy Heilige-Geist-Gasse 777 (ul. św. Ducha 36), od 1 V 1804 przy Johannisgasse 1322 (ul. Świętojańska) w domu własnym (jego posesja wraz z zabudowaniami, oszacowana w 1821 na 1165 talarów, została sprzedana na licytacji 26 II 1822), następnie przy Wollwebergasse 1996 (ul. Tkacka), od około 1828 przy Kleine Krämergasse 802 (ul. Podkramarska). Uczeń gdańskiego organmistrza [[DALITZ FRIEDRICH RUDOLPH, budowniczy organów i fortepianów | Friedricha Rudolpha Dalitza]], którego kontrakt na naprawę organów [[HILDEBRANDT ANDREAS, organmistrz | Andreasa Hildebrandta]] w [[KOŚCIÓŁ ZBAWICIELA (I) | kościele Zbawiciela]] w Gdańsku ukończył po śmierci mistrza (na licytacji pośmiertnej zakupił też jego dom i warsztat przy Johannisgasse 1322). <br/><br/> |
| + | Do udokumentowanych wczesnych prac należy budowa nowych organów w 1798 w kościele w Stegnie i remont instrumentu w Steblewie. Zbudował też m.in. w 1805/1806 organy w świątyni [[MENONICI | menonitów]] na Zaroślaku (zniszczone w 1813) i następne, 31-głosowe w 1819 (naprawiał je w latach 1826–1827); 18-głosowe w kościele ewangelickim w Dzierzgoniu w 1818; w kościele św. Mikołaja (?) w Elblągu około 1820. Przebudował i naprawiał m.in. organy w Steblewie w 1811, w [[KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA I PAWŁA | kościele św. Piotra i Pawła]] w Gdańsku w 1815, w kościele Najświętszej Marii Panny w Elblągu w 1816, w [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARTŁOMIEJA I OPIEKI NAJŚWIĘTSZEJ BOGURODZICY | kościele św. Bartłomieja]] w Gdańsku w 1817, w nowym [[KOŚCIÓŁ ŚW. JERZEGO | kościele św. Jerzego]] na Ujeścisku w latach 1823–1824 (organy przeniesione z [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Stare Miasto) | kościoła św. Jakuba]]), w [[KOŚCIÓŁ ZBAWICIELA (I) | kościele Zbawiciela]] w Gdańsku w latach 1826–1827, a także w [[KOŚCIÓŁ ŚW. IGNACEGO | kościele św. Ignacego]] w Starych Szkotach.<br/><br/> | ||
| + | Działał też w mieście i okolicy jako stroiciel. W 1822 był stroicielem organów [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] w Gdańsku. W 1805 oferował fortepian stołowy, w 1826 takiż sześciooktawowy za 89 talarów i trzy podobne w 1828. <br/><br/> | ||
| + | Ożeniony z Johanną Julianą Elisabeth z domu Langer (ok. 1774 – 10 VIII 1817), miał synów [[ARENDT OTTO EPHRAIM, fortepianmistrz | Ottona Ephraima]], Alberta Juliusa (26 VII 1817 – 1853), w 1837 czeladnika kupieckiego, kupca, prowadzącego sklep kolonialny w kamienicy swego szwagra [[WISZNIEWSKI JACOB BERNHARD, budowniczy organów i fortepianów | Jacoba Bernharda Wiszniewskiego]] przy Heilige-Geist-Gasse 1013 (ul. św. Ducha 126, obecnie 25/27) oraz córki Johannę Juliannę (1808 – 15 I 1881), żonę Jacoba Bernharda Wiszniewskiego oraz Mathildę Emilię (19 IV 1811 – 22 XII 1873), żonę [[WISZNIEWSKI FRIEDRICH BENJAMIN, budowniczy fortepianów | Friedricha Benjamina Wiszniewskiego]]. Ożeniony ponownie 4 I 1820 z wdową Doroteą Burmeister z domu Götz (ur. około 1764). Obaj zięciowie byli jego pracownikami (i najprawdopodobniej uczniami). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | Bibliografia:<br/> | ||
