SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ BRZEMIENNEJ W MATEMBLEWIE
| (Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | |
| − | '''SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ BRZEMIENNEJ W | + | [[File:Sanktuarium_Matki_Bożej_Brzemiennej_w_Matemblewie.jpg|thumb|Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Matemblewie, 2006]] |
| + | [[File: Sanktuarium_Matki_Bożej_Brzemiennej.jpeg |thumb| Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Matemblewie, 2021]] | ||
| + | [[File: Sanktuarium_w_Matemblewie.jpeg |thumb| Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Matemblewie]] | ||
| + | |||
| + | '''SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ BRZEMIENNEJ W MATEMBLEWIE''', ul. Matemblewska 9. Kult Matki Boskiej rozpoczął się w [[MATEMBLEWO | Matemblewie]] za sprawą proboszcza w [[MATARNIA | Matarni]], Bernarda Mateblowskiego (Matemblewskiego) (1720 Olsztyn – 23 VIII 1794 Oliwa), zakonnika w [[KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE | klasztorze cystersów w Oliwie]], po objawieniu, według ustnej tradycji, z 1769. Do rozpropagowania kultu przyczyniły się przechodzące przez Matemblewo [[PIELGRZYMKI Z GDAŃSKA DO KALWARII WEJHEROWSKIEJ | pielgrzymki do Kalwarii Wejherowskiej]], wychodzące z [[CHEŁM | Chełma]].<br/><br/> | ||
| + | W 1790, w drewnianej kaplicy na wzgórzu usypanym z inicjatywy cystersów z Oliwy (właścicieli Matemblewa), ustawiono modrzewiową, polichromowaną figurę Matki Bożej Brzemiennej, wykonaną w stylu tzw. Madonny Apokaliptycznej. Początkowo sanktuarium leżało w granicach parafii [[KOŚCIÓŁ ŚW. WALENTEGO | kościoła św. Walentego]] w Matarni. W 1903 w miejsce zrujnowanej drewnianej kaplicy wystawiono murowaną.<br/><br/> | ||
| + | Kult, początkowo lokalny, w okresie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] przybrał charakter zbiorowy; do Matemblewa zmierzały okazjonalne procesje z Oliwy i Matarni. Od 1920 sanktuarium znajdowało się w parafii [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO | kościoła Najświętszego Serca Jezusowego]] we Wrzeszczu, od 1929 – [[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY | kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy]] w [[BRĘTOWO | Brętowie]]. Rozwój kultu nastąpił po II wojnie światowej, zwłaszcza po odnowieniu i ponownym poświęceniu figury (1953). Od 1977 istnieje księga próśb i podziękowań.<br/><br/> | ||
| + | W latach 70. XX wieku wybudowano kaplicę dolną z Najświętszym Sakramentem i obrazami upamiętniającymi najważniejsze wydarzenia z historii sanktuarium. Na wzgórzu z kaplicą znajdują się obrazy z 15 tajemnicami różańca św. W 1987 przy sanktuarium rozpoczęto budowę [[DIECEZJALNY DOM SAMOTNEJ MATKI W MATEMBLEWIE | Domu Diecezjalnego Samotnej Matki]]. Dwa lata później założono parafię Matki Bożej Brzemiennej z [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY MATKI KOŚCIOŁA | kościołem Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła]]. Pierwszym kustoszem (i proboszczem) sanktuarium został ks. Kazimierz Krucz, opiekujący się miejscem od 1960 (jako proboszcz brętowski).<br/><br/> | ||
| + | W 1990 odbyła się koronacja figury Madonny z Matemblewa (przez biskupa gdańskiego [[GOCŁOWSKI TADEUSZ, arcybiskup gdański | Tadeusza Gocłowskiego]] i biskupa chełmińskiego Mariana Przykuckiego). W 1994 ustanowiono przy sanktuarium Centrum Apostolstwa Rodziny Chrześcijańskiej. Od 1998 odbywają się w Matemblewie festiwale młodzieży katolickiej „Młodzi i miłość”, działa Ośrodek Duszpasterstwa Młodych (ul. Matemblewska 28). W 1999 figurę z sanktuarium pobłogosławił papież Jan Paweł II. Po wizycie ustawiono przy sanktuarium ołtarz z mszy papieskiej na sopockim hipodromie jako element poświęconej w 2000 przez abp. Tadeusza Gocłowskiego plenerowej kalwarii. Zob. też [[DUCHACY | duchacy]]. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]][[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 19:46, 19 paź 2022
SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ BRZEMIENNEJ W MATEMBLEWIE, ul. Matemblewska 9. Kult Matki Boskiej rozpoczął się w Matemblewie za sprawą proboszcza w Matarni, Bernarda Mateblowskiego (Matemblewskiego) (1720 Olsztyn – 23 VIII 1794 Oliwa), zakonnika w klasztorze cystersów w Oliwie, po objawieniu, według ustnej tradycji, z 1769. Do rozpropagowania kultu przyczyniły się przechodzące przez Matemblewo pielgrzymki do Kalwarii Wejherowskiej, wychodzące z Chełma.
W 1790, w drewnianej kaplicy na wzgórzu usypanym z inicjatywy cystersów z Oliwy (właścicieli Matemblewa), ustawiono modrzewiową, polichromowaną figurę Matki Bożej Brzemiennej, wykonaną w stylu tzw. Madonny Apokaliptycznej. Początkowo sanktuarium leżało w granicach parafii kościoła św. Walentego w Matarni. W 1903 w miejsce zrujnowanej drewnianej kaplicy wystawiono murowaną.
Kult, początkowo lokalny, w okresie II Wolnego Miasta Gdańska przybrał charakter zbiorowy; do Matemblewa zmierzały okazjonalne procesje z Oliwy i Matarni. Od 1920 sanktuarium znajdowało się w parafii kościoła Najświętszego Serca Jezusowego we Wrzeszczu, od 1929 – kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Brętowie. Rozwój kultu nastąpił po II wojnie światowej, zwłaszcza po odnowieniu i ponownym poświęceniu figury (1953). Od 1977 istnieje księga próśb i podziękowań.
W latach 70. XX wieku wybudowano kaplicę dolną z Najświętszym Sakramentem i obrazami upamiętniającymi najważniejsze wydarzenia z historii sanktuarium. Na wzgórzu z kaplicą znajdują się obrazy z 15 tajemnicami różańca św. W 1987 przy sanktuarium rozpoczęto budowę Domu Diecezjalnego Samotnej Matki. Dwa lata później założono parafię Matki Bożej Brzemiennej z kościołem Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła. Pierwszym kustoszem (i proboszczem) sanktuarium został ks. Kazimierz Krucz, opiekujący się miejscem od 1960 (jako proboszcz brętowski).
W 1990 odbyła się koronacja figury Madonny z Matemblewa (przez biskupa gdańskiego Tadeusza Gocłowskiego i biskupa chełmińskiego Mariana Przykuckiego). W 1994 ustanowiono przy sanktuarium Centrum Apostolstwa Rodziny Chrześcijańskiej. Od 1998 odbywają się w Matemblewie festiwale młodzieży katolickiej „Młodzi i miłość”, działa Ośrodek Duszpasterstwa Młodych (ul. Matemblewska 28). W 1999 figurę z sanktuarium pobłogosławił papież Jan Paweł II. Po wizycie ustawiono przy sanktuarium ołtarz z mszy papieskiej na sopockim hipodromie jako element poświęconej w 2000 przez abp. Tadeusza Gocłowskiego plenerowej kalwarii. Zob. też duchacy.
