GOŁĘBSKA NATALIA, reżyser
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła do napisania”) |
|||
| (Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | [[File: Natalia_Gołębska_1985.jpeg |thumb| Natlia Gołębska (pierwsza z lewej), [[OBNISKA WANDA, dziennikarka | Wanda Obniska]] i [[FLESZAROWA-MUSKAT STANISŁAWA, powieściopisarka, poetka | Stanisława Fleszarowa-Muskat]] podczas wręczania Nagród Prezydenta Miasta Gdańska, 1985]] |
| + | '''NATALIA (BARBARA) GOŁĘBSKA''' (18 II 1911 Lwów – 16 V 2001 Gdynia), reżyserka, adaptatorka, autorka sztuk i scenariuszy przedstawień teatrów lalkowych. Córka Tadeusza Goebla (1878 – 12 VIII 1955 Gdynia). Absolwentka Wydziału Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego (wychowanie fizyczne), w latach 1933–1939 nauczycielka WF-u w gimnazjum w Zakopanem. Od 1945 uczyła się w Studiu Dramatycznym [[GALL IWO, reżyser, dyrektor Teatru Wybrzeże | Iwo Galla]] w Krakowie, które ukończyła już w Gdyni, gdzie pracowała u niego w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]]. Tutaj razem z [[GALL HALINA, aktorka, reżyser | Haliną Gall]] reżyserowała poranki poetyckie i sztuki dla dzieci. Była propagatorką polskiej literatury dla najmłodszych. Debiutowała w Teatrze Wybrzeże (jeszcze w Gdyni), reżyserując ''Jesienne bajeczki'' (6 X 1946); w sumie zrealizowała tu trzy przedstawienia. W latach 1946-1952 kierowniczka artystyczna i reżyserka Zespołów "Żywego Słowa" Czytelnika-TWP-Artosu.<br/><br/> | ||
| + | Współpracowała z kilkoma scenami teatrów dla najmłodszych (m.in. w Poznaniu, Warszawie, Bielsku-Białej, Toruniu, Olsztynie), ale na stałe związała się z Trójmiastem. Zaangażowała się do [[MIEJSKI TEATR „MINIATURA” | Państwowego Teatru Lalki i Aktora „Miniatura”]] w Gdańsku. Debiutowała jako reżyserka spektaklem ''Trzy niedźwiadki'' Miloslava Dismana (26 XII 1953). Sięgała po literaturę regionalną, np. ''Dumną legendę'' [[FENIKOWSKI FRANCISZEK, prozaik, poeta | Franciszka Fenikowskiego]] (1954), opowiadającą marynistyczną legendę o Janie z Kolna. Zrealizowała tutaj m.in. ''Szewczyka Dratewkę'' Marii Kownackiej (9 V 1955), ''Pastorałkę'' we własnej inscenizacji i reżyserii, ''Flisaka i Przydróżkę'' Hanny Januszewskiej. ''Baśń o pięknej Parysadzie'' Bolesława Leśmiana w jej adaptacji doczekała się kilkunastu realizacji w całej Polsce. Rekordy popularności bił spektakl ''Bo w Mazurze taka dusza'' (jej opracowanie tekstu i reżyseria, 1962), który utrzymał się w repertuarze Teatru Miniatura przez ponad 20 lat. Spektakl ten zdobywał entuzjastyczne recenzje oraz uznanie na całym świecie i był nagradzany na międzynarodowych festiwalach.<br/><br/> | ||
| + | Jako reżyserka i dramaturżka pracowała w teatrze „Miniatura” do 1971, w latach 1962–1971 także jego kierowniczka literacka, ściśle współpracująca z [[BUNSCH ALOJZY JÓZEF, artysta plastyk, scenograf, reżyser | Alim Bunschem]] i [[ZARZECKI MICHAŁ, aktor, reżyser lalkowy | Michałem Zarzeckim]]. Była także autorką sztuk: ''Guli-Gutka (Śpiewogra na kaszubską nutę)'' (premiera 11 VI 1977, Państwowy Teatr Lalki „Tęcza” w Słupsku), ''Diabelskie skrzypce. Fantazja kaszubska'' (premiera w „Miniaturze” 22 XII 1978), ''Damroka i Gryf'' (premiera 24 X 1984, „Tęcza” Słupsk). Przetłumaczyła tekst przedstawienia ''Jeden promyk słońca'' Alexandra Popescu (premiera 21 III 1981 w słupskim teatrze „Tęcza”). W latach 1957–1973 prowadziła zlecone wykłady z zakresu kultury żywego słowa w gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] i następnie w [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]].<br/><br/> | ||