| + | Vogiel Benjamin, ''Fortepiany gdańskie do 1815'', „Studia Musicologica Calisensia. W kręgu fortepianu i muzyki fortepianowej”, red. Krzysztof Rottrmund, Poznań 2019, s. 210. | ||
Aktualna wersja na dzień 17:28, 31 lip 2023
CHRISTIAN EPHRAIM ARENDT (Ahrendt; 1766 – 9 XI 1830 Gdańsk, zmarł na gruźlicę), organmistrz, fortepianmistrz. Notowany w Gdańsku od około 1798, w 1802 przy Heilige-Geist-Gasse 777 (ul. św. Ducha 36), od 1 V 1804 przy Johannisgasse 1322 (ul. Świętojańska) w domu własnym (jego posesja wraz z zabudowaniami, oszacowana w 1821 na 1165 talarów, została sprzedana na licytacji 26 II 1822), następnie przy Wollwebergasse 1996 (ul. Tkacka), od około 1828 przy Kleine Krämergasse 802 (ul. Podkramarska). Uczeń gdańskiego organmistrza Friedricha Rudolpha Dalitza, którego kontrakt na naprawę organów Andreasa Hildebrandta w kościele Zbawiciela w Gdańsku ukończył po śmierci mistrza (na licytacji pośmiertnej zakupił też jego dom i warsztat przy Johannisgasse 1322).
Do udokumentowanych wczesnych prac należy budowa nowych organów w 1798 w kościele w Stegnie i remont instrumentu w Steblewie. Zbudował też m.in. w 1805/1806 organy w świątyni menonitów na Zaroślaku (zniszczone w 1813) i następne, 31-głosowe w 1819 (naprawiał je w latach 1826–1827); 18-głosowe w kościele ewangelickim w Dzierzgoniu w 1818; w kościele św. Mikołaja (?) w Elblągu około 1820. Przebudował i naprawiał m.in. organy w Steblewie w 1811, w kościele św. Piotra i Pawła w Gdańsku w 1815, w kościele Najświętszej Marii Panny w Elblągu w 1816, w kościele św. Bartłomieja w Gdańsku w 1817, w nowym kościele św. Jerzego na Ujeścisku w latach 1823–1824 (organy przeniesione z kościoła św. Jakuba), w kościele Zbawiciela w Gdańsku w latach 1826–1827, a także w kościele św. Ignacego w Starych Szkotach.
Działał też w mieście i okolicy jako stroiciel. W 1822 był stroicielem organów kościoła Najświętszej Marii Panny w Gdańsku. W 1805 oferował fortepian stołowy, w 1826 takiż sześciooktawowy za 89 talarów i trzy podobne w 1828.
Ożeniony z Johanną Julianą Elisabeth z domu Langer (ok. 1774 – 10 VIII 1817), miał synów Ottona Ephraima, Alberta Juliusa (26 VII 1817 – 1853), w 1837 czeladnika kupieckiego, kupca, prowadzącego sklep kolonialny w kamienicy swego szwagra Jacoba Bernharda Wiszniewskiego przy Heilige-Geist-Gasse 1013 (ul. św. Ducha 126, obecnie 25/27) oraz córki Johannę Juliannę (1808 – 15 I 1881), żonę Jacoba Bernharda Wiszniewskiego oraz Mathildę Emilię (19 IV 1811 – 22 XII 1873), żonę Friedricha Benjamina Wiszniewskiego. Ożeniony ponownie 4 I 1820 z wdową Doroteą Burmeister z domu Götz (ur. około 1764). Obaj zięciowie byli jego pracownikami (i najprawdopodobniej uczniami).
Bibliografia:
Vogiel Benjamin, Fortepiany gdańskie do 1815, „Studia Musicologica Calisensia. W kręgu fortepianu i muzyki fortepianowej”, red. Krzysztof Rottrmund, Poznań 2019, s. 210.