| + | Od 1955 członkini Związku Artystów Scen Polskich. Otrzymała m.in.i Nagrodę Miasta Gdańska w 1958, na III Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalkowych w Opolu zdobyła nagrodę za twórczość dramaturgiczną za tekst ''Od Krakowa jadę'' (1967), a 10 lat później za autorskie przedstawienie ''Leć głosie po rosie''. Laureatka [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE| nagrody „Splendor Gedanensis”]] za rok 1995. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972). Żona Jerzego Gołębskiego (12 III 1912 – 9 VIII 1995 Gdynia). Pochowana przy ojcu i mężu na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 17:01, 19 sie 2024
NATALIA (BARBARA) GOŁĘBSKA (18 II 1911 Lwów – 16 V 2001 Gdynia), reżyserka, adaptatorka, autorka sztuk i scenariuszy przedstawień teatrów lalkowych. Córka Tadeusza Goebla (1878 – 12 VIII 1955 Gdynia). Absolwentka Wydziału Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego (wychowanie fizyczne), w latach 1933–1939 nauczycielka WF-u w gimnazjum w Zakopanem. Od 1945 uczyła się w Studiu Dramatycznym Iwo Galla w Krakowie, które ukończyła już w Gdyni, gdzie pracowała u niego w Teatrze Wybrzeże. Tutaj razem z Haliną Gall reżyserowała poranki poetyckie i sztuki dla dzieci. Była propagatorką polskiej literatury dla najmłodszych. Debiutowała w Teatrze Wybrzeże (jeszcze w Gdyni), reżyserując Jesienne bajeczki (6 X 1946); w sumie zrealizowała tu trzy przedstawienia. W latach 1946-1952 kierowniczka artystyczna i reżyserka Zespołów "Żywego Słowa" Czytelnika-TWP-Artosu.
Współpracowała z kilkoma scenami teatrów dla najmłodszych (m.in. w Poznaniu, Warszawie, Bielsku-Białej, Toruniu, Olsztynie), ale na stałe związała się z Trójmiastem. Zaangażowała się do Państwowego Teatru Lalki i Aktora „Miniatura” w Gdańsku. Debiutowała jako reżyserka spektaklem Trzy niedźwiadki Miloslava Dismana (26 XII 1953). Sięgała po literaturę regionalną, np. Dumną legendę Franciszka Fenikowskiego (1954), opowiadającą marynistyczną legendę o Janie z Kolna. Zrealizowała tutaj m.in. Szewczyka Dratewkę Marii Kownackiej (9 V 1955), Pastorałkę we własnej inscenizacji i reżyserii, Flisaka i Przydróżkę Hanny Januszewskiej. Baśń o pięknej Parysadzie Bolesława Leśmiana w jej adaptacji doczekała się kilkunastu realizacji w całej Polsce. Rekordy popularności bił spektakl Bo w Mazurze taka dusza (jej opracowanie tekstu i reżyseria, 1962), który utrzymał się w repertuarze Teatru Miniatura przez ponad 20 lat. Spektakl ten zdobywał entuzjastyczne recenzje oraz uznanie na całym świecie i był nagradzany na międzynarodowych festiwalach.
Jako reżyserka i dramaturżka pracowała w teatrze „Miniatura” do 1971, w latach 1962–1971 także jego kierowniczka literacka, ściśle współpracująca z Alim Bunschem i Michałem Zarzeckim. Była także autorką sztuk: Guli-Gutka (Śpiewogra na kaszubską nutę) (premiera 11 VI 1977, Państwowy Teatr Lalki „Tęcza” w Słupsku), Diabelskie skrzypce. Fantazja kaszubska (premiera w „Miniaturze” 22 XII 1978), Damroka i Gryf (premiera 24 X 1984, „Tęcza” Słupsk). Przetłumaczyła tekst przedstawienia Jeden promyk słońca Alexandra Popescu (premiera 21 III 1981 w słupskim teatrze „Tęcza”). W latach 1957–1973 prowadziła zlecone wykłady z zakresu kultury żywego słowa w gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej i następnie w Uniwersytecie Gdańskim.
Od 1955 członkini Związku Artystów Scen Polskich. Otrzymała m.in.i Nagrodę Miasta Gdańska w 1958, na III Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalkowych w Opolu zdobyła nagrodę za twórczość dramaturgiczną za tekst Od Krakowa jadę (1967), a 10 lat później za autorskie przedstawienie Leć głosie po rosie. Laureatka nagrody „Splendor Gedanensis” za rok 1995. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972). Żona Jerzego Gołębskiego (12 III 1912 – 9 VIII 1995 Gdynia). Pochowana przy ojcu i mężu na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
